คนเสเพล นิยาย บท 69

ใกล้เที่ยงวันเดียวกันนั้น.. พอทุกคนตั้งแคมป์ไว้เสร็จแล้ว ก็มีกิจกรรมปีนเขาต่อ เพราะได้วางโปรแกรมไว้เรียบร้อยแล้ว

"ส่งมือมา" ชนกันต์เห็นว่าเธอเดินขึ้นเนินเขาแบบไม่ค่อยมีแรง ก็เลยยื่นมือไปให้เธอเกาะ

"เราจะเดินอีกไกลไหม"

"ขึ้นไปถึงยอดภู"

"ยอดภูเลยเหรอ? แล้วเราจะไปทำไม" จะอยู่แคมป์คนเดียวเขาก็ไม่ให้อยู่ ทีแรกคิดว่าตัวเองจะไหวก็เลยยอมตามพวกเขามา แต่พอเดินมายังไม่ถึงครึ่งทางเลยด้วยซ้ำแรงก็เริ่มถดถอย "พักก่อนได้ไหม"

"ถ้าเดินแบบไม่หยุดอีกชั่วโมงหนึ่งก็ถึงแล้ว" เขาตอบเธอในขณะที่เดินอยู่ข้างๆ กัน

"กูว่าให้คุณแพรพักก่อนดีกว่า ผู้หญิงแรงไม่ค่อยมีเหมือนผู้ชายหรอก" มนตรีเห็นแล้วว่าแพรไหมคงจะหมดแรง

"แต่กูว่ามึงอย่าออกความคิดเห็นดีกว่าไอ้มนตรี คดีเก่ามึงยังไม่เคลียร์เลย"

"ขอบใจนะที่มึงเตือนกู" ว่าแล้วเอกกับมนตรีก็เลยรีบเดินตามโตโน่และจรัลไป

"มาขึ้น" ทันใดนั้นชนกันต์ก็นั่งยองๆ ลงกับพื้น

เอกและมนตรีที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปก่อน ต่างก็หยุดแล้วหันกลับมามอง

"นายทำอะไร" ก็รู้แหละถ้านั่งลงแบบนี้คงให้เธอขึ้นหลัง แต่เขาเนี่ยนะจะให้เธอขึ้น

"พูดมากบอกให้ขึ้นก็ขึ้นมาสิ..เห็นไหมเดินไม่ทันเพื่อนแล้ว"

แพรไหมย่อตัวลงโอบกอดต้นคอของเขาไว้ มือหนาช้อนเอาขาเรียวแล้วก็ดันกายลุกขึ้นยืน

"ชัดเลย"

"มึงเงียบไปดีกว่า" มนตรีและเอกได้แต่ยืนมองตามชนกันต์ แบกแพรไหมเดินผ่านหน้าไป

ที่ทั้งสองพูดกระซิบกระซาบกัน เพราะไม่เคยเห็นเขาเทคแคร์ผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อน ถ้าเดินไม่ไหวคือเขาไล่กลับไปรอที่แคมป์แล้ว แต่กับเธอคนนี้ชนกันต์ลงทุนแบกขึ้นเขา เพื่ออยากจะให้ไปเห็น...

"ว๊าวว" แพรไหมตะลึงกับวิวที่อยู่ตรงหน้า คิดว่าตรงตั้งแคมป์สวยแล้ว ขึ้นมาข้างบนสวยยิ่งกว่าอีก ประเทศที่เธออยู่มีสถานที่สวยขนาดนี้เลยเหรอ

แต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า เธอน่ามองกว่าวิวทิวทัศน์ที่พวกเขาตั้งใจปีนขึ้นมาดูเสียอีก

"เราจะอยู่ที่นี่อีกยี่สิบนาทีแล้วก็ลง ถ้าอยากถ่ายรูปก็รีบถ่าย" พอชนกันต์เอ่ยพูดขึ้น พวกเพื่อนๆ ที่เอาแต่จ้องมองแพรไหม ต้องรีบละสายตาไปที่อื่น

"อีกยี่สิบนาทีจะลง??" หญิงสาวตกใจหันกลับไปถามเขา "เพิ่งขึ้นมาถึงจะลงแล้วเหรอ"

"ถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวก็ค่ำ"

ได้ยินแบบนั้นแพรไหมก็เลย ตักตวงเอาความสวยงามข้างหน้า เข้ามาไว้ในความรู้สึกให้มากที่สุด เผื่อว่านี่มันอาจจะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่เธอได้มาเห็น

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"ไหนมันบอกว่า 20 นาทีไง" โตโน่ถามเพื่อนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

"เป็นมึงมึงจะรีบลงไปไหมล่ะ" มองไปที่ชนกันต์ตอนนี้สายตาของเขาไม่ได้ดูวิวข้างหน้าเลย

"จะกลับได้หรือยัง" ถึงแม้เขาจะไม่ได้มองมาที่เพื่อน ก็รู้ดีว่าเพื่อนกำลังพูดถึง ชนกันต์ก็เลยทำเป็นเข้มเข้าไว้ก่อน

แพรไหมหันมาพยักหน้าแล้วก็เดิน ตามหลังเขาลงมา

ทางลงเขา เป็นทางลาดชันแต่ก็ไม่ได้อันตราย

"กรี๊ดด" ถึงแม้จะไม่อันตรายสำหรับผู้ชาย แต่สำหรับผู้หญิงที่ไม่เคยมีประสบการณ์ มันทำให้เธอลื่นไถลลงไป แต่โชคดีที่เขาเดินนำหน้าหันกลับมาหยุดเธอไว้ได้ทัน

"ขึ้นหลัง" ชายหนุ่มค่อยๆ นั่งยองๆลงให้เธอขึ้น

"ขอกินเอาแรงก่อนเดี๋ยวคืนนี้จะแบกอีก" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ตักข้าวเข้าปาก

"แบกอะไร"

"แบกขา"

อึก! น้ำที่เพิ่งจะยกขึ้นมาดื่มเกือบวิ่งขึ้นจมูก แพรไหมรีบมองไปดูโต๊ะข้างๆ กลัวว่าพวกเขาจะได้ยิน

ทานเสร็จเขาก็พาเธอกลับมาที่ห้อง

"อืมม!" พอประตูปิดลงชนกันต์ก็จู่โจมโดยที่เธอยังไม่ตั้งตัว หญิงสาวผลักหน้าอกของเขาออกก่อน

แต่เขาก็ไม่ได้หยุด ยังพาเธอมาที่เตียงนอนนิ่มๆ

"กันต์"

"อะไร" ชายหนุ่มดูเหมือนว่าเธอจะพยายามหยุดเขาไว้ ก็เลยเริ่มไม่สบอารมณ์

"แพรลืม" เธอเพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อตอนที่ถูกเขาจูบนี่แหละ ว่าลืม..

"ลืมอะไร"

"ลืมเอายาคุมมาด้วย ทำไมนายไม่บอกก่อนล่ะว่าจะมาค้างที่นี่" ถ้าเขาบอกก่อนว่าจะมาค้างคืนที่นี่ เธอคงเอาติดมาด้วยแล้ว

"ลืมเอามาก็ไม่ต้องกิน"

"ไม่กินไม่ได้ ถ้าหยุดกินมันเสี่ยงต่อการตั้งครรภ์"

"จะไปกลัวทำไม มีผัวแล้วไม่ใช่เหรอ"