คนเสเพล นิยาย บท 67

ใบหน้าคมค่อยๆ ขยับต่ำลงไป หญิงสาวรีบรั้งตัวเขาไว้ไม่ให้ทำเหมือนคืนนั้น

ชายหนุ่มที่มีแอลกอฮอล์ในร่างกายมากพอประมาณ ไม่ฟังที่เธอห้าม เขายังดื้อรั้นขยับต่ำลงไปจนถึงเนินน้องสาว ที่ตอนนี้เขาได้จัดการกับสิ่งกีดขวางเรียบร้อยแล้ว

ริมฝีปากหนาแนบจูบลง แต่วันนี้เขาก็ไม่ได้ทำนานแค่อยากจะชื่นใจ เพียงไม่นานชนกันต์ก็ขยับขึ้นมา พร้อมกับสอดใส่แก่นกายเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่าย

"อือ" นิ้วเรียวเกาะลำแขนแกร่งไว้แน่น เพราะเธอไม่อยากจะส่งเสียงออกมาเหมือนตอนที่อยู่บ้านของเขา ถ้าวันนี้เธอส่งเสียงรับรองว่าเต็นท์ข้างๆ คงไม่ได้นอนแน่ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจว่าเธอจะใช้เสียงหรือไม่ พอแก่นกายเข้าไปได้ที่ชายหนุ่มก็เริ่มขยับ

"อื้อ..อืออ" ความใหญ่โตของเขามันทำให้ร่องที่เสียดสีในวันนั้นเริ่มแสดงอาการเจ็บแสบอีกครั้ง แต่แปลกวันนี้เธอเหมือนมีอารมณ์คล้อยตามเขามาก สะโพกงามเริ่มเด้งรับการกระแทก จนคนร่างหนาสัมผัสได้ว่าเธอต้องการมัน

"วันนี้คงเปลี่ยนท่าไม่ได้ เพราะเต๊นท์มันเล็ก" เสียงที่เขากระซิบออกมา มันทำให้เธอขนลุกซู่ แต่ไม่ต้องบอกได้ไหม ใครเขาอยากจะรู้ล่ะว่าอยากทำท่าไหน

ชนกันต์ไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก่อนไม่เคยสนใจเธอคนนี้เลย หน้าตาของเธอก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร จะเรียกว่าสวยเลยก็ได้ แต่เขาก็แค่มองแบบผู้หญิงทั่วไป

แต่พอได้สัมผัส และก็ได้รู้ว่าเธอเพิ่งเสียความบริสุทธิ์ให้เขาเป็นคนแรก มันก็ยิ่งทำให้เขาต้องการ ..มาตั้งแคมป์กับเพื่อนได้แค่คืนเดียวแทบจะนอนไม่หลับ จนต้องได้กลับไปรับเธอมาด้วย อันนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร หรือเพราะติดใจเธอ

"โอ๊ย อืมมม" พยายามเก็บเสียงให้เบาที่สุดแล้ว แต่พอเสียดสีกันหนักเข้า ทั้งความเจ็บและความเสียวมันก็ประดังเข้ามาพร้อมกัน

"เบาได้เบาหน่อยนะ เกรงใจคนไม่มีคู่บ้าง" ทันใดนั้นเสียงเต็นท์ที่นอนอยู่ไม่ไกลกันก็ได้พูดขึ้นมาลอยๆ

ตุ๊บ! แพรไหมรัวกำปั้นใส่อกของคนที่กำลังกระแทกเธอโดยไม่ฟังเสียง

"อ๊อย..อ๊อยส์" แต่ยิ่งเธอทุบตีเขาก็ยิ่งใช้แรงกระแทก

"จะตีทำไมละ"

"นายไม่ได้ยินเสียงเพื่อนนายพูดเหรอ อื้อออ"

"ฉันไม่ได้ส่งเสียงสักหน่อย เธอต่างหากที่ครางเสียงดังเอง"

"นายกันต์! อื้อ" ยิ่งเธอทำเสียงเข้มใส่..เขาก็ยิ่งซอยถี่เข้า

"โอ๊ยย! กัดทำไม"

"อยากกัด!" ขึ้นเสียงเป็นแต่ตัวเองคนเดียวหรือไง

"ได้! ถ้างั้นกัดไปเลย" ทีแรกใกล้จะเสร็จแล้วแหละ แต่พอเจอเหตุการณ์นี้เข้า เขาก็เลยกระแทกต่อ ด้วยการบังคับตัวเองไม่ให้หลั่งออกมา ยิ่งทำก็ยิ่งเสียว

"อือ อือ อื้อ~"

เช้าวันต่อมา..

"เป็นไงมึง เบาตัวเลยสิท่า" พอชนกันต์โผล่หัวออกมา เพื่อนที่กำลังก่อไฟอยู่ก็ทักทายด้วยอารมณ์ขัน

เขาไม่ตอบแต่ก็นึกขำ จะว่าเมามากก็ไม่ใช่ แต่ทำไมถึงอยากจะแกล้งเธอ

"ทำอะไรกินวะ" ชายหนุ่มก็เลยชวนเพื่อนคุยไปเรื่องอื่นกลัวว่าเธอที่อยู่ในเต็นท์จะอายเอา ส่วนเขาน่ะเหรอไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย

"ไอ้พวกนั้นไปหาของป่าอยู่"

"ของป่าอะไร? อย่าหาเหาใส่หัวนะ" เขาหมายถึงกลัวเพื่อนไปจับสัตว์ป่าสงวนเข้า

แพรไหมขำเมื่อได้ยินพวกเขาพูดแหย่กันเล่น เธอไม่เคยมีโมเม้นแบบนี้ พวกเพื่อนๆ ที่รู้จักกันต่างก็แยกย้ายไปมีครอบครัว แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย ถ้าทอรุ้งไม่ใช่คนหมู่บ้านเดียวกันก็คงจะไม่ได้ติดต่อกันอีก

พอเธอยิ้มและขำ ผู้ชายทุกคนต่างก็มองมายิ่งกว่าถูกสะกด เพราะรอยยิ้มของเธอมันดูสดใสไม่เหมือนคราวก่อนที่มา

"พวกมึงเลิกมองได้แล้วถ้าไม่อยากตาบอด" มนตรีสะกิดบอกเพื่อนเมื่อเห็นสายตาของชนกันต์กรอกมองมาแบบไม่ค่อยพอใจ

"จะขำอะไรนักหนา" เมื่อเห็นว่าเธอไม่หยุดยิ้ม เขาก็เลยหยุดเธอเอง

ใบหน้างามหุบยิ้มขึ้นมาทันที

หลังทานข้าวเสร็จแพรไหมออกมาเดินเล่นชมนกชมไม้แถวนั้น ถ้าเธออยู่กับเขานานหน่อย ก็คงจะได้ออกมาแบบนี้บ่อยๆ ใช่ไหม ..แต่พอคิดไป เขาคงไม่อยากจะหอบหิ้วเธอมาแบบนี้หรอกมั้ง เป็นภาระเปล่าๆ

เย็นวันเดียวกัน..

เขาพาเธอไปอาบน้ำแล้วก็กลับมาที่แคมป์ ก่อนที่จะกลับมา ชนกันต์สั่งอะไรให้เธอทานอยู่ที่รีสอร์ทเรียบร้อยแล้ว

"คุณแพรไม่ทานกับเราเหรอ" มนตรีถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ชวนเธอออกมาทานข้าวด้วย

"ถามทำไม"

"ก็อยู่ด้วยกันหกคน จะกินห้าคนได้ยังไง"

"ทุกครั้งกูก็เห็นกินแค่ห้าคนยังไม่เห็นเป็นไรเลย"

"เอ้าาไอ้นี่"