คนเสเพล นิยาย บท 35

"เรื่องนั้นฉันก็บอกไปแล้วไงว่ามันจบแล้ว" ดินหมายถึงเรื่องของเขากับหว่าหวา

"มันจบสำหรับนาย แต่สำหรับฉันมันเพิ่งจะเริ่ม" ตั้งแต่วันแต่ง เธอพยายามถามตัวเอง ว่าตลอดชีวิตนี้ถ้าไม่มีเขาจะอยู่ได้ไหม ก็ต้องอยู่ได้แหละ เพราะถึงแม้เขาอยู่กับเธอก็อยู่แค่ตัว

"ทอรุ้ง เธอจะเอายังไงกันแน่ อยากจะหาเรื่องให้ได้เลยใช่ไหม"

"ในเมื่อหัวใจของนายมอบให้ผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว นายจะมาทรมานจิตใจตัวเองอยู่กับฉันเพื่ออะไร"

"เพื่ออะไรเธอก็รู้อยู่นี่" สายตาคมมองต่ำลงไปที่ท้อง มันเป็นคำตอบที่ไม่ต้องพูด

"ก็ได้ถ้านายทำเพื่อแค่นี้ เมื่อไรที่ฉันคลอด เราต่างคนต่างไป" ดวงตาของเธอมองจ้องสบตาเขา โดยไม่ยอมหลบเหมือนทุกครั้ง

"ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ก็ได้!" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ออกจากบ้านของเธอไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว

ลมหายใจถูกสูดเข้าไปลึกๆ แล้วก็ผ่อนมันออกมา เธอทำอยู่แบบนี้ 2-3 ครั้ง เพื่อที่จะ บังคับน้ำตาไม่ให้มันไหลและเธอก็ทำได้ "เห็นไหมแม่บอกแล้ว ว่าหนูต้องเข้มแข็งได้เหมือนแม่" แต่ก่อนเธอไม่ใช่คนที่จะมานั่งร้องไห้อะไรง่ายๆ แบบนี้ มันอาจจะเป็นเพราะฮอร์โมนในร่างกายที่เปลี่ยนไป

หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมาที่ร้านของป้า ต่อจากนี้ไปเธอคงต้องได้ตั้งใจทำงานช่วยป้าแล้ว เพราะจะเก็บเงินไว้เผื่อลูกคลอดออกมา ส่วนเงินที่เขาให้มาตอนนี้เธอได้เปิดบัญชีไว้แล้ว เพราะเงินทุกบาทที่เขาให้มาเธอจะเก็บไว้ให้ลูก

"รับอะไรดีคะ"

"รับเด็กเสิร์ฟได้ไหมครับ"

"ได้ค่ะตกลงรับเส้นใหญ่ใช่ไหมคะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปสั่งป้า ส่วนคนที่สั่งอาหารต่างก็ขำกัน วันไหนที่มายียวนกวนประสาทเธอก็จะได้กินเส้นใหญ่

ค่ำๆ ของวันเดียวกัน

"ทำไมวันนี้ถึงไม่ไปค้างที่บ้านหลังนั้นล่ะลูก เอางานไปทำที่นั่นก็ได้นี่"

"งานผมเยอะครับ ไม่อยากไปกวนคนท้องกลัวนอนไม่หลับ" งานที่เขานำมาทำที่บ้านต้องทบทวนทุกอย่าง และเก็งข้อสอบให้กับเด็กที่เขาสอนพิเศษให้ด้วย

ทอรุ้งอาบน้ำเสร็จก็เดินไปนอนลงที่เตียง เธอพยายามที่จะไม่เปิดผ้าม่านหน้าต่างดูบ้านหลังนั้น มันอาจจะดูไม่ชิน เพราะเธอทำแบบนั้นมา 10 กว่าปี ตั้งแต่แอบรักเขา..

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

"หนูจะหิวตอนนี้ไม่ได้นะลูก แม่ไม่ได้เตรียมอาหารไว้เลย" เธอแวะทานก่อนที่จะเข้ามาแล้ว ก็เลยคิดว่าตัวเองจะไม่หิวอีก

ข่มตานอนไปสักพัก ก็ยังนอนไม่หลับเพราะความหิว "ก็ได้เราจะออกไปหาอะไรกินกัน"

ทอรุ้งเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจูงมอเตอร์ไซค์ออกมา เพราะร้านค้าในหมู่บ้านปิดหมดแล้วเธอต้องออกไปซื้อที่ตำบล แถวคาราโอเกะมีอาหารขาย

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ของคนข้างบ้าน เขารีบเดินออกมาดู ก็เห็นแค่หลังรถของเธอไวๆ

ขับรถผ่านหน้าหมู่บ้านไปเห็นแสงมอเตอร์ไซค์วิ่งตามหลังมา หญิงสาวก็เริ่มอุ่นใจหน่อย เพราะระยะทางจากหมู่บ้านไปที่ตำบลมันเปลี่ยว

ซื้อของกิน 2-3 อย่าง ได้แล้วเธอก็ขับรถกลับมา ยังแอบนึกกลัวอยู่เลย แต่พอขับรถมาสักระยะก็เห็นว่าด้านหลังมีแสงรถมอเตอร์ไซค์วิ่งตามมาอีก

"โชคดีของเรานะลูกยังมีเพื่อนร่วมทางอยู่" พอมาถึงบ้านเธอก็เอารถเข้าไปเก็บ โดยที่ไม่หันไปมองบ้านนั้นเลย

เช้าวันต่อมา..

"ตาดินรีบออกไปสอนพิเศษ ก็เลยฝากเงินไว้ให้หนู" ธิมาพรพูดขึ้นเมื่อทอรุ้งมองเงินในมือที่นางส่งไปให้

"รุ้งยังพอมีอยู่ค่ะ คุณแม่เก็บไว้ใช้เถอะ"

"ส่วนของแม่ดินก็ให้ไว้แล้ว" ว่าแล้วนางก็เอาเงินนั้นวางใส่มือให้กับลูกสะใภ้ ยังแอบนึกเอ็นดูลูกชายอยู่เลยที่หาเงินมาให้เมียได้ใช้ "แล้วนี่หนูจะไปไหน"