คนเสเพล นิยาย บท 7

ถึงแม้เขาจะเบลอเพราะพิษไข้แต่ก็พอจะได้สติบ้างแล้วเมื่อถูกเช็ดตัว สายตาคมมองตามสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองส่วนล่างของตัวเองลงไป

พอรู้ว่าเธอมองอะไร เขาก็มองกลับมาที่ดวงตาของเธออีกครั้ง

งึก! งึก!! และทันใดนั้น สิ่งที่ทอรุ้งจ้องมองมันก็เริ่มขยับตัว

"กรี๊ดดด!! ไอ้ลามก!! ไอ้โรคจิต!!"

"ใครลามกกันแน่ มองอยู่ได้"

"มึงทำเองเลยนะ!!" ว่าแล้วทอรุ้งก็จับผ้าเช็ดตัวผืนนั้นโยนมาที่ร่างของดิน

ถึงจะนึกขำแค่ไหนเขาก็ขำไม่ออก เพราะร่างกายแทบจะขยับไม่ได้อยู่แล้ว แถมยังมาหนาวเพราะถูกเธอจับเช็ดตัวอีก ..มือหนาควานหาผ้าห่มเพื่อมาคุมร่างของตัวเองไว้

วันต่อมา..

"สายขนาดนี้แล้วบ้านนั้นทำไมถึงยังไม่เห็นออกจากบ้านเลย"

"เดี๋ยวพ่อไปดูก่อนแล้วกัน"

เสียงพ่อและแม่ของทอรุ้งคุยกันอยู่หน้าบ้าน พอได้ยินแค่นั้นแหละ หญิงสาวที่คิดว่าจะนอนตื่นสายกว่านี้หน่อยต้องได้รีบลุกแล้ววิ่งออกจากห้องมา

"พ่อไม่ต้องเข้าไปหรอกค่ะ ไหนบอกว่าวันนี้จะไปออกรถไม่ใช่เหรอ"

"ตอนเย็นถึงได้ไป"

"นั่นแหละพ่อยิ่งต้องพักผ่อน ขับรถทางไกลมันอันตรายรู้ไหม"

"มีลูกหรือมีแม่กันแน่เนี่ย" คมสันมองตามหลังลูกสาวที่เดินไปบ้านอีกหลัง แล้วพูดพึมพำแบบเอ็นดู

"ลูกมันเป็นห่วง พ่อก็ไปนอนพักหน่อยแล้วกัน"

พอมาถึงบ้านของดิน..ทอรุ้งก็ชั่งใจอยู่ว่าจะเปิดประตูห้องนี้เข้าไปดีไหม แต่ก็ต้องเปิดแหละสายขนาดนี้ยังไม่เห็นออกจากห้องเลย

แอดดด~ คิดได้แบบนั้นมือเรียวก็เปิดประตูห้องเข้าไปโดยที่ไม่ได้ส่งสัญญาณก่อน

"กรี๊ดดด! ไอ้ดิน!!" หญิงสาวรีบหันหน้าหนี เมื่อเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู

"จะร้องทำไม ไม่แสบคอบ้างเลยหรือไง"

"แล้วทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้า!"

"แล้วใครถอดผ้าฉันล่ะ"