ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 15

ครู่ต่อมา

นลินประคองนธีขึ้นเบาะหลัง แล้วช่วยเชอร์รีนที่ค่อนข้างเมาอีกคน ให้เธอนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ

“ที่อยู่?” เขาเอ่ยปากถามนลินที่นั่งอยู่เบาะหลัง

“คอนโดแสนสุข” นลินรีบตอบ

เครื่องยนต์แลนด์โรเวอร์สตาร์ท ภายในรถเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจของหลายๆ คนผสมปนเป

หัวที่มึนเมาของเชอร์รีนไม่สบายอย่างมาก เหมือนจะระเบิด ในท้องปั่นป่วน เธอหลับตาและพูดอย่างอ่อนแอ “เปิดหน้าต่างรถหน่อยได้ไหม......”

“ตอนที่คุณครูเชอร์รีนดื่มเหล้าน่ะกล้าหาญมากนะ ทำไมตอนนี้ถึงอ่อนแอแบบนี้”

สายตามองไปทางถนน ออกัสหักพวงมาลัยไปทางขวา เลี้ยวไป คำพูดที่กดต่ำเจือน้ำเสียงประชดประชัน

กายพิงหน้าต่างรถ เธอยกมือขึ้นนวดขมับที่ปวดผิดปกติ “ตอนที่ฉันดื่มคุณออกัสก็อยู่ที่บาร์แล้วเหรอ หรือว่าดูความสนุกสนานอยู่ข้างๆ”

ออกัสเลิกคิ้วไม่ได้พูดอะไรและขับรถต่อไป

เขาเพิ่งเข้าไปในบาร์ ฉากที่เห็นคือเธอกำลังพูดคุยกับเสกสรร จึงเกิดความสนอกสนใจนิดหน่อย ดังนั้นจึงเป็นการดูความสนุกสนานอยู่ข้างๆ จริง

“ขอบคุณคุณออกัสที่ไม่ใช่ว่าไม่เห็นคนตายแล้วไม่ช่วย” เธอส่ายศีรษะท่าทีประชดประชัน

ออกัสกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร ดวงตาลึกล้ำดั่งทะเล

นลินนั่งอยู่เบาะหลัง ฟังทุกถ้อยคำของทั้งสองคน เธอไม่ได้พูดแทรกอะไรเลย ที่ทำได้ทั้งหมดคือเงียบกริบ

แต่ว่า เชอร์รีนรู้จักกับออกัสเมื่อไรกัน

สายตามองไปยังใบหน้าด้านข้างอันเพอร์เฟคของชายหนุ่ม นลินใจเต้น ความคิดวุ่นวายสับสน

ครู่หนึ่ง รถก็จอดที่ชั้นล่างของคอนโดแสนสุข นลินช่วยนธีขึ้นไปชั้นบน จากนั้นก็ลงมารับเชอร์รีนอีกครั้ง

“ยังไงก็ตาม เรื่องคืนนี้ต้องขอบคุณคุณออกัส” เชอร์รีนปลดเข็มขัดนิรภัยพลางพูด

ออกัสหันตัวมาหรี่ตามองพิจารณาเธอ “ทำไมผมรู้สึกว่าความรู้สึกขอบคุณของคุณครูเชอร์รีนมันไม่ค่อยเป็นอย่างปากพูด”

“นั่นเพราะคุณออกัสรู้สึกไปเองเท่านั้น ฉันขอบคุณจากใจจริง รู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง!”

“คุณครูเชอร์รีนโกรธเหรอที่ผมเพิ่งช่วยคุณออกมาในตอนท้าย”

เชอร์รีนส่ายหน้าและพูดจากใจจริง “เปล่าหรอก คุณออกัสกับฉันไม่ใช่ญาติไม่ใช่เพื่อน ถึงจะไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือกันเลย มันก็สมเหตุสมผล”

ออกัสกระตุกยิ้มมุมปาก แขนข้างหนึ่งเท้าพวงมาลัย สายตากลมกล่อมราวกับไวน์แดง น้ำเสียงทั้งเนิบช้าทั้งเอื่อยเฉื่อย “ตอนที่คุณครูเชอร์รีนพูดอย่างจริงใจมีเหตุผลน่ะน่าดึงดูดมากเลย......”

มันมีรสชาติที่พิเศษ ทำให้หลังตั้งตรง ใบหน้าเคร่งขรึม แก้มขาวแดงเรื่อ ปากแดงอมชมพูขยับเล็กน้อย ราวกับกำลังยั่วยวน......

“เพราะงั้นคุณออกัสก็เลยตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่เหรอ”

เธอถามกลับ แล้วหัวเราะอย่างขบขัน “คุณออกัสเป็นคนตลกจริงๆ และเป็นตลกที่ไร้สาระมาก!”

เพิ่งสิ้นเสียง แล้วเสียงกดต่ำก็ครอบคลุมตัวเธอ “ถ้าไม่เชื่อ อยากให้ผมแสดงไหมล่ะ”

แสดง? แสดงอะไร เชอร์รีนขมวดคิ้ว ค่อนข้างไม่เข้าใจคำพูดของเขา

ออกัสโน้มตัวเข้าหา มือใหญ่ยึดหลังศีรษะเธอ ริมฝีปากบางประกบเข้าหาริมฝีปากนุ่มของเธอ

แก้มร้อนเล็กน้อย เชอร์รีนพ่นลมหายใจแผ่ว เขาเอาแต่ใจ กดเข้ามาแล้วก็จูบตามใจชอบ!

สามารถลวนลามครูของประชาชนได้ตามใจชอบขนาดนี้เลยเหรอ

เธอตัดสินใจเด็ดขาด ต่อจากนี้ต้องอยู่ห่างผู้ชายอันตรายแบบนั้นเอาไว้หน่อย......

เวลานั้นเอง เสียงกริ่งโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เป็นสายจากนลิน

“เชอร์รีน คุณช่วยโทรหาคุณออกัสให้หน่อยได้ไหม ฉันอยากเลี้ยงขอบคุณเขา”

เธอลุกขึ้นนั่ง รินน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว “เมื่อวานฉันขอบคุณเขาไปแล้ว”

“ยังไงคุณออกัสก็ช่วยพวกเราเอาไว้มาก แค่คำพูดจากปาก ฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยจริงใจเท่าไร ถ้ายังไงคุณโทรไป ส่วนฉันหาร้านอาหาร เอาแบบนี้แหละ ช่วงบ่ายเราเชิญเขาไปทานอาหารด้วยกัน ฉันวางสายก่อนนะ!”

โดยไม่รอคำพูดจากเธอ ปลายสายก็วางไปแล้ว เชอร์รีนรู้สึกค่อนข้างปวดหัว

โทรเหรอ เธอไม่อยากกดต่อสายเลย แต่นลินขอขนาดนี้ เธอจะไม่สนก็ไม่ได้

ด้วยอารมณ์ด้วยเหตุผล เขาช่วยเหลือเอาไว้มาก การเชิญเขาไปเลี้ยงอาหารก็เป็นสิ่งที่ควรทำ

ครุ่นคิดแล้วจึงกดโทรออก อย่างไรเสียเธอก็ไม่ชอบติดหนี้ใคร......

ขอเบอร์จากเลอแปงมาแล้ว หลังจากคิดถึงสิ่งที่ควรพูดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกดโทรไป หลังจากนั้นไม่นาน ฝั่งนั้นก็รับสาย

เธอพูดทีเดียวจบ “เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ต้องขอบคุณคุณออกัสมากจริงๆ วันนี้เดิมทีอยากเชิญคุณออกัสไปทานอาหาร แต่ก็รู้ว่าคุณออกัสเป็นบุคคลสำคัญ แต่ละวันมีเรื่องให้ต้องจัดการ แน่นอนว่าไม่มีเวลา--”

ทว่า เธอพูดยังไม่ทันจบ เสียงทุ้มต่ำก็ขัดจังหวะเข้าเสียก่อน “ผมมีเวลา ทานอาหารที่ไหน”