คนเสเพล นิยาย บท 59

"นี่เธอ หลับหรือยัง" คนร่างหนาค่อยๆ คลานเข่าเข้าไปในเต็นท์

ยิ่งได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้น คนที่แกล้งนอนหลับอยู่ยิ่งทำตัวแข็งทื่อ

"ดึกๆ มันหนาวนะเธอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม

หญิงสาวยิ่งห่อผ้าห่มเข้าไปอีก ไม่ให้เขาสอดมือเข้ามาได้

"ผ้าห่มมีแค่ผืนเดียว เธอจะยึดคนเดียวแบบนี้ไม่ได้ บอกแล้วไงว่าดึกๆ มันหนาว" ยังไม่ดึกก็เริ่มหนาวแล้ว เขาต้องหาผ้าห่มคลุมร่างไว้ก่อนที่จะหนาวสะท้าน

แพรไหมค่อยๆ คลายผ้าห่มออกให้ ทีแรกคิดว่าเขาจะคิดมิดีมิร้าย แต่ที่ไหนได้เขากลัวหนาวนี่เอง

"เธอยังไม่มีแฟนจริงเหรอ" เพราะเขาได้ยินทอรุ้งพูดมาบ้างแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้

"นายถามทำไม" ว่าแล้วหญิงสาวก็ดึงผ้าห่มเข้ามาห่อตัวใหม่อีกครั้ง

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า แค่อยากจะถาม"

"ไม่มี!"

ที่ชนกันต์ถาม เพราะกลัวว่าถ้าเธอมีแฟนแล้ว แฟนของเธอจะมาหึงเอา แต่ไม่มีก็ถือว่าดีไป

เวลาผ่านไป..

ยิ่งดึกก็ยิ่งหนาว แถมเงียบสงัด แพรไหมเริ่มกลัว พยายามข่มตาให้หลับแล้วแต่ก็นอนไม่หลับ เพราะระแวงคนที่นอนอยู่ข้างๆ พอดึกมาหน่อยก็เริ่มกลัวความเงียบ

"จะดิ้นอะไรนักหนา"

"นาย!!" หญิงสาวตกใจเสียงที่เขาพูดเพราะคิดว่าเขาหลับไปแล้ว

"อะไร"

"ฉันนึกว่านายหลับแล้ว"

"ใครจะไปหลับลง เธอดิ้นบ่อยขนาดนี้"

"ก็ฉันกลัว"

"กลัวอะไร"

"ทำไมที่นี่มันเงียบน่ากลัวจังเลย"

"ถ้าไม่เงียบเขาจะมาตั้งแคมป์กันเหรอ..นอนได้แล้ว"

"ฉันนอนไม่หลับหรอก"

"อะไรของเธออีก" จากที่หันหลังคุยกัน ตอนนี้เขาหันหน้ากลับมา แพรไหมก็หันมาเหมือนกัน "ถ้ากลัวก็ขยับเข้ามาอีก"

พอเขาอนุญาตเท่านั้นแหละ เธอรีบขยับตัวเข้าไปใกล้ในทันที

"กูจะแข็งตายไหมวะเนี่ย" นอนไปซักพักชนกันต์ก็ได้เอ่ยพูดขึ้น

"นายหนาวเหรอ ดึงผ้าห่มไปอีกก็ได้นะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ขยับผ้าห่มไปคลุมร่างให้อีกฝ่าย

ชายหนุ่มได้กัดฟันไว้ เพราะส่วนที่แข็งไม่ใช่ร่างกาย..แต่เป็นไอ้เจ้านั่นต่างหาก ยิ่งตอนที่เธอขยับผ้าห่ม หน้าอกที่ไม่มีชุดชั้นในขวางกั้น มันก็ยิ่งมาเสียดสีกับต้นแขนของเขา

เช้าวันต่อมา..

"หน้าตามึงเหมือนคนไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะ" เพื่อนเริ่มแซวเมื่อชนกันต์มุดออกมาจากเต็นท์

"พูดมาก ไหนบอกว่าจะไปหาปลาที่ลำธารแต่เช้าไง"

"ไอ้สามตัวนั้นมันไปแล้ว กูไปหาไม้มาก่อไฟรออยู่นี่ไง" คนที่กำลังคุยกับชนกันต์ก็คือมนตรีเพื่อนในก๊วนอีกคน

"มาเดี๋ยวกูช่วย"

"กูว่ามึงไม่ต้องมาช่วยกูหรอก มึงไปช่วยผู้หญิงของมึงดีกว่า" มนตรีมองไปเห็นว่าเธอรูดซิปเต็นท์แต่ไม่กล้าออกมา

เขาก็เลยเดินเข้าไปใกล้ๆ "ออกมาสิ"

"เสื้อผ้าฉันแห้งหรือยัง" หญิงสาวกระซิบถาม..นี่แหละที่เธอไม่กล้าออกมา

"ลมแรงแบบนี้คงแห้งแล้วมั้งเดี๋ยวไปดูให้"

"ฉันไปดูเองก็ได้" นึกขึ้นได้ว่ามีชุดชั้นในอยู่ด้วย

"แพรเหรอคะ..แพรเป็นคนทุกที่ค่ะ"

"เป็นคนทุกที่?? ฮ่าฮ่าฮ่าา" ทุกคนที่นั่งอยู่ในที่นั้นยกเว้นชนกันต์ต่างก็ขำขึ้น "ผมยอมแพ้แล้วครับ"

"ดูมึงจะซีเรียสมากเลยนะไอ้กันต์ เพื่อนขอคุยด้วยหน่อยก็ไม่ได้ทำเป็นหวง"

"กูว่ามันหึงมากกว่า"

เขาจะหึงหวงเราได้ยังไง คงรำคาญมากกว่า ..แพรไหมก็เลยต้องได้เงียบอีกครั้ง

พอกินเสร็จแพรไหมก็เลยอาสาเก็บของ และก็ต้องไปล้างที่ลำธาร ซึ่งชนกันต์เป็นคนช่วยถือมา เพราะเขาเอาเธอมาด้วยก็เลยต้องได้ดูแล

"นายมีแปรงสีฟันอันเดียวเหรอ" เธอเห็นเขาถือแปรงและก็ยาสีฟันมาด้วย

"อืม เอาแปรงก่อน" ชายหนุ่มยื่นแปรงใหม่ที่ยังอยู่ในซองให้กับเธอ หญิงสาวรับมันมาแล้วก็แปรง เพราะถ้าไม่ได้แปรงฟันคงอยู่ไม่ได้ทั้งวันแน่

พอแปรงฟันเสร็จ เธอก็เลยล้างถ้วยที่แช่ไว้ในน้ำ มองไปอีกทีเขากำลังจะ..

"นายทำอะไร"

"ก็แปรงฟันไง" ว่าแล้วชายหนุ่มก็บีบยาสีฟันลงใส่แปรง แล้วก็บรรเลง

"นั่นแปรงที่นายให้ฉันใช้เมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ"

"อืม แล้วไง" พอแปรงเสร็จเขาก็ล้างมันออกที่ลำธารนั้นเลย เพราะลำธารที่นี่ใสสะอาด

"แต่ฉันใช้ไปแล้วนะ"

"ใช้ไปแล้วใช้อีกไม่ได้หรือไง"

"แต่นั่น.."

"นี่เธอจะอะไรนักหนา จูบกันยังจูบมาแล้ว แค่แปรงสีฟันทำไมจะใช้ร่วมกันไม่ได้" เขารู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ เกิดมาก็เพิ่งเคยแปรงฟันอันเดียวกับคนอื่นนี่แหละ แต่จะไม่แปรงก็ไม่ได้ เพราะไม่คิดว่าจะมีใครติดมาด้วยก็เลยไม่ได้เตรียม

แพรไหมถึงกับนิ่งเงียบ โชคดีนะที่เขาให้เธอใช้ก่อน