ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 182

จากความสัมพันธ์แบบนี้ระหว่างสองคนในตอนนี้ เธอไม่เหมาะที่จะอยู่ค้างคืนนอนที่นี่อยู่แล้ว

ยังมีคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้อีก สรุปแล้วสภาพจิตใจเป็นแบบไหนกันแน่ พูดออกมาด้วยอารมณ์แบบไหน เธอ ไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว

บางทีคำพูดนั้นที่ดูคลุมเครือของเขาอยากจะสื่ออะไรออกมา เธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ

นอกจากนี้ จากความสัมพันธ์แบบนี้ระหว่างพวกเขาสองคนในตอนนี้ เธออยู่ที่นี่ก็ไม่เหมาะสม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะนอนค้างที่นี่เลย

“ไม่ต้องดีกว่าค่ะ ระยะห่างจากโรงแรมกับที่นี่ไม่ไกลมาก” ละจากการสบตาจากเขาแล้วเธอจึงปฏิเสธขึ้น

เผชิญหน้ากับคำตอบแบบนี้ ออกัสไม่ได้ประหลาดใจนัก ดวงตาปรากฏแสงสลัวๆออกมา แล้วหรี่ลงเล็กน้อย

นิสัยของเธอยังคงเหมือนกับเมื่อสี่ปีก่อน ทั้งแข็งทั้งดื้อ.....

เพียงแต่ นับตั้งแต่หลังจากที่เขายื่นข้อตกลงการสงบศึกในวันนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนนั้นก็ผ่อนคลายลงมาไม่น้อย ไม่ได้เป็นศัตรูกัน แข็งทื่อ และอยู่ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อขนาดนั้นอีกแล้ว

การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ทำให้เขารู้สึกยินดีที่ดำเนินไปได้ด้วยดี อีกทั้งยังมีความสุขอีกด้วย.....

“ทำไมครับ คุณเชอร์รีนกลัวว่าผมจะทำอะไรคุณอย่างนั้นหรอ? ดูเหมือนกับว่าความกล้าของคุณนับวันจะยิ่งลดลงแล้ว.....”

น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขาประโยคนี้ ปะปนกับความยั่วยุอยู่ด้วย

คิ้วของเชอร์รีนขมวดเข้าหากัน ไม่ได้สนใจเขา ขยับเท้าก้าวไปเพื่อจะเดินไปข้างหน้า

เมื่อร่างสูงของเธอขยับ ขาซ้ายของออกัสก็ก้าวออกไปแล้วขวางทางเธอเอาไว้ ดวงตาเรียวเลิกขึ้น : “คืนนี้จะไม่อยู่ที่นี่จริงๆหรอครับ?”

“ฉันตอบคำถามไปแล้วนะคะ”

มือใหญ่ที่เห็นข้อกระดูกอย่างชัดเจนนวดลงบนหน้าผากเบาๆ ดวงตาของออกัสยังคงมองอยู่ที่เธอ แล้วเอ่ยพูดออกมาอย่างดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจ : “ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณเลย เพียงแต่สองสามคืนมานี้ซารางร้องไห้งอแงหนักอยู่เหมือนกัน.....”

ได้ยินแล้ว คิ้วของเชอร์รีนก็ขยับเล็กน้อย แต่กลับไม่เชื่อคำพูดของเขา ถ้าหากซารางร้องไห้งอแงหนักขนาดนั้นจริงๆ ก็จะต้องโทรหาเธออย่างแน่นอน

สองสามคืนมานี้ เธอไม่ได้รับแม้แต่สายโทรเข้าของซารางซักสายเดียวเลยด้วยซ้ำ!

“แต่เลี้ยงทิเบตัน มาสทิฟฟ์เอาไว้ก็ไม่ได้เลี้ยงเสียเปล่า ยังมีประโยชน์อยู่บ้างนิดหน่อย อย่างน้อยก็สามารถทำให้เด็กตกใจได้.......”เขายักไหล่ขึ้นแล้วหันหลังไป ราวกับว่าเขากำลังบ่นพึมพำกับตัวเอง แบบไม่ได้ใส่ใจนัก

จ้องมองไปยังเบื้องหลังของเขา น้ำเสียงของเชอร์รีนอดที่จะสูงขึ้นมาไม่ได้ : “คุณใช้ทิเบตัน มาสทิฟฟ์มาทำให้เธอตกใจอย่างนั้นหรอคะ?”

ซารางกลัวสุนัขมากที่สุด ส่วนมากแล้ว เพียงแค่เห็นสุนัข ก็จะให้เธออุ้ม และยิ่งทิเบตัน มาสทิฟฟ์ที่ตัวใหญ่ขนาดนั้น เธอจะต้องกลัวอย่างแน่นอน!

เท้ายืนนิ่งแล้ว ใบหน้าของออกัสก็เบี่ยงไปเล็กน้อย น้ำเสียงหนักแน่น เอ่ยพูดขึ้นเหมือนกับเหตุผลย่อมเป็นเช่นนั้น : “กลอุบายในการเกลี้ยกล่อมเด็กมีจำกัด ในเมื่อหมาป่าตัวใหญ่ใช้ไม่ได้ผล ถ้าอย่างนั้นผมก็เลยคิดว่าสำหรับเธอแล้วทิเบตัน มาสทิฟฟ์สามารถสยบได้ พิสูจน์ความจริงแล้ว และการคาดเดาของผมถูกต้อง......”

เว้นวรรคไปพักหนึ่ง เขาจึงเอ่ยพูดต่อ : “ดูแล้ว คืนนี้คงจะต้องพาทิเบตัน มาสทิฟฟ์มาอีกแล้ว ถ้าหากตอนกลางคืนยังร้องไห้ไม่หยุด พาทิเบตันมาสองตัวจะต้องได้ผลดียิ่งขึ้นแน่ๆ ลองดูได้นะครับ.....”

สิ้นเสียงแล้ว ออกัสก็ไม่ได้หันกลับมา แต่เดินไปด้านหน้า เพียงแต่ดวงตานั้นหรี่ลง แล้วคอยจับตาดูอากัปกิริยาที่อยู่ทางด้านหลัง

จากนั้นเขาก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

พาพาทิเบตัน มาสทิฟฟ์มาสองตัว นี่คือวิธีที่ทำให้เด็กไม่ร้องไห้ของเขาอย่างนั้นหรือ?

เชอร์รีนขมวดคิ้วแน่น ผู้ชายดูแลเด็กไม่เป็น ในใจของเธอนั้นก็พอจะคาดการณ์ได้ แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะใช้วิธีที่เหลวไหลไม่ถูกต้องแบบนี้!

เดินกลับมาที่ห้องรับแขก ซารางกำลังนั่งดูการ์ตูนบูนี่แบร์อยู่บนโซฟา สองมือจับเท้าเล็กๆเอาไว้ แล้วหัวเราะคิกคักออกมาเป็นครั้งคราว

ได้ยินเสียงฝีเท้าแล้วเธอจึงหันศีรษะเล็กๆมา ดวงตาเป็นประกายมองอย่างเต็มไปด้วยความรอคอย : “คืนนี้หม่ามี๊อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนหนูไหมคะ?”