ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 184

ไฟในห้องรับแขกนั้นปิดอยู่ เธอเองก็ไม่ได้จะเปิดอยู่แล้ว เพราะถึงอย่างไรคุยเสร็จเธอก็จะกลับห้อง ไม่จำเป็นจะต้องเปิดไฟอีก

แสงจันทร์ส่องเข้ามาตรงหน้าต่างบานยาว เป็นคืนที่สว่างไสว เธอค่อยๆเดินเข้าไป

รอจนกระทั่งจะเดินถึงกระจกบานยาวนั้น บังเอิญเห็นเงาของร่างสูงนั้นก็ตกใจขึ้นมา โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือร่วงลงไปที่พื้น

“ตกใจขนาดนี้เลยหรอคุณ?”

เสียงดังขึ้น ออกัสก็โน้มตัวลงแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือที่หล่นอยู่ที่พื้นขึ้นมา

ทางปลายสายนั้น นาโนได้ยินเสียงผู้ชายดังขึ้น ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที แม้แต่เสียงก็อดที่จะดังตามขึ้นมาไม่ได้

“เชอร์รีน? ฉันได้ยินเสียงผู้ชาย! รีบบอกฉันมาเลยว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร! ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ไม่คิดว่าพวกเธอหญิงโสดชายโสดจะมาอยู่ในห้องเดียวกันแบบนี้ เดี๋ยวอีกซักพักหนึ่งฟืนที่คุอยู่นี้ลุกไหม้ขึ้นมาแล้ว? แต่ฉันคาดหวังให้สามารถลุกไหม้ขึ้นมาได้จริงๆ ที่ดินของเธอนี้ก็ควรจะมีผู้ชายมาใช้งานได้แล้ว ผู้หญิงก็ยังต้องมีผู้ชายมาหล่อเลี้ยงให้กระชุ่มกระชวยสิถึงจะถูก เธอกับไอ้ออกัสนั่นแยกกันมาสี่ปีแล้วนะ ไม่หาผู้ชายมาทำให้หัวใจของเธอกระชุ่มกระชวย ฉันนี่ร้อนใจแทนเธอไปหมดแล้วนะ ในที่สุดก็มีผู้ชายแล้ว ดูแล้วเธอจะต้องเปิดหูเปิดตาได้แล้วนะ หวังว่าความรักครั้งที่สองของเธอจะสดใส เปล่งประกาย.....”

ได้ยินคำพูดนั้นแล้ว ออกัสก็รู้สึกดีใจขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งปะปนกับความโมโหอีกด้วย พลางเอ่ยพูดขึ้นกับทางปลายสายนั้นช้าๆ : “ผู้ชายคนนั้นก็คือผม....”

“ทำไมเสียงฟังดูคุ้นๆจัง คุณเป็นใครน่ะ?”

“ไอ้ออกัส.....”เขาเอ่ยขึ้น

ได้ยินแล้วนั้น นาโนก็รู้สึกอึ้งไปอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าพึมพำด่าว่าอะไรออกมา จากนั้นก็วางสายไปเลยทันที

เชอร์รีนขมวดคิ้วขึ้น ไม่พอใจกับพฤติกรรมที่เขารับโทรศัพท์มือถือของเธอเองแบบนั้น ยื่นมือออกมา พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา : “เอามา โทรศัพท์มือถือของฉัน!”

เขาเลิกคิ้วขึ้น ออกัสกลับไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือส่งคืนเธอ แต่เอนหลังลงอย่างสบายๆ นิ้วเรียวกดโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว กดเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองลงไป

ในรายชื่อผู้ติดต่อ เธอจะบันทึกเบอร์ของเขาเอาไว้ว่าอะไร เขาก็รู้อยากจะรู้อยู่จริงๆ

แต่รอจนผลลัพธ์ออกมาแล้วนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาของออกัสกลับไม่สามารถควบคุมความมืดมนเอาไว้ได้เลย

เธอ ไม่ได้บันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเขาเอาไว้ในรายชื่อผู้ติดต่อเลยเสียด้วยซ้ำ ในรายชื่อนั้นหาหมายเลขของเขาไม่เจอเลย

และเมื่อดูบันทึกการโทร หาเจอเป็นแค่เบอร์โทร ไม่มีหมายเหตุเลยแม้แต่นิเดียว แต่กลับเป็นเพียงแค่เบอร์โทรเท่านั้น แค่นี้เท่านั้น

ใบหน้ามืดมนขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วของเขานั้นก็กดลงดูต่อ จากนั้นก็เห็นองค์ชาย เลอแปง อยู่ในบันทึกการโทร.....

เหอะ องค์ชาย เลอแปง จุ๊ๆๆ เป็นคำเรียกที่ดูสนิทสนมมากขนาดนั้น.....

ตอนที่เขายังคงเลื่อนดูต่อไปนั้น แขนของเชอร์รีนก็ยื่นมาแย่งโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือเขาไป

เงยหน้าขึ้น ดวงตาของออกัสนั้นมืดมนเหมือนกับน้ำวนที่หมุนวนไม่หยุด เหมือนกับแทบจะกลืนกินตัวเธอเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น

เธอไม่ได้สนใจเขา เชอร์รีนก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วอ่านข้อความ ที่เพิ่งจะถูกส่งมาเมื่อครู่นี้สามข้อความ ล้วนแต่เป็นยู่ยี่เป็นคนส่งมาให้เธอทั้งสิ้น

--ผับโซ่สวาท พรุ่งนี้ฉันจะรอเธออยู่ที่นี่ เธอจะต้องมานะ!

--ไม่อนุญาตให้เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็นข้อความฉันด้วย แล้วก็ไม่อนุญาตให้หาข้ออ้างว่ายุ่งด้วย ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่เมืองs!

--เชอร์รีน ทำยังไงดี ฉันรู้สึกแย่มากเลย ต้องการใครซักคนมาอยู่เป็นเพื่อน!

เห็นสถานการณ์แล้ว คิ้วของเธอนั้นก็อดที่จะขมวดขึ้นมาไม่ได้ ยู่ยี่เป็นอะไรไปอีกแล้ว? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?