คนเสเพล นิยาย บท 65

พอได้ยินว่าเขาไปตั้งแคมป์กับพวกเพื่อนๆ เธอจะทำอะไรได้ ก็ในเมื่อตัวเองเป็นคนบอกเองว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขา

แพรไหมช่วยแม่บ้านทำความสะอาดบ้านจนเสร็จ เธอก็ออกมาหาอะไรทาน พอทานข้าวเสร็จก็เลยแวะไปเล่นกับทอรุ้ง เพราะคิดถึงฟ้าใสด้วยแหละ

"คิดถึงน้ามั๊ยคะคนเก่ง" มาถึงก็ไม่ค่อยได้พูดคุยเอาแต่หยอกหลาน และฟ้าใสก็กำลังน่ารัก ชอบอ้อน

"ทานข้าวด้วยกันก่อนนะไหม"

"กินมาแล้ว"

"ฉันนึกว่าแกจะมากินข้าวเช้าด้วยกัน"

"ไม่หรอก เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะกลับบ้านไปนอนแล้ว คืนนี้จะไปทำงานที่คาราโอเกะอีก"

"แกยังทำงานอยู่เหรอ"

"ไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาใช้"

ทอรุ้งได้แต่จ้องมองหน้าเพื่อน ค่าสินสอด 5 ล้านบาท แถมแต่งกับลูกชายเศรษฐีประจำหมู่บ้าน ไม่สิจะเรียกว่าประจำจังหวัดเลยก็ได้ "ฉันขอโทษแกด้วยนะ ที่เป็นคนทำให้แก.."

"จะขอโทษฉันทำไม แกรู้ไหมว่าแกช่วยปลดปล่อยฉันได้มากเลยแหละ"

"ช่วยปลดปล่อยยังไง"

"ฉันไปล่ะ.." พูดไปก็เท่ากับสาวไส้ตัวเองออกมา แพรไหมก็เลยเลือกที่จะไม่พูด ..ที่บอกว่าปลดปล่อย เพราะเธอไม่ต้องทนแม่กับพี่ชายอีกแล้ว แค่ทนอยู่กับคนที่เขาไม่สนใจ ถือว่ามันยังเล็กน้อยมาก

เย็นวันเดียวกันนั้น..

แพรใหมขับรถมาทำงานตามปกติ แต่ก่อนที่จะไปคาราโอเกะ เธอแวะที่ร้านขายยา..

พอได้สิ่งที่ต้องการแล้ว หญิงสาวก็ไปที่ทำงาน

"จะรับอะไรดีคะ" เธอเดินไปรับออเดอร์จากแขกที่เพิ่งจะมานั่ง

"น้องเดินมากๆ ไม่เหนื่อยเหรอ นั่งเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ"

"ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ จะรับอะไรคะ"

พอโต๊ะนั้นพูดในเชิงที่อยากจะได้เธอมานั่งดริ้งค์ แพรไหมก็เลยขอเปลี่ยนตัว ให้เพื่อนมารับแขกโต๊ะนี้แทน

จนถึงเวลาเลิกงาน หญิงสาวก็ขับมอเตอร์ไซค์กลับมาตามปกติ เส้นทางที่มืดเปลี่ยว ไม่ได้ทำให้เธอกลัวสิ่งลี้ลับ แต่สิ่งที่กลัวก็คือมนุษย์มากกว่า

กลับมาถึงบ้าน ก็เห็นว่าไฟเปิดแค่รอบนอก คงเป็นแม่บ้านที่มาเปิดทิ้งไว้ให้

หญิงสาวกลับขึ้นไปบนห้องนอน รู้แล้วแหละว่าเขาคงจะยังไม่กลับ เพราะไปออกทริปทีไรเขาชอบไปหลายๆ วัน

คนร่างบางเอนกายลงนอนที่เตียง พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ มันก็ทำให้น้ำตาคลอออกมาแบบไม่รู้ตัว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก และเหมือนเขาจะไม่สนใจสิ่งที่ได้จากเธอไปเลย

หญิงสาวเข้ามาในห้องก็เห็นว่าเขานอนหลับอยู่บนเตียง พออาบน้ำเสร็จ เธอก็มานอนลงที่เดิม

แพรไหมคิดว่าตัวเองทำเบาที่สุดแล้ว แต่พอนอนลงมันก็ทำให้เขาตื่น และพอเขาตื่น เธอก็เจอเหตุการณ์เหมือนเดิม

ใช้เวลาเพียงไม่นานเสื้อผ้าของเธอก็ถูกเขาจัดการจนหมด รวมทั้งของเขาด้วย พอทุกอย่างพร้อมความแข็งแกร่งก็ได้ถูกส่งผ่านเข้ามาในร่างกายของเธอ

แพรไหมทำแค่นอนอยู่เฉยๆ นอกนั้นเขาจัดการเองหมด

เสียงกระแทกค่อยๆ ดังขึ้นเป็นจังหวะ เพราะมันเป็นบ้านไม้ ..โชคดีที่บ้านหลังนี้มีแค่เธอกับเขา

จากที่นอนหงาย มือหนาก็จับร่างระหงให้นอนคว่ำลง พร้อมกับสอดใส่แก่นกายเข้ามา

"อื้อ อื้อ อื้อ" มันไม่ใช่เสียงคราง แต่เป็นเสียงตอนที่เขากระแทก และมันก็ดังออกมาจากลำคอของเธอโดยไม่รู้ตัว

ชนกันต์ทำอยู่ในท่านั้นเพียงไม่นาน ก็จับเธอเปลี่ยนท่าใหม่ ด้วยการนอนตะแคง แล้วส่งผ่านมาทางด้านหลัง ยกขาเรียวขึ้นมาพาดต้นขาแกร่งไว้แล้วก็เริ่มกระแทก มือเรียวควานหาที่เกาะไว้ เพราะกลัวร่างของเธอจะกระเด็นตกเตียง

ทำอยู่ในท่านั้นไม่นาน เขาก็จับเธอนอนหงาย แล้วก็ส่งแก่นกาย เข้าไปในท่าธรรมดาเพราะตอนนี้เริ่มจะทนความเสียวไม่ไหว ในขณะที่กำลังกระแทกอยู่ชายหนุ่มก็ได้โน้มลงมาจูบ ซึ่งเธอก็ปล่อยให้เขาจูบโดยไม่ได้ปฏิเสธ และก็ไม่ตอบสนองด้วย

ความเป็นชายถูกส่งเข้าไปอย่างแรงอีกครั้งแล้วก็ไม่ได้เอาออก เพราะตอนนี้เขาได้หลั่งน้ำเข้าไปในร่างกายเธอจนล้นออกมา

พอได้สิ่งที่ต้องการชายหนุ่มก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า ออกมาจากบ้านโดยที่ไม่พูดคุยอะไรสักคำ

เธอพยายามแล้ว พยายามอดทนไม่ให้ตัวเองมีน้ำตา แต่มันเหลือทนจริงๆ แพรไหมนอนร้องไห้เพราะสงสารตัวเอง ตั้งแต่เสียพ่อไป เธอก็ไม่มีความสุขอีกเลย คิดถึงพ่อตอนที่เอาเธอขึ้นนั่งบนไหล่ ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้เด็กมาก ใกล้จะจบประถมแล้วด้วย ทำไมผู้ชายอบอุ่นแบบพ่อ ถึงหาได้ยากนัก