ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 180

สิทธิ์ในการเลี้ยงดู เธอสู้เขาไม่ได้หรอก……

สุนันท์ยังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นและยังไม่ได้จากไป เธอยังมีคำถามที่อยากจะถามออกัส

ผ่านไปสักพัก ออกัสก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดและสบายตัวเดินออกมา หลังจากที่จิบน้ำอุ่นบนโต๊ะแล้ว ก็จึงพูดขึ้นว่า“ แม่มาได้ยังไง ？”

“คุณยายเป็นห่วงสุขภาพของแก ย้ำนักย้ำหนาว่าให้ฉันซื้ออาหารเสริมมาให้ แล้วนี่ เด็กคนนั้นเป็นใครกัน ? ”เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้

โดยไม่รู้ตัว เสียงของเขาก็ทุ้มแล้วนุ่มเบา“ลูกสาวผม ”

“ลูกกับเชอร์รีน？”สุนันท์ถามขึ้นอีกครั้งทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“ครับ……”ตอบกลับเสียงเบา ออกัสก็นั่งลงบนโซฟา ขาเรียวยาวไขว่ห้าง ด้วยท่วงท่าที่สง่างาม

เป็นอีกครั้ง ที่สุนันท์ถามหยั่งเชิงต่อ“แล้วเชอร์รีนไม่ได้เรียกร้องอะไรจากแกเลยเหรอ เช่นพวกเงินทอง เมื่อสี่ปีก่อน เธอก็นับว่าถือตัวมาก！”

ดวงตาก็ฉายชัดขึ้นมา ออกัสจับได้ถึงช่องโหว่ในคำพูดของเธอ“เรื่องเมื่อสี่ปีก่อน แม่ปิดบังอะไรผม เธอถือตัวมาก คำพูดนี้หมายความว่ายังไง ？”

“เมื่อสี่ปีก่อนแกพาหยาดฝนไปต่างประเทศ ไม่ใช่ว่าให้ฉันเอาเช็คเปล่าไปให้เธอใบหนึ่งหรอกเหรอ ฉันให้เธอแล้ว เธอไม่ได้รับมันไว้ ใบหน้าเย่อหยิ่ง และสุดท้ายเช็คใบนั้นฉันก็ฉีกมันทิ้งไป”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลังที่พิงพนักของออกัสก็เหยียดตัวหยัดตรง“ ทำไมเรื่องนี้ถึงไม่เคยพูดกับผมมาก่อนเลย ？”

“เธอไม่รับมันไว้ ฉันให้เธอยังไงเธอก็ไม่รับ อีกอย่างแกบินไปอเมริกาแล้ว นานวันเข้า ฉันก็เลยลืม ”

ดวงตาลุ่มลึกราววังน้ำวน ริมฝีปากบางของเขาเม้มกันจนเป็นเส้นตรง สีหน้าดูไม่ค่อยจะดีขึ้นมาเล็กน้อย

เขาคิดมาตลอดว่าสุนันท์ได้เอาเช็คให้เธอไปแล้ว ไม่คิดมาก่อนว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้

สี่ปี เธอเลี้ยงลูกมาจนโต แต่ไม่เคยใช้เงินเขาเลยแม้แต่บาทเดียว ความรู้สึกแบบนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่พอใจ！

ในตอนนี้ ซารางที่นอนตื่นก็เดินออกมาจากห้องนอน สองมือยังคงขยี้ตาอยู่ เดินมาอยู่ข้างๆออกัส เงยหน้าเล็กๆที่ยังง่วงงุน“คุณอา หม่ามี๊ล่ะ？”

“กลับโรงแรมไปแล้ว พรุ่งนี้จะมาหาหนู……” สีหน้าที่อ่อนโยน ออกัสพูดเสียงนุ่มนวล อุ้มร่างเธอขึ้นมาบนตัก “สวัสดีคุณย่าสิ……”

ยังคงง่วงงุนอยู่ ใบหน้าของซารางซบลงที่อกของเขา มองไปที่สุนันท์ แล้วเอ่ยทักทายอย่างเชื่อฟัง“คุณย่า”

หลังจากที่ได้ใช้เวลาร่วมกันในวันนี้ ในใจของเธอก็มีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปกับออกัส เปลี่ยนเป็นค่อยๆเชื่อใจ ไว้ใจ และใกล้ชิดสนิทสนมกับเขามากขึ้น

ต่อหน้าออกัส สุนันท์ไม่กล้าที่จะเมินเฉยใส่ แม้ความสัมพันธ์ของเธอกับเชอร์รีนนั้นจะกระด้างกระเดื่อง กับเด็กแล้วก็จึงไม่ชอบขี้หน้าสักเท่าไร แต่ก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนกับเชอร์รีน พูดเสียงเบา แล้วตอบกลับว่า“เด็กดี นี่ป้าบัว เอาลูกอมมาให้หน่อยสิ ”

ดวงตาของซารางเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย ป้าบัวเพิ่งจะยื่นมาให้ ก็ถูกมือใหญ่ของออกัสคว้าเอาไว้“ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ห้ามกินลูกอมอีก……”

“ทำไมล่ะ？”เธอร้องท้วง

“อยากให้แมงกินฟันหมดปากเลยหรือยังไง ? ป้าบัว ล้างองุ่นมาให้สักสองสามพวงครับ……”

เมื่อเห็นดังนั้น สุนันท์ก็รู้สึกประหลาดใจ ความรู้สึกของออกัสที่มีต่อเด็กคนนี้ลึกซึ้งมากกว่าที่เธอคิด ดูแลห่วงใยกันมากถึงขนาดนี้เชียว

คิ้วยกหยัก ครั้งนี้ เธอไม่ได้ปิดบังอีก แต่ถามไปตรงๆว่า“ออกัส ลูก แกต้องการ หรือไม่ต้องการ？”

สิทธิ์ในการเลี้ยงดู เธออยากรู้มากจริงๆ ว่าเขาต้องการหรือไม่ต้องการ ?

ซารางยังเด็ก ฟังไม่เข้าใจ ถือองุ่นที่เก็บมากับมือกินมันอย่างเอร็ดอร่อย ปากเล็กๆขยับไปมา“หวานจริงๆ！”

และ ออกัสเองก็ฟังเข้าใจในความหมายที่เธออยากจะสื่อ ไม่ได้พูดอะไร ดวงตาลุ่มลึก ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน นิ้วเรียวยาวที่อบอุ่นก็เช็ดน้ำองุ่นที่ไหลเลอะออกจากมุมปากของเธอออก