คนเสเพล นิยาย บท 14

ไปกินเหล้ากับเพื่อนอย่างนั้นเหรอ ไปกับเพื่อนหรือไปกับใครกันแน่ เรามีสิทธิ์น้อยใจให้เขาได้ไหมเนี่ย แล้วทุกวันนี้เราเป็นอะไรสำหรับเขา

หญิงสาวเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียง นอนอยู่แบบนั้นเพียงไม่นานก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาส่องดูอีกครั้ง เพราะได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ แต่ก็เป็นแค่รถของคนที่ขับผ่านไป

เขาไม่กินเหล้ามาเป็นอาทิตย์แล้วทำไมถึงกลับไปกินอีก หรือยังคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่ ..นอนคิดอยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไป มาสะดุ้งตื่นอีกทีเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์จอดที่ใกล้บ้าน

"เพิ่งมาเหรอ กี่ทุ่มกี่ยามแล้วเนี่ย" หญิงสาวมองไปดูนาฬิกา "เที่ยงคืนกว่าแล้วเหรอ" ทอรุ้งออกมาเปิดประตูหน้าบ้านเพื่อจะถามว่าทำไมถึงกลับดึกจัง แต่พอมองไปก็เห็นว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว

"เมื่อกี้กูตกใจหมดเลย" เพื่อนที่มาด้วยพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน

"ตกใจอะไรของมึง"

"ก็ป้านั่นน่ะสิ อยู่ดีๆ ก็โผล่หัวขึ้นมาจากรั้วบ้าน"

ได้ยินแบบนั้น ดินก็รีบมองส่องออกไปดู ก็เป็นอย่างที่คิดไว้ ทอรุ้งยังยืนมองมา

"ดูนางจะเป็นห่วงมึงมากเลยนะ ดึกขนาดนี้ยังแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาดู"

"มึงจะอะไรนักหนา ไหนบอกว่าจะมานอนค้างที่นี่ ถ้าไม่นอนก็กลับบ้านไป"

"นอนสิวะ ถ้ามึงไม่ยอมกลับไปเรียนต่อ กูก็จะสิงอยู่บ้านมึงนี่แหละจนมึงใจอ่อน" คนที่ตามมาก็คือกอล์ฟ เขาขออาจารย์ไว้ให้เพื่อน เพราะเสียดายอนาคต ถ้าดินกลับไปเรียนก่อนสอบ อาจารย์ก็จะปล่อยไป

เช้าวันต่อมา..

"ตื่นแต่เช้าเลยนะลูก ไปไหนมา" เดือนถามขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวเดินกลับเข้ามาในบ้าน เพราะนางคิดว่าลูกยังไม่ตื่น

"เดินเล่นแถวนี้ค่ะแม่"

"ร้อยวันพันปีไม่เห็นตื่นเช้าไปเดินเล่นสักที" นางได้แต่พูดพึมพำแล้วมองตามหลังลูกสาวที่กำลังเดินเข้าห้องไป

"เราเป็นอะไรทำไมถึงบังคับตัวเองไม่ได้ แกเป็นอะไรนักหนา หยุดคิดถึงเขาได้แล้ว" เมื่อคืนนี้ก็นอนแทบจะไม่หลับ แถมตื่นเช้ามายังแอบเดินผ่านหน้าบ้านเผื่อว่าเขาตื่นแล้ว

แกร็ก! หญิงสาวได้ยินเสียงเปิดประตูข้างบ้าน ก็รีบเดินออกมาจากห้องอีกครั้ง

"รุ้งจะไปไหนอีกลูก" เดือนมองเห็นลูกสาวแค่หลังไวๆ "เอ้าา ไอ้ลูกคนนี้"

"กูไปก่อนแล้วกัน คืนนี้ถ้ากูไม่มาหาก็เจอกันวันงานเลยแล้วกัน"

"อืม"

"เฮ้ยไอ้ดิน กูว่าป้าคนนั้นแอบชอบมึงแน่เลยว่ะ"

"ชอบเชิบที่ไหนมึงรีบไปเถอะน่าา"

"มึงไม่ลองของแปลกบ้างวะ เอ่อกูไปก่อนก็ได้..ฮ่าาา" ก่อนที่กอล์ฟจะขับรถผ่านไป ยังแอบหันไปขำเมื่อมองเห็นหน้าทอรุ้ง เพราะตอนนี้เธอเยินมากหน้าก็ยังไม่ล้าง

ทอรุ้งเหมือนจะรู้ตัวว่าเขาขำเธอ หญิงสาวมองต่ำลงไปดูการแต่งตัวของตัวเอง

"ก็ธรรมดานี่" แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นกำลังจะคุยกับดิน "อ้าว ไปไหนแล้ว"

สายๆ ของวันเดียวกัน

"มองอะไรนักหนาลูกเดี๋ยวก็สะดุดล้ม" เดือนเห็นลูกสาวเอาแต่มองไปที่ข้างบ้าน

"ไม่มีอะไรหรอกแม่ แล้วแม่โทรไปหาน้าพรหรือยัง ลุงศักดิ์เป็นยังไงบ้าง" เธอเรียกตามอายุ

"คงจะได้เฝ้ากันอีกสักระยะ"

"เป็นหนักเลยเหรอแม่"

"ดีเท่าไรแล้วที่แขนไม่ขาด"

"เดี๋ยวรุ้งมานะคะแม่" ทอรุ้งรู้แล้วว่าจะเอาเรื่องไหนไปชวนเขาคุย

"อะไรของเด็กคนนี้อีก" เดือนพูดและก็ได้แต่มองตามลูกสาวที่วิ่งไปบ้านของดิน

ก๊อก ก๊อก ทอรุ้งแค่เคาะส่งสัญญาณแล้วก็เปิดประตูเข้ามา

"เมื่อเช้านี้ก็เห็นตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ" หญิงสาวถือวิสาสะเปิดผ้าห่มผืนที่เขาคลุมหัวอยู่ออก

"อือออ" ดินแค่เปล่งเสียงออกมาจากลำคอแบบรำคาญ แล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวไว้อีกครั้ง

"นายได้โทรไปหาแม่บ้างหรือเปล่า รู้หรือยังว่าพ่อเป็นยังไง"

"ถ้าจะมาคุยแค่เรื่องนี้ ก็กลับไป คนจะนอน"

"นายดิน นั่นพ่อของนายนะ ฉันยังไม่เห็นนายโทรไปถามข่าวพ่อเลย"

"โทรไม่โทรแล้วเกี่ยวอะไรด้วย" ดินดึงผ้าห่มออกจากหน้าของตัวเอง แล้วมองจ้องเธอด้วยดวงตาที่ไม่ค่อยพอใจ