คนเสเพล นิยาย บท 68

วันนี้ทานข้าวเสร็จ ชนกันต์ปล่อยให้เพื่อนดื่มกันต่อ ส่วนเขาแอบแฉลบเข้ามาในเต็นท์

เข้ามาถึงยังไม่ได้นอนลงเลย ก็เริ่มถอดกางเกงของเธอออกก่อน

"นาย!"

เขาไม่ได้ตอบ ทำแค่ถอดกางเกงของเธอ รู้แบบนี้ยังไม่ให้ใส่กางเกงขายาวก็ดี เพราะเธอเลือกใส่กางเกงยีนส์

"เพื่อนของนายยังนั่งอยู่ข้างนอกกันอยู่เลย" เธอไม่เคยห้ามถ้าเขาต้องการ แต่เธอคงกลั้นเสียงไว้ไม่ได้แน่ เพราะไม่เคยกลั้นได้สักที

แต่ดูเหมือนว่าชนกันต์จะไม่สนใจ พอถอดกางเกงของเธอออกจนหมดแล้ว..ใบหน้าหล่อคมก็ได้ซุกลงไป

"อื้อ!" หญิงสาวขยับสะโพกออกห่าง เพราะรู้ดีว่าเขาต้องใช้ลิ้นแน่ ..แล้วมันก็ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามอง "ทำเลยไม่ได้หรือไง" ถ้ามัวแต่ไม่กล้าพูดเดี๋ยวเขาไม่รู้ หญิงสาวก็เลยพูดออกมาตรงๆ เพราะถ้าเขาจะเอาก็ทำเลยแล้วกัน ไม่ต้องมีลีลาอะไรมาก เพราะกลัวว่าจะกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่

"หือ?" ชายหนุ่มถามกลับด้วยการเปล่งเสียงออกมาจากลำคอ

"ก็เพื่อนของนายอยู่ข้างนอกเดี๋ยวพวกเขาก็ได้ยินเสียง"

"เธอก็อย่าครางดังสิ"

"มันห้ามได้หรือไง"

"ฉันเก่งใช่ไหมล่ะ"

"!!" ยังจะชมตัวเองอีก "อื้ออ" ขณะที่เธอกำลังจ้องเขม็ง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปตวัดลิ้นลากยาว

"กันต์" มือเรียวจับศีรษะของเขากดไว้ เมื่อตอนที่ลิ้นสากเลียวนอยู่ตรงยอดเม็ดที่ไวต่อความรู้สึก จนหญิงสาวเปลี่ยนปฏิกิริยาไปได้ในชั่วพริบตา

ดูเขาจะพึงพอใจมาก ชายหนุ่มยังคงทำอยู่แบบนั้น และเพียงไม่นานเขาก็เอานิ้วส่งเข้าไป ในร่องเล็กเพื่อที่จะช่วยกระตุ้นอารมณ์เธออีกแรง

"อื้อออ อื้อ ..อ .กันต์" ยิ่งเธอครางออกมามีชื่อของเขาด้วย มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มหยุดตัวเองไม่ได้

"พร้อมแล้วใช่ไหม" ร่างหนาขยับเลื่อนขึ้นมาพร้อมกับจับน้องชายรูดขึ้นลงเพื่อเตรียมความพร้อม "อ้าาา ซี๊ดดด" เป็นครั้งแรกที่เขาเปล่งเสียงครางออกมา เพราะส่วนมากเขาชอบกัดฟันไว้

"อื้อ กันต์" หญิงสาวเผลอครางชื่อของเขาออกมาตลอดเวลาที่มีเสียง

"หือ..แรงกว่านี้อีกเหรอ" ว่าแล้วเขาก็จัดให้

"ดูมันทำ" เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างนอกเห็นเต็นท์กำลังสั่นไหว ก็รู้แล้วว่าคนข้างในทำอะไรกันอยู่

"แบบนี้เราก็ตายสิวะ" ในเวลานี้จะบอกว่าอิจฉาเพื่อนก็ได้ เพราะเธอคนนั้นทั้งสวยขาว น่ากินไปแทบทุกส่วน แบบนี้แหละที่ชนกันต์ชอบลงลิ้นให้ และไม่อยากให้เธอใส่กางเกงขาสั้น เพราะรู้ดีว่าสายตาพวกเพื่อนๆ มองและต้องจินตนาการกันไปแน่

"มึงว่ามันจบหรือยังวะ" หันมองไปอีกที ดูเหมือนว่าศึกในเต็นท์จะสงบไปแล้ว

"กูว่าพรุ่งนี้เรากลับกันดีกว่าว่ะ"

"ใจเย็นสิมึง"

เช้าวันต่อมา..

"กันต์..ตื่น.."

"อืมม ไม่ไหวแล้วหมดแรง"

"ฉันไม่ได้ปลุกนายเรื่องนั้นสักหน่อย"

"แล้วเรื่องอะไรล่ะ"

"ปวดหนักน่ะสิ พาไปเข้าห้องน้ำหน่อย" ถ้ามอเตอร์ไซค์ของเขาแบบที่ผู้หญิงขับได้ง่ายๆ ก็ว่าไปอย่าง

แต่ดูเหมือนเขาจะยังคงเพลียอยู่มาก

"เดี๋ยวฉันให้คุณมนตรีพาไปก็ได้ นายนอนต่อเถอะ" ว่าแล้วแพรไหมก็รูดซิปเต็นท์ออกมา

"เดี๋ยว! จะให้มันพาไปทำไม" จากที่เพลียๆ อยู่ ก็รีบลุกขึ้น

"ก็นายง่วงนี่" แพรใหม่ไม่รอแล้ว ตอนนี้ข้าศึกกำลังบุกหนัก ชายหนุ่มรีบมุดออกมาจากเต็นท์แล้วเดินตรงไปที่มอเตอร์ไซค์ ก่อนที่เธอจะขอให้คนอื่นพาไป

เข้าห้องน้ำเสร็จ เขาก็เลยพาทานข้าวที่รีสอร์ทต่อเลย

"พวกนายจะอยู่ที่นี่อีกกี่คืน"

"ถามทำไม"

"ขอบคุณค่ะ" ที่จริงของเธอไม่ได้เก็บอะไรมากหรอก เพราะเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าไว้ทุกชิ้น แต่ของที่วางไว้หัวที่นอนน่ะสิ "นายจะทำอะไร" หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นชนกันต์รูดซิปกระเป๋า

"ทำไม ตกใจอะไรนักหนา"

"เปล่าหรอกแค่ฉันจะเอาของของฉัน"

"ก็กำลังจะหยิบให้อยู่นี่ไง" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ล้วงลงไป

ชิ้นแรกก็คือลิปสติก แป้งเด็ก และ..

"เอามา" หญิงสาวแย่งเอายาในมือของเขา

ชนกันต์ก็ยอมปล่อยให้ไป เธอไม่อายเขาเท่าไรหรอกที่พกยาคุมกำเนิด แต่อายเพื่อนเขาน่ะสิคนที่เก็บของใส่กระเป๋าให้ รู้แบบนี้ตอนกินเมื่อคืน เอายัดใส่กระเป๋าไว้แล้ว

ทุกคนตั้งเต็นท์ช่วยกัน มีแต่แพรไหมที่มานั่งชมวิวทิวทัศน์ด้านหน้า ตรงนี้เป็นภูเขาที่สูงหน่อย มองทอดออกไป ถ้าเช้ากว่านี้คงจะเห็นทะเลหมอก

"สวยใช่ไหมล่ะครับ"

"ใช่ค่ะสวยมาก ทีแรกฉันก็สงสัยนะ ว่าผู้ชายแบบพวกคุณทำไมชอบเข้าป่ากันจัง ที่ไหนได้ ในป่ามีที่สวยๆ แบบนี้นี่เอง" หญิงสาวพูดกับมนตรีโดยที่ไม่ได้มองคู่สนทนา เธอยังคงมองไปดูวิวด้านหน้า

"ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยได้มาแบบนี้นะครับ"

"ไม่ใช่ไม่ค่อยได้มาหรอกค่ะ แต่ไม่เคยมาเลยต่างหาก" ชีวิตของเธอ มีอย่างเดียวคือดิ้นรนหาเงินมาจุนเจือครอบครัว

"มน! มนตรี!!" เอกพยายามส่งเสียงให้มนตรีได้ยินแค่คนเดียว "วี๊ดด" พอเพื่อนไม่มองมา เอกก็ใช้วิธีผิวปาก จนได้ผล..มนตรีหันกลับมา

"อุ๊ย" มนตรีเสียวสันหลังวูบเมื่อเห็นสายตาพิฆาต เท้ายาวๆ ของเขาค่อยๆ ก้าวออกข้าง แบบช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าว "ทำไมมึงบอกกูช้าจังเลยวะ" พอขยับไปถึงเอก ทั้งสองถึงได้กระซิบกระซาบกัน

"ชะตามึงเกือบขาดตามแม่มึงไปแล้วไหมล่ะ"

"เอ้าาไอ้นี่เล่นถึงแม่กูเลยเหรอวะ"

"มึงก็ดูสายตามันสิ" ทั้งสองค่อยๆ มองไปที่ชนกันต์ ซึ่งตอนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งดื่มกาแฟอยู่ แต่ดวงตานั้น...

"แม่ครับ.. อย่าเพิ่งรีบมารับผมเลยนะ ผมยังอยากจะอยู่ต่ออีกนานๆ" สองมือของมนตรีพนมแล้วยกขึ้นท่วมหัว "อุ๊ววว" มองไปอีกทีสายตานั้นยังคงมองมาแบบเขียวปั๊ด