ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 183

เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ ซารางเอ่ยขึ้น : “คุณอาเคยเห็นแกะน้อยสุดป่วนไหมคะ?”

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างงุนงง ส่วนซารางก็อธิบายให้เขาฟังอย่างละเอียด : “ก็คือว่าแกะน้อยเหล่านั้นที่เห็นตามถนน เด็กๆสามารถนั่งข้างในได้ หลังจากนั้นโยกขึ้นลง”

ดูเหมือนกับว่าจะมีของแบบนั้นจริงๆ ออกัสพยักหน้าลง : “แล้วยังไงต่อครับ?”

“คุณอาก็เป็นแกะน้อย นอนคว่ำอยู่บนพื้น หนูนั่งบนหลังของคุณอา แล้วคุณอาก็โยกขึ้นลง!”

ใบหน้าที่เหล่าเหลาของออกัสนั้นแข็งทื่อไปเล็กน้อย บนหน้าผากอดที่จะมีเส้นดำๆสามเส้นผุดขึ้นมาอย่างพูดไม่ออกไม่ได้

“คุณอาพูดแล้วต้องให้เป็นคำพูดนะคะ! ไม่อย่างนั้นคุณอาก็เป็นผู้ใหญ่ที่ใช้ไม่ได้เลย แล้วก็ต่อไปหนูจะไม่เล่นเกมกับคุณอาอีกแล้ว!” น้ำเสียงที่ไร้เดียงสาของเธอนั้นมีความจริงจังเป็นอย่างมาก

มาถึงขึ้นนี้แล้ว เขายังสามารถกลับคำได้อย่างนั้นหรือ?

ใบหน้าที่มืดมนนั้นก็เลยเอาร่างสูงที่มีกล้ามเนื้อนอนคว่ำลงที่พื้นในท่าวิดพื้น ซารางก็ยิ่งยิ้มออกมาด้วยความดีใจแล้ววิ่งมาข้างๆเชอร์รีน : “หม่ามี๊! เหรียญค่ะ! หนูอยากหยอดเหรียญ!”

มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เชอร์รีนก็หาเงินเหรียญให้ซาราง

หลังจากนั้น ซารางก็ปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว นั่งอยู่บนหลังของเขา แล้วหยอดเอาเหรียญเข้าไปในปากเขา!

ใบหน้าของเขามืดมนลงอีกครั้ง ออกัสไม่ยอม บอกกับเธอตลอดว่าเหรียญนั้นสกปรก ใส่เข้าไปในปากจะทำให้เป็นโรคได้

แต่ซารางก็ยังสามารถพลิกแพลงได้ ใส่เข้าไปในปากจะทำให้เป็นโรค ถ้าอย่างนั้นวางเอาไว้ในหูจะต้องไม่เป็นโรคอย่างแน่นอน!

หลังจากที่ทำเสร็จแล้วนั้น เธอยังรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง กอดคอเขาเอาไว้ : “คุณอา ไม่มีเพลงค่ะ”

“เพลงอะไร?”

“คุณอาจะต้องโยกแล้วก็ร้องเพลงไปด้วย แกะน้อยของเขาเป็นแบบนั้น คุณอาต้องร้องเพลง ใต้สะพานใหญ่หน้าประตูมีฝูงเป็นผ่าน เพลงนั้นไงคะ!”

“ร้องไม่เป็นหรอก.....”

“ถ้าอย่างนั้นก็เปลี่ยนเป็น รักฉันก็จูบฉัน รักฉันก็กอดฉัน.....”

“ไม่เป็น.....”

เด็กน้อยรู้สึกเมินเฉยอยู่บ้างแล้ว : “ทำไมอะไรๆคุณอาก็ไม่เป็นเลยล่ะคะ! เปลี่ยนอีกเป็น เจ้าแกะฉลาด เจ้าแกะขี้เกียจ เจ้าแกะตัวสวย เจ้าแกะแข็งแกร่ง.....”

ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่นั้นกลิ้งไปมา น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและจนปัญญาเอ่อล้นออกมาจากริมฝีปากบาง : “ร้องเพลงนั้นแล้วกัน เพลง ใต้สะพานใหญ่หน้าประตูมีฝูงเป็นผ่าน ทุกคนมาดู......”

เชอร์รีนสะกดความรู้เอาไว้แล้ว แต่กลับอดที่จะอยากหัวเราะออกมาไม่ได้ เสียงหัวเราะดังลอดออกมาจากมุมปาก แม้กระทั่งจนรู้สึกเจ็บท้องขึ้นมาบ้างแล้ว

เสียงหัวเราะเล็กๆนั้นไม่รอดจากหูของออกัสอยู่แล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่ลึกซึ้งนั้นเหลือบมองไปที่เธอ : “ตลกมากไหม? ถ้าไม่อย่างนั้นคุณก็มาลองดูบ้างสิ?”

“คนที่แพ้คือคุณนะ กล้าท้าก็ต้องรู้จักยอมแพ้สิคะ ในเมื่อคุณแพ้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรให้ต้องมาบ่นเลย เป็นเจ้าแกะน้อยของคุณไปนั่นแหล่ะ” เชอร์รีนโต้กลับไป ด้วยคำพูดนิ่งๆแต่รอยยิ้มที่มุมปากนั้นกลับไม่ได้หายไปเลย

“รอบต่อไป คนที่จะเป็นเจ้าแกะน้อยนี่จะต้องเป็นคุณ”ออกัสมองไปที่เธออีกครั้ง น้ำเสียงหนักแน่นแต่กลับมีความนุ่มนวล

เชอร์รีนยังไม่ได้เอ่ยพูด ซารางก็แย่งพูดขึ้นมาก่อนแล้ว : “ถ้าหากครั้งต่อไปคุณอายังแพ้อีก จะต้องยอมทั้งหนูกับหม่ามี้ทั้งสองคนเลยนะคะ! แล้วก็ตอนนี้เจ้าแกะน้อยไม่สามารถจะพูดได้นะคะ ร้องเพลงได้อย่างเดียว!”

ดังนั้นออกัสจึงไม่สามารถพูดออกมาได้อีก ร้องเพลงเป็ดไปพลางวิดพื้นไปโดยมีซารางอยู่บนหลังของเขา

ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ เขาเคยตกอยู่ในที่นั่งลำบากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

เพียงแต่ ทั้งๆที่ฉากนี้ไม่ได้ดูดีนัก แต่ในใจกลับรู้สึกมีความสุขอย่างไม่เคยมีมาก่อน......