คนเสเพล นิยาย บท 57

"รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้เลยหรือไง"

"ก็ได้ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง ถ้าไม่มาภายในหนึ่งชั่วโมงจะไปแล้วนะ"

"ไม่ต้องถึงหนึ่งชั่วโมงหรอก แค่สิบนาทีก็พอแล้ว" ว่าแล้วทอรุ้งก็รีบออกมาที่มอเตอร์ไซค์

เธอขับตรงไปที่บ้านของแพรไหม ที่จริงแพรไหมไม่ได้ขอร้องให้ช่วยเรื่องนี้เลย แต่เพราะความเป็นเพื่อน เห็นว่าเพื่อนกำลังลำบากพอที่จะช่วยได้ก็เลยอยากจะช่วย

ทั้งสามอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกัน แต่อยู่คนละซอย

"เขาจะช่วยฉันจริงเหรอ" ที่แพรไหมไม่สนิทกับชนกันต์ เพราะสมัยเด็กไม่ได้เรียนที่โรงเรียนเดียวกัน โตมาก็ไม่ค่อยได้พูดคุย ถ้าไม่เพราะมีทอรุ้งเป็นเพื่อน ชนกันต์คงไม่รู้จักแพรไหมเลยด้วยซ้ำ

"ต้องลองไปคุยดูก่อน ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย"

"ถึงเขาช่วย ฉันก็ติดหนี้เขาอยู่ดี" สู้เธอไปหาเงินมาใช้หนี้ทีเดียวเลยจะไม่ดีกว่าเหรอ

"ไหม!"

แพรไหมยอมนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ทอรุ้งมา ที่จริงเธอก็ไม่อยากจะไปต่างประเทศหรอก ถ้าไปแล้วไม่รู้จะอยู่ยังไงกินยังไง แต่แม่ก็บังคับให้ไปทุกวัน เพราะเห็นว่าคนข้างบ้านไปทำงานต่างประเทศแล้วมีเงินมาใช้หนี้ให้พ่อให้แม่ แถมยังเหลือเงินสร้างบ้านอีก

"อ้าวหนูไหม" พอมาถึงบ้าน หลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านนี้ ด่านแรกที่เจอก็คือเจ้าของบ้าน ซึ่งไม่ใช่ลูกชาย

"สวัสดีค่ะเสี่ย" แพรไหมจำเป็นต้องได้ไหว้ ถึงแม้ไม่อยากจะคุยด้วยเลยก็ตาม

"หนูจะมาคุยเรื่องที่เราตกลงกันไว้ใช่ไหม"

"แกไปตกลงอะไรกับเสี่ยไว้" ทอรุ้งกระซิบถามเพื่อน

"ไม่ใช่ค่ะ" เรื่องนี้แพรไหมไม่ได้บอกทอรุ้งให้รู้ด้วย เพราะมันเป็นเรื่องที่น่าอายมาก

"กันต์ล่ะคะ" คนที่ถามก็คือทอรุ้ง เพราะเริ่มได้กลิ่นไม่ค่อยดี ใครบ้างจะไม่รู้กิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของพ่อชนกันต์

เพียงไม่นานคนที่ถามหาก็ออกมาจากบ้าน เขาแค่ขึ้นไปหยิบของที่ลืมไว้บนห้องนอน

"ไปคุยกันที่อื่นดีกว่า" ชนกันต์ก็เอือมระอาพ่อไม่ต่างจากคนอื่นเลย แต่เพราะเป็นพ่อเขาก็เลยต้องได้ทนรับสภาพนี้

"จะไปคุยเรื่องอะไรกัน" ถ้าไปแค่กับทอรุ้ง ชนะชัยคงปล่อยไปได้ แต่นี่มีแพรไหมด้วย

"ทำไมพ่อต้องอยากรู้ด้วยล่ะ"

"ถ้าลูกจะไปก็ไปสิ ให้หนูแพรไหมอยู่นี่ก่อนพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย"

ทอรุ้งรีบเดินเข้ามาขวางหน้าแพรไหมไว้

"พวกหนูไม่ต้องกลัวหรอก เสี่ยไม่เคยทำร้ายใคร เสี่ยแค่อยากจะถามเรื่องที่หนูไหมจะไปทำงานต่างประเทศ หนูจะไปทำไมเสี่ยให้เงินไม่พอใช้เหรอจ๊ะ" นี่แหละที่เธอใช้หนี้ไม่หมดสักที คนที่บ้านของเธอมายืมเงินทีไร เสี่ยก็ให้ตลอด แต่คนที่ใช้หนี้กลับเป็นเธอ เพราะเธอไม่อยากจะเป็นเด็กของตาแก่ตัณหากลับคนนี้

ชนกันต์แค่ยืนมอง ทีแรกเขาก็คิดว่าแพรไหมคงเป็นหนึ่งในบรรดาผู้หญิงของพ่อ เพราะเห็นที่บ้านของเธอมาเอาเงินอยู่บ่อยๆ

"ไหนลูกบอกจะไปออกแคมป์ไง ก็ไปสิ ไม่ต้องมาสนใจเรื่องพวกนี้หรอก"

"ผมคงไปยังไม่ได้หรอกครับพ่อ เพราะรอแฟนอยู่"

"แฟน?.. คงจะเป็นหนูทอรุ้งล่ะสิ ไปเถอะพ่อไม่มีธุระจะคุยกับหนูทอรุ้งหรอก"

"ใครบอกว่าทอรุ้งล่ะ แฟนผมคนนี้ต่างหาก" ว่าแล้วชนกันต์ก็คว้าแขนของแพรไหมดึงเข้ามาโอบเอวเธอไว้

"อย่ามาโกหกพ่อ" เสี่ยชนะชัยรู้ดีว่านอกจากทอรุ้งแล้วลูกชายก็ไม่สนใจใคร

ไม่ใช่แค่ชนะชัยที่ตกใจ ทอรุ้งและเจ้าตัวคนที่ถูกอ้างว่าเป็นแฟนก็ตกใจไม่ต่างกัน

ในเมื่อพ่อของเขาไม่เชื่อ ชายหนุ่มจำเป็นต้องทำสิ่งที่ทำให้พ่อเชื่อโดยที่ไม่ต้องอธิบายให้เสียเวลาอีกแล้ว

"ฉันขอโทษด้วยนะที่ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนไปด้วย" แพรไหมพูดออกไปโดยที่ไม่กล้ามองใครเลย เพราะเมื่อสักครู่มันไม่ใช่แค่การเล่นละคร แต่เธอถูกจูบจริง

"อย่าเพิ่งขอบใจ เธอรู้จักพ่อฉันน้อยไปแล้ว"

แพรไหมก็คิดแบบนั้น พ่อของเขาคงไม่เชื่ออะไรง่ายๆ แน่ เพราะทั้งสองไม่มีวี่แววว่าจะเป็นแฟนกันเลยด้วยซ้ำ

"ถ้างั้นนายก็จีบเพื่อนฉันจริงเลยสิ"

"บ้าไปแล้ว" ชนกันต์รีบพูดขึ้นโดยที่ไม่ใช้เวลาคิดเลย

"แล้วจะเอายังไงล่ะ ก็รู้อยู่ว่าพ่อของนายมีอิทธิพลแค่ไหน ถ้ารู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องโกหกนะ คนที่เจ็บตัวก็คือเพื่อนฉันแน่เลย"

ในขณะที่ทอรุ้งกำลังพูดอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของชนกันต์ก็ได้ดังขึ้น

{"พวกมึงไปก่อนเลย กูติดธุระ..เดี๋ยวจะตามไป"} เพื่อนที่รอจะไปออกแคมป์ โทรมาตามเพราะรอนานแล้ว

"เราไปนะ" ว่าแล้วชนกันต์ก็ก้าวเท้าขึ้นมอเตอร์ไซค์พร้อมที่จะออกตัว

"ไม่ได้! นายจะไปแบบนี้ได้ยังไง"

"ฉันนัดเพื่อนไว้แล้ว"

"แล้วแพรไหมล่ะ"

"เราไม่เป็นไรหรอกรุ้ง" แพรไหมเกรงใจเขามาก เพราะเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย

"จะไม่เป็นไรได้ยังไง ถ้าเสี่ย..เออ" ทอรุ้งกำลังจะพูดว่าถ้าเสี่ยบ้ากามนั้นจับได้ มีหวังโดนเล่นงานหนักแน่ "..ถ้าพ่อของไอ้กันต์จับได้ ฉันไม่อยากจะคิดเลย"

"ก็ได้! เธอจะไปแคมป์กับฉันไหมล่ะ" เขาพูดเหมือนตัดรำคาญ เพราะว่าตอนนี้ต้องรีบตามเพื่อนให้ทัน