ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 14

ผับโซ่สวาท

เชอร์รีนกับนลินเพิ่งเข้ามา เห็นนธีนอนอยู่บนพื้น!

นธีกำลังกุมท้องครวญคราง นอนพลิกไปพลิกมาเจ็บปวดไปทั้งตัว

ที่นั่งตรงหน้าเขาคือชายวัยกลางคนอายุราวสี่สิบเสกสรร หัวโตหูใหญ่ กับโซ่ทองหนารอบคอ ไขว่ห้างด่าหยาบคาย “แม่ง! ผู้หญิงของใครมึงกล้ามายุ่ง! วันนี้ไม่สับมึงกูก็ไม่ใชเสกสรร!”

เพิ่งเดินเข้ามา เชอร์รีนก็ได้ยินคำสบถด่าเหล่านี้ รู้สึกคลื่นไส้ทันที!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นผิวหน้ามันเยิ้มบนโซฟา ท้องก็พลันปั่นป่วน รู้สึกคลื่นไส้หนักเข้าไปอีก......

นลินเห็นน้องชายในเวลานี้สภาพสะบักสะบอมบนพื้น ขาก็พลันอ่อนแรงทรุดลงไปคุกเข่า

“ต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยน้องชายของฉัน”

เสกสรรยิ้มจนเผยฟันเหลืองอ๋อย

“เมื่อครู่ผมก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงที่ผมเลี้ยงไว้ไอ้หน้าขาวน้องชายคุณมันมาสวมเขาให้ผม แน่นอนว่าไม่มีทางได้อยู่เป็นสุข! พี่น้องทั้งหลาย เริ่มลงมือได้แล้ว!”

ทันทีที่มีคำสั่ง นักเลงที่อยู่ข้างๆ ก็ดาหน้ากันเข้ามาหยุดตรงหน้านธี

นลินกัดฟัน ก้าวเดินเข้าไป “ฉันคุกเข่าให้คุณ คุณปล่อยน้องชายฉันไปได้ไหม”

ถ้าคนพวกนี้ลงมือจริงๆ น้องชายเธอต้องเดี้ยงแน่!

“คุณบอกว่าคุกเข่าแต่ไม่เห็นจะทำเลย แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าควรปล่อยน้องชายคุณไปหรือเปล่า” เสกสรรสูบบุหรี่หนึ่งสูบ แล้วพ่นควันขาวออกมา

นลินขยับขา ขณะที่กำลังจะคุกเข่า แต่เชอร์รีนยื่นมือไปดึงเธอ

เธอก้าวไปข้างหน้า สายตามองไปยังเสกสรร ไม่ถ่อมตัวหรือเย่อหยิ่ง “แม้เธอจะคุกเข่า คุณก็จะไม่ปล่อยน้องชายเธอไปหรอกใช่ไหม”

เสกสรรเลิกคิ้ว มองเชอร์รีนอย่างจริงจัง “ดูเหมือนจะมีคนฉลาดอยู่หนึ่งคนนะ”

เชอร์รีนสงบเยือกเย็น เอ่ยด้วยน้ำเสียงบางเบา “เรื่องแบบนั้นตบมือข้างเดียวไม่ดัง ฉันขอพูดตามตรง หญิงที่ถูกผู้ชายเลี้ยง กลับไปกอดชายอื่น แน่นอนว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงดีอะไร แม้จะไม่มีนธี เธอก็จะไปกอดชายอื่นอยู่ดี นธีก็แค่ตัวตายตัวแทน คุณเสกสรรโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพื่อผู้หญิงแบบนี้ ไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อหน่ายเกินไปเหรอ”

เสกสรรหัวเราะเสียงดังลั่น ความโกรธในจิตใจเบาบางลงบ้าง รู้สึกสนใจขึ้นมานิดหน่อย “คุณชื่ออะไร”

“ข้าวต้มกุ๊ยจืดชืดอย่างฉันจะเข้าตาคุณเสกสรรได้ยังไง” เชอร์รีนนั้นโดยธรรมชาติแล้วรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

ความสนใจของเสกสรรยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ “ข้าวต้มกุ๊ย เปลี่ยนรสชาติเป็นครั้งคราวก็ไม่เลว”

“ความสดใหม่เป็นเพียงชั่วคราว ข้าวต้มกุ๊ยไร้รสชาติ ไหนเลยจะมีความอยากอาหาร” เชอร์รีนเปิดหัวข้ออย่างสงบ “เห็นคุณเสกสรรแวบแรกก็รู้ว่าเป็นคนใจกว้าง นอกจากนี้ฉันสั่งสอนนธีให้ได้บทเรียนแล้ว ปล่อยเขาไปได้หรือไม่”

“ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว......งั้นก็เอาแบบนี้ คุณกับผมดวลเหล้าห้าแก้ว แล้วผมจะปล่อยไอ้เด็กนั่นไป!”

เชอร์รีนจับตามองดูสีหน้าท่าทางของเขา “คุณเสกสรรเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมา แน่นอนว่าคำพูดเชื่อถือได้ ฉันตกลง”

เมื่อได้ยินดังนั้น นลินก็จับมือเธออย่างค่อนข้างตึงเครียด

เธอส่ายหน้าให้ก่อนจะรับแก้วจากเสกสรร แหงนหน้าหลับตาดื่มรวดเดียว

ห้าแก้วติดต่อกัน เธอรู้สึกเหมือนลำคอลุกไหม้ หัวหนักเท้าเบา มีบางอย่างผิดปกติ

เสกสรรก็นับว่าทำตามที่พูด ปล่อยนธี แต่กลับมองเชอร์รีนด้วยรอยยิ้มที่ค่อนข้างเจตนาไม่ดี