คนเสเพล นิยาย บท 28

"ลูกสอบอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ครับ"

"แล้วงานสอนพิเศษรุ่นน้องหมายความว่ายังไง"

"ก็ทำงานพิเศษไปด้วย ผมไม่ให้เสียการเรียนหรอกครับแม่ ผมไปจัดตารางสอนก่อนนะครับ" ส่วนมากรุ่นน้องที่เขาสอน ก็คือคนที่เตรียมจะเข้ามหาวิทยาลัย

"รุ้ง"

"คะแม่"

"มองอะไรอยู่ลูก" เดือนเห็นลูกสาวยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง

"เปล่าค่ะแม่" เธอเพิ่งจะกลับมาถึงบ้านก่อนดินยังไม่นาน พอเห็นรถของเขามาจอดก็อดไม่ได้ที่จะมองออกไปดู แต่มันก็คงเป็นแบบนี้ไปอีกนาน จนกว่าบ้านทั้งสองหลังจะมองไม่เห็นกัน

"แม่ว่าจะให้ลูกไปซื้อของที่ตลาดให้หน่อย" ว่าแล้วเดือนก็เดินมาหยิบเอากระเป๋าเงินที่อยู่ในรถ

จังหวะที่เดือนพูดเสียงก็ได้ก้องไปบ้านอีกหลัง

"อ้าวแล้วลูกจะไปไหนอีกดิน" ธิมาพรเพิ่งเห็นลูกชายเอาของเข้าไปในบ้านก็เดินออกมาอีกแล้ว

"จะออกไปตลาดหน่อยครับ แม่จะเอาอะไรไหม"

"ดินจะไปตลาดเหรอลูก พอดีเลยน้าฝากซื้อของหน่อยสิ จะได้ไม่ต้องให้รุ้งออกไปอีก"

"ได้ครับน้า"

"ไม่ต้องฝากเขาหรอกแม่เดี๋ยวรุ้งไปเอง" จังหวะที่ทอรุ้งเอื้อมไปรับเงินจากแม่ แต่ถูกดินเดินมาแย่งเอาเงินออกจากมือไปก่อน

พอดินขับรถออกไปแล้วทอรุ้งก็เลยขับตามไป เธออยากจะคุยกับเขาเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

[ศาลาหน้าหมู่บ้าน]

ทอรุ้งขับตามมาแล้วก็บีบแตรเรียกให้ดินหยุดรถก่อน

"ฉันอยากจะคุยเรื่องที่เราคุยกันค้างไว้"

"อืม" เขาก็อยากจะคุยกับเธออยู่เหมือนกัน แต่ทั้งสองหาโอกาสคุยกันยังไม่ได้

"ฉันยังยืนยันคำเดิม เรื่องลูก นายไม่ต้องมายุ่ง"

"ทำไม"

"ก็ในเมื่อนายมีแฟนอยู่แล้ว และรักกันแทบจะกลืนกินขนาดนั้น" ..ไม่เอาเราจะไม่ประชด เราจะคุยด้วยเหตุผล และคุยให้จบ ..หญิงสาวต้องเรียกสติตัวเองกลับมาก่อน "ฉันไม่อยากจะทำบาปไปพรากคนรักกัน"

"เรื่องนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจัดการ..."

ทอรุ้งไม่รอให้เขาพูดจบเธอก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ฉันไม่ได้เป็นห่วงแค่เรื่องนั้น แต่ฉันเป็นห่วงความรู้สึกของพ่อกับแม่ หวังว่านายคงไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดให้พวกท่านรู้"

"เธอคิดว่าถ้าไม่พูดพวกท่านก็จะไม่รู้อย่างนั้นเหรอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองลงไปดูที่ท้องของเธอ อีกแค่ไม่กี่เดือนมันก็คงจะโผล่พ้นออกมา

"เรื่องนั้นถ้าถึงเวลาเดี๋ยวฉันจะเป็นคนพูดเอง"

"ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ แต่กลับให้ไอ้กันต์มันรู้เนี่ยนะ" พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา มันก็ทำให้เขานึกโมโหอีกครั้ง

"ฉันจะให้ใครรู้เรื่องนี้มันก็เรื่องของฉัน ส่วนนายอยู่เฉยๆ แล้วกัน" ทอรุ้งไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ยังไงดี ไม่อยากให้ใครมองด้วยว่าเธอปล่อยให้ท้องเพื่อจะแย่งเขามาจากคนรัก

"จะให้กูอยู่เฉยๆ ได้ยังไงวะ!" ดินได้แต่ตะโกนตามหลังเพราะตอนนี้เธอขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปแล้ว "มึงบ้าหรือเปล่า อย่าให้รู้นะว่าไปให้ผู้ชายคนอื่นรับผิดชอบลูกของกู"

[บ้านแพรไหม] ตอนนี้ก็ค่ำมากแล้ว ทอรุ้งคิดว่าแพรไหมคงจะกลับมาบ้าน ก็เลยมาหาที่นี่

"เราขอแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าไปบอกใครเรื่องนี้" ทอรุ้งพูดขึ้นทันทีเมื่อเจอหน้าแพรไหม

"แกจะโกรธฉันก็ได้นะ แต่แกจะให้ฉันยืนมองโดยไม่ทำอะไรเลยมันเป็นไปไม่ได้"

"แล้วแกไปบอกไอ้กันต์มันทำไมล่ะ" เพราะทอรุ้งได้ยินจากปากของดินว่ารู้เรื่องมาจากชนกันต์ แพรไหมต้องไปพูดกับชนกันต์เรื่องนี้ก่อนแน่

"ก็ในเมื่อมันเป็นพ่อของเด็กในท้องมันก็ต้องรับรู้บ้าง"

"พ่อของเด็กในท้อง? อย่าบอกนะแกคิดว่าเป็นไอ้กันต์??"

"ไม่ใช่ไอ้กันต์งั้นเหรอ?"

"แกจะบ้าหรือไง"

"..งานเข้ากูแล้วไหมล่ะ"

"มีอะไร"

"ก็ด่ามันไว้เยอะน่ะสิ"

"แกนี่ชอบมโนคิดไปเอง"

"ขอโทษแล้วกัน แต่ถ้าไม่ใช่ไอ้กันต์ ถ้างั้นก็..??"

"อืม"