คนเสเพล นิยาย บท 64

ขบวนขันหมากจากไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เพราะตั้งหลักไม่ถูก วันนั้นยังเดินเรื่องเพื่อที่จะไปทำงานต่างประเทศอยู่เลย แต่มาวันนี้ ต้องกลายเป็นเจ้าสาวที่เขาไม่สนใจ แถมเจ้าบ่าวก็เป็นคนที่อยู่สูงเกินที่จะเอื้อม

"หนู"

"คะ" แพรไหมสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงเสี่ยชนะชัย ยิ่งมาอยู่ร่วมบ้านแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เธอประหม่า

"หนูไม่ต้องตกใจหรอก เรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไป" เสี่ยชนะชัยหมายถึงว่า ตอนนี้เธอเป็นลูกสะใภ้ ยังไงเสี่ยก็คงไม่ทำรุ่มร่ามเหมือนแต่ก่อน

"ค่ะ"

"เอาของขึ้นไปบนห้องเลย"

"บนห้องเหรอคะ"

"ก็ห้องไอ้กันต์มันไง เดี๋ยวให้แม่บ้านพาขึ้นไป" ว่าแล้วชนะชัยก็เรียกแม่บ้านให้พาเธอขึ้นไป

แพรไหมเดินตามแม่บ้านขึ้นไปที่ชั้นบน

ก๊อก ก๊อก "คุณกันต์คะ"

"ครับ" ได้ยินเป็นเสียงป้าแม่บ้านชนกันต์ก็เลยเดินมาเปิดประตูให้ พอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่กับป้า สีหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนไป

"กระเป๋าของคุณไหมค่ะ"

"เอาไปไว้เรือนหลังเล็ก"

แม่บ้านทำหน้าสงสัย ทำไมถึงไม่ให้เจ้าสาวอยู่ในห้องด้วย

"เดี๋ยวผมจะไปค้างที่นั่น ให้ใครไปทำความสะอาดด้วย"

"ได้ค่ะ" แม่บ้านก็เลยคิดว่าเขาคงต้องการความเป็นส่วนตัว เพราะบ้านหลังใหญ่อยู่ร่วมกันกับพ่อ

เรือนหลังเล็กเป็นเรือนไม้สไตล์เรือนไทย แต่ก็ไม่ได้เล็กแบบที่เขาว่า

เย็นวันเดียวกัน..

เขาบอกแม่บ้านว่าจะมาอยู่กับเธอที่บ้านหลังนี้ ตั้งแต่ที่เธอมากับแม่บ้าน ยังไม่เห็นเขามาเลย

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มา แพรไหมก็ไม่ได้คิดอะไร กลับเป็นการดีสะอีก เพราะมันสงบมาก บ้านหลังนี้หันหน้าไปที่ริมคลอง ถึงแม้จะเงียบหน่อย แต่มันก็ดีกว่าอยู่บ้านของเธอที่วุ่นวาย

คิดถึงบ้านขึ้นมา น้ำตามันก็ไหล แม่กับพี่ชายคงจะไม่คิดถึงเธอเลย เพราะได้เงินไปใช้ตั้งห้าล้านบาท

แพรไหมไม่กล้าถามเรื่องหนี้สิน และไม่กล้าคุยกับแม่เรื่องนั้นด้วย ว่าแม่จะเอาเงินมาใช้หนี้ไหม แต่คงใช้แหละเงินตั้งเยอะตั้งแยะขนาดนั้น

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็ปิดประตูล็อกห้องไว้ เพราะเริ่มรู้สึกเสียวสันหลัง ถึงแม้เรือนหลังเล็กจะอยู่ในรั้วเดียวกันกับบ้านหลังใหญ่ แต่มันก็เงียบมาก

เช้าวันต่อมา..

"เขาไม่ได้มานอนที่นี่เหรอ" หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงแล้วรีบเดินมาเปิดประตูดู "จะมาไม่มาก็เรื่องของเขาสิ" ว่าแล้วแพรใหมก็กลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ถึงแม้จะเป็นบ้านไม้ แต่ก็มีห้องน้ำในตัว

หญิงสาวไม่รู้จะทำอะไรดี เธอก็ปัดกวาดเช็ดถูบ้านหลังนั้น พอหิว ก็ออกมาหาอะไรกิน เพราะมันอยู่ในหมู่บ้านของเธอเอง ก็เลยไม่ลำบากเท่าไร แพรไหมเลือกไปซื้ออาหารตามสั่งที่ร้านป้ากลางหมู่บ้าน อีกแค่นิดเดียวก็จะถึงบ้านของเธอ ทำไมเธอถึงไม่อยากจะไป

พอทานข้าวเสร็จหญิงสาวก็เดินกลับมาที่เดิม

ถ้าเธออยู่แบบนี้คงไม่มีเงินใช้แน่ แต่เรื่องนี้แพรไหมไม่ได้เป็นกังวลเลย เพราะเธอก็หาเงินใช้แบบนี้เองตลอดอยู่แล้ว

เย็นวันนั้น.. หญิงสาวก็เลยไปที่ร้านคาราโอเกะ เพราะเธอทำงานที่นี่อยู่แล้ว ถึงแม้จะหยุดไปหลายวันก็ไม่มีผลต่องาน เพราะเธอรับเงินแบบรายวัน

"รับอะไรดีคะ" ที่นี่งานของเธอแค่เสิร์ฟอาหาร ไม่รับนั่งดริ้งค์ บางวันในครัว พนักงานไม่พอเธอก็เข้าไปช่วย

"พนักงานเสิร์ฟคนนั้นทำไมหน้าคุ้นจังวะ" คนที่พูดนั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง

"กูว่าไม่ใช่แค่คุ้นแล้วล่ะ ใช่เลยแหละ"

"ใครเหรอวะ"