คนเสเพล นิยาย บท 69

ใกล้เที่ยงวันเดียวกันนั้น.. พอทุกคนตั้งแคมป์ไว้เสร็จแล้ว ก็มีกิจกรรมปีนเขาต่อ เพราะได้วางโปรแกรมไว้เรียบร้อยแล้ว

"ส่งมือมา" ชนกันต์เห็นว่าเธอเดินขึ้นเนินเขาแบบไม่ค่อยมีแรง ก็เลยยื่นมือไปให้เธอเกาะ

"เราจะเดินอีกไกลไหม"

"ขึ้นไปถึงยอดภู"

"ยอดภูเลยเหรอ? แล้วเราจะไปทำไม" จะอยู่แคมป์คนเดียวเขาก็ไม่ให้อยู่ ทีแรกคิดว่าตัวเองจะไหวก็เลยยอมตามพวกเขามา แต่พอเดินมายังไม่ถึงครึ่งทางเลยด้วยซ้ำแรงก็เริ่มถดถอย "พักก่อนได้ไหม"

"ถ้าเดินแบบไม่หยุดอีกชั่วโมงหนึ่งก็ถึงแล้ว" เขาตอบเธอในขณะที่เดินอยู่ข้างๆ กัน

"กูว่าให้คุณแพรพักก่อนดีกว่า ผู้หญิงแรงไม่ค่อยมีเหมือนผู้ชายหรอก" มนตรีเห็นแล้วว่าแพรไหมคงจะหมดแรง

"แต่กูว่ามึงอย่าออกความคิดเห็นดีกว่าไอ้มนตรี คดีเก่ามึงยังไม่เคลียร์เลย"

"ขอบใจนะที่มึงเตือนกู" ว่าแล้วเอกกับมนตรีก็เลยรีบเดินตามโตโน่และจรัลไป

"มาขึ้น" ทันใดนั้นชนกันต์ก็นั่งยองๆ ลงกับพื้น

เอกและมนตรีที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปก่อน ต่างก็หยุดแล้วหันกลับมามอง

"นายทำอะไร" ก็รู้แหละถ้านั่งลงแบบนี้คงให้เธอขึ้นหลัง แต่เขาเนี่ยนะจะให้เธอขึ้น

"พูดมากบอกให้ขึ้นก็ขึ้นมาสิ..เห็นไหมเดินไม่ทันเพื่อนแล้ว"

แพรไหมย่อตัวลงโอบกอดต้นคอของเขาไว้ มือหนาช้อนเอาขาเรียวแล้วก็ดันกายลุกขึ้นยืน

"ชัดเลย"

"มึงเงียบไปดีกว่า" มนตรีและเอกได้แต่ยืนมองตามชนกันต์ แบกแพรไหมเดินผ่านหน้าไป

ที่ทั้งสองพูดกระซิบกระซาบกัน เพราะไม่เคยเห็นเขาเทคแคร์ผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อน ถ้าเดินไม่ไหวคือเขาไล่กลับไปรอที่แคมป์แล้ว แต่กับเธอคนนี้ชนกันต์ลงทุนแบกขึ้นเขา เพื่ออยากจะให้ไปเห็น...

"ว๊าวว" แพรไหมตะลึงกับวิวที่อยู่ตรงหน้า คิดว่าตรงตั้งแคมป์สวยแล้ว ขึ้นมาข้างบนสวยยิ่งกว่าอีก ประเทศที่เธออยู่มีสถานที่สวยขนาดนี้เลยเหรอ

แต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า เธอน่ามองกว่าวิวทิวทัศน์ที่พวกเขาตั้งใจปีนขึ้นมาดูเสียอีก

"เราจะอยู่ที่นี่อีกยี่สิบนาทีแล้วก็ลง ถ้าอยากถ่ายรูปก็รีบถ่าย" พอชนกันต์เอ่ยพูดขึ้น พวกเพื่อนๆ ที่เอาแต่จ้องมองแพรไหม ต้องรีบละสายตาไปที่อื่น

"อีกยี่สิบนาทีจะลง??" หญิงสาวตกใจหันกลับไปถามเขา "เพิ่งขึ้นมาถึงจะลงแล้วเหรอ"

"ถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวก็ค่ำ"

ได้ยินแบบนั้นแพรไหมก็เลย ตักตวงเอาความสวยงามข้างหน้า เข้ามาไว้ในความรู้สึกให้มากที่สุด เผื่อว่านี่มันอาจจะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่เธอได้มาเห็น

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"ไหนมันบอกว่า 20 นาทีไง" โตโน่ถามเพื่อนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

"เป็นมึงมึงจะรีบลงไปไหมล่ะ" มองไปที่ชนกันต์ตอนนี้สายตาของเขาไม่ได้ดูวิวข้างหน้าเลย

"จะกลับได้หรือยัง" ถึงแม้เขาจะไม่ได้มองมาที่เพื่อน ก็รู้ดีว่าเพื่อนกำลังพูดถึง ชนกันต์ก็เลยทำเป็นเข้มเข้าไว้ก่อน

แพรไหมหันมาพยักหน้าแล้วก็เดิน ตามหลังเขาลงมา

ทางลงเขา เป็นทางลาดชันแต่ก็ไม่ได้อันตราย

"กรี๊ดด" ถึงแม้จะไม่อันตรายสำหรับผู้ชาย แต่สำหรับผู้หญิงที่ไม่เคยมีประสบการณ์ มันทำให้เธอลื่นไถลลงไป แต่โชคดีที่เขาเดินนำหน้าหันกลับมาหยุดเธอไว้ได้ทัน

"ขึ้นหลัง" ชายหนุ่มค่อยๆ นั่งยองๆลงให้เธอขึ้น