คนเสเพล นิยาย บท 65

พอได้ยินว่าเขาไปตั้งแคมป์กับพวกเพื่อนๆ เธอจะทำอะไรได้ ก็ในเมื่อตัวเองเป็นคนบอกเองว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขา

แพรไหมช่วยแม่บ้านทำความสะอาดบ้านจนเสร็จ เธอก็ออกมาหาอะไรทาน พอทานข้าวเสร็จก็เลยแวะไปเล่นกับทอรุ้ง เพราะคิดถึงฟ้าใสด้วยแหละ

"คิดถึงน้ามั๊ยคะคนเก่ง" มาถึงก็ไม่ค่อยได้พูดคุยเอาแต่หยอกหลาน และฟ้าใสก็กำลังน่ารัก ชอบอ้อน

"ทานข้าวด้วยกันก่อนนะไหม"

"กินมาแล้ว"

"ฉันนึกว่าแกจะมากินข้าวเช้าด้วยกัน"

"ไม่หรอก เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะกลับบ้านไปนอนแล้ว คืนนี้จะไปทำงานที่คาราโอเกะอีก"

"แกยังทำงานอยู่เหรอ"

"ไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาใช้"

ทอรุ้งได้แต่จ้องมองหน้าเพื่อน ค่าสินสอด 5 ล้านบาท แถมแต่งกับลูกชายเศรษฐีประจำหมู่บ้าน ไม่สิจะเรียกว่าประจำจังหวัดเลยก็ได้ "ฉันขอโทษแกด้วยนะ ที่เป็นคนทำให้แก.."

"จะขอโทษฉันทำไม แกรู้ไหมว่าแกช่วยปลดปล่อยฉันได้มากเลยแหละ"

"ช่วยปลดปล่อยยังไง"

"ฉันไปล่ะ.." พูดไปก็เท่ากับสาวไส้ตัวเองออกมา แพรไหมก็เลยเลือกที่จะไม่พูด ..ที่บอกว่าปลดปล่อย เพราะเธอไม่ต้องทนแม่กับพี่ชายอีกแล้ว แค่ทนอยู่กับคนที่เขาไม่สนใจ ถือว่ามันยังเล็กน้อยมาก

เย็นวันเดียวกันนั้น..

แพรใหมขับรถมาทำงานตามปกติ แต่ก่อนที่จะไปคาราโอเกะ เธอแวะที่ร้านขายยา..

พอได้สิ่งที่ต้องการแล้ว หญิงสาวก็ไปที่ทำงาน

"จะรับอะไรดีคะ" เธอเดินไปรับออเดอร์จากแขกที่เพิ่งจะมานั่ง

"น้องเดินมากๆ ไม่เหนื่อยเหรอ นั่งเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ"

"ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ จะรับอะไรคะ"

พอโต๊ะนั้นพูดในเชิงที่อยากจะได้เธอมานั่งดริ้งค์ แพรไหมก็เลยขอเปลี่ยนตัว ให้เพื่อนมารับแขกโต๊ะนี้แทน

จนถึงเวลาเลิกงาน หญิงสาวก็ขับมอเตอร์ไซค์กลับมาตามปกติ เส้นทางที่มืดเปลี่ยว ไม่ได้ทำให้เธอกลัวสิ่งลี้ลับ แต่สิ่งที่กลัวก็คือมนุษย์มากกว่า

กลับมาถึงบ้าน ก็เห็นว่าไฟเปิดแค่รอบนอก คงเป็นแม่บ้านที่มาเปิดทิ้งไว้ให้

หญิงสาวกลับขึ้นไปบนห้องนอน รู้แล้วแหละว่าเขาคงจะยังไม่กลับ เพราะไปออกทริปทีไรเขาชอบไปหลายๆ วัน

คนร่างบางเอนกายลงนอนที่เตียง พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ มันก็ทำให้น้ำตาคลอออกมาแบบไม่รู้ตัว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก และเหมือนเขาจะไม่สนใจสิ่งที่ได้จากเธอไปเลย