ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 215

“ถ้าหาก สี่ปีหลังไม่ว่าจะเป็นทั้งร่างกายและหัวใจเขาไม่ได้ทำเรื่องที่เป็นการหักหลังเธอ เรื่องราวเมื่อสี่ปีก่อนเธอก็ตั้งใจที่จะให้อภัยเขาอีก แล้วทำไมถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ?”

ยู่ยี่หัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยขึ้น : “ความจริงแล้ว ระหว่างเธอกับคุณชายใหญ่ออกัสหากเทียบกับฉันและเขาแล้วดีกว่ามากๆเลยล่ะ ถึงแม้ว่าพวกเธอสองคนจะเป็นการแต่งงานกันเพราะข้อตกลง แต่คุณชายใหญ่ออกัสกลับบอกเรื่องราวเหล่านั้นกับเธอ หลังจากที่หยาดฝนกลับมา ถึงแม้ว่าระหว่างพวกเขาจะมีความสนิทสนมใกล้ชิดกันอยู่สองสามครั้ง

แต่สิ่งเหล่านั้นสำหรับผู้หญิงผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้วไม่ได้มีค่าพอให้พูดถึงเลย ทางด้านร่างกายความจริงแล้วคุณชายใหญ่ออกัสนั้นสะอาดและมีความรู้เข้าใจมาก ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะอยู่กับหยาดฝนไปตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ใช่ว่าจะมาพัวพันอยู่กับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่แบบนี้หรอก.....”

วันนี้ได้ยินการพูดถึงเขาในแง่ดีจากปากของนาโนและยู่ยี่มามากเกินไปแล้ว เชอร์รีนยิ้มจางๆ

“สภาพอย่างฉันที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ก็ยังสามารถให้โอกาสหัสดินอีกครั้งได้ ในเมื่อเธอยังรักคุณชายใหญ่ออกัส แล้วทำไมถึงไม่ให้โอกาสเขาอีกซักครั้งล่ะ ความผิดของเขาไม่ได้ร้ายแรงเท่ากับหัสดินเลย และที่สำคัญก็คือ เขาชัดเจนในความรู้สึกของตัวเองแล้ว”

“ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว”เชอร์รีนแย้ง

“เชอร์รีน ดวงตาโกหกไม่ได้หรอกนะ ฉันรู้จักเธอมากี่ปีแล้ว คนอื่นมองไม่ออก แต่ฉันจะมองไม่ออกได้ยังไง? เธอมีความรู้สึกกับเขาไม่มากก็น้อย และความรู้สึกที่เขามีต่อเธอแค่มองก็รู้ได้อย่างชัดเจนแล้ว

เพียงแต่ในช่วงการแต่งงานที่ผ่านมานั้นได้รับความไม่เป็นธรรมมามากขนาดไหนมีแค่ตัวเธอเองเท่านั้นถึงจะรู้ ที่คนอื่นเห็นก็เป็นเพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น ชีวิตที่มีทั้งทุกข์ทั้งสุขมีเพียงตัวเองเท่านั้นที่จะเข้าใจ

จริงๆแล้วองค์ชายก็ไม่เลวเลยนะ อยู่กับเขา ชีวิตของเธอก็จะสงบสุข.....”

“ฉันรู้สึกว่าความคิดของเธอนี่นับวันยิ่งเปลี่ยนไปเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้วนะ”

“เรื่องราวรอบๆกำลังเปลี่ยน คนก็ต้องเปลี่ยนไปเหมือนกันสิ ฉันก็คงจะไม่สามารถไม่เปลี่ยนไปเลยไม่ได้หรอก ต้องเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว”

“ฉันกับองค์ชายแต่งงานกัน ถึงตอนนั้นจะเชิญเธอไปงานแต่งงานของฉันด้วยนะ”

“ได้สิ”ประโยคนี้ได้เป็นการบอกถึงการตัดสินใจของเธอออกมาแล้ว

อีกทางด้านหนึ่ง

ตรงทางเดินห้องน้ำ หัสดินกดโทรศัพท์โทรออก น้ำเสียงอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว : “ถึงโรงแรมที่พักแล้วหรือยัง?”

“ถึงแล้ว เพิ่งถึงค่ะ วันนี้ไปเมืองจัสมินมา วิวสวยมากจริงๆค่ะ” เสียงผู้หญิงที่เล็กๆน่ารัก และอ่อนโยนดังขึ้นมาจากทางนั้น แต่กลับดูมีความดื้อรั้นอยู่ด้วย

“เงินล่ะ ได้รับแล้วใช่ไหม?”

“ฉันยังไม่ได้ดูค่ะ ไม่ต้องโอนเงินมาแล้วนะ อาการป่วยของฉันดีขึ้นมากแล้ว สามารถทำงานหาเงินได้แล้ว ของขวัญที่ฉันส่งให้ทางไปรษณีย์ได้รับแล้วหรือยังคะ? ถูกมากเลย ถ้าหากไม่ชอบ ดูแล้วจะทิ้งไปเลยก็ได้นะคะ”

หัสดินเลิกคิ้วขึ้น แล้วกลับไปหยอกล้อและไม่จริงจังเหมือนก่อนหน้านี้ : “เรียกพี่ก่อน แล้วจะบอกว่าทิ้งหรือเปล่า”

“ไม่เอาแล้ว พี่โกหกมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ฉันไม่เชื่อพี่อย่างเด็ดขาด หัสดิน!”

“โอ๊ะ ไม่คิดว่าจะกล้าเรียกชื่อมาแบบนี้ ใครให้ความกล้านี้กับเธอมา รีบเรียกพี่เร็วเข้า”

“วันนี้ฉันไปสวนสัตว์มา แน่นอนว่าก็ต้องเป็นราชาแห่งเสือโคร่งที่ให้ความกล้านี้กับฉันมาไงล่ะคะ.....”ถึงแม้ว่าจะพูดเช่นนี้ แต่เมื่อพูดจบแล้วเธอก็ยังเรียกเขาขึ้นมา : “พี่”

“ไม่ได้ทิ้งหรอก ใส่อยู่ที่ข้อมือ ดูขี้เหร่จริงๆนั่นแหล่ะ ดูไม่ได้เท่าไหร่ แต่เห็นแก่ที่เธอเลือกมาให้ คุณชายก็จะรับเอาไว้แล้วกัน”

“ปากจัดจัง ไม่ต้องการเงินแล้วจริงๆค่ะ เดี๋ยวอีกซักพักนึงฉันก็จะกลับเมืองsแล้ว ต้องไปจัดแจงของแล้ว วางสายก่อนนะคะ”

หัสดินยิ้มอย่างมีความหมายอยู่ในนั้น : “ตอนกลับมาแล้วก็อย่าลืมโทรมาล่ะ พี่จะไปรับเธอ”

“โอเคค่ะ วางแล้วนะ บ๊ายบาย หัสดิน” ประโยคสุดท้ายเธอเรียกขึ้นอย่างอ่อนโยนมาเป็นพิเศษ เต็มไปด้วยความคิดถึงที่โยงใยกันไปหมด