ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 23

เขาไม่ตอบ เขาใช้มือซ้ายจับพวงมาลัยเอาไว้ แต่กลับยื่นแขนขวาออก และใช้ข้อนิ้วเคาะลงบนกระจกมองหลัง เพื่อสื่อความหมายให้เธอเหลือบมอง

เมื่อมองพฤติกรรมที่อธิบายไม่ถูกของเขา เธอจึงยืดหลังตรงด้วยความสงสัย เพื่อส่งกระจกมองหลัง

หลังจากนั้น เธอถึงกลับสะดุ้งโหยง แก้มของเธอแดงเป็นปื้น มันร้อนผ่าวอย่างน่ากลัว ราวกับเสียหน้าจนไม่อยากเจอหน้าเจอตาผู้คน

เมื่อคืนเหนื่อยสายตัวแทบขาด ดังนั้นหลังกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเสร็จก็ไม่ได้ล้างหน้าล้างตาก่อนและผล็อยหลับไปเลย

บวกกับ การถูกเขาข่มขู่ตั้งแต่เช้ามืด เธอกลัวว่าจะเป็นการปลุกให้คนข้างบ้านต้องพลอยตื่นไปด้วย ดังนั้นจึงรีบลงมาจากตึก แต่ใครจะรู้ว่า...

ใบหน้าที่แดงเป็นปื้นนั้น จนเธอเคาะที่นั่งทางด้านหลังคนขับของเขา “เอ่อคือ ประธานออกัสรบกวนกลับรถหน่อยค่ะ...”

“กลับไปทำอะไร?” มุมปากของเขาเหมือนกระตุกขึ้น และถามกลับทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้ว

“ไป...ล้างหน้า...” น้ำเสียงเล็กๆ ดังเล็ดลอดออกมา

“คุณครูเชอร์รีนเองก็ไม่ติดขัดอะไร ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะติดขัดอยู่แล้ว เอาตามนี้นะ...” เขาทำตัวสบาย ๆ และไม่คิดจะจอดรถด้วยซ้ำ

เชอร์รีนอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนแล้ว และไม่สามารถตามน้ำเขาไปได้ จึงพูดข่มขู่ทันที “ถ้าคุณไม่กลับรถ เดี๋ยวถึงสำนักงานเขตแล้ว ฉันก็จะไม่ยอมลงจากรถ!”

นัยน์ตาลึกซึ้งกวาดตามองรอบๆ ออกัสเลิกคิ้วโก่งงามขึ้น จากนั้นก็กลับรถ และจัดการจอดลงข้างทางที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

“ลงรถ” เขาพูดมาหนึ่งคำ

เชอร์รีนเหลือบมองรอบๆ และส่ายหน้ายืนกรานเช่นเดิม “ฉันจะกลับบ้าน!”

ออกัสพูดข่มขู่ทันที “คุณอยากจะลงรถเองดีๆ หรือว่าต้องการให้ผมไปดึงตัวคุณลงจากรถ?”

คำตอบของเธอยังเหมือนเดิม “กลับบ้าน!”

จนระหว่างคิ้วแสดงอาการหมดความอดทน ออกัสลงจากรถ และเดินก้าวเท้าเข้าไปในร้านค้าเล็กๆ ที่อยู่ตรงข้ามเพียงแค่สองก้าว

รอจนเวลาที่เขากลับมานั้น ก็มีน้ำแร่กลับมาด้วยหนึ่งขวด นิ้วเรียวยาวจัดการบิดฝาขวดออก และมีน้ำแร่ไหลอยู่ในอุ้งมือของเขาอยู่ไม่น้อย

ส่วนอุ้งมือในฝ่ามือใหญ่อีกมือก็มีน้ำชุ่ม ลำตัวยาวพลันงอตัวลง และนิ้วมือแห้งกร้านมาอยู่ตรงมุมปากของเธอ จากนั้นก็จัดการค่อยๆ เช็ด เพื่อเช็ดเอาคราบน้ำมันออก

ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำเช่นนี้เป็นด้วย เชอร์รีนตะลึงไปชั่วครู่ จนลืมตัวไปเลย

เขาอยู่ใกล้เธอมาก ความเป็นผู้ใหญ่ของผู้ชายและกลิ่นบุหรี่หอมอ่อนๆ อันซับซ้อนมันปกคลุมรอบตัวเธอ เธอรู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้อง หายใจไม่ออก

นิ้วมืออันแห้งกร้านขยับไปตามนั้น มันช่างดูสนิทสนมอยู่บ้าง

จนแก้มของเธอแดงแจ๋หนักกว่าเขา จนเห็นความหื่นออกมาอย่างชัดเจน พละกำลังที่อยู่ในตัวเหมือนถูกดูดจนหมดตัว ร่างกายชาไปทั่วตัว เหมือนโดนไฟฟ้าแล่นผ่าน

แพขนตาสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น แววตาก็จ้องมองลงบนตัวเขาอย่างไม่รู้ตัว

เขาไม่ได้มองเธอสักนิด เพราะมัวแต่สนใจเช็ดอยู่ตรงบริเวณนั้น นัยน์ตาดำขลับและลึกซึ้ง ราวกับจดจ่อกับสิ่งนั้นและลงมืออย่างอ่อนโยน

วินาทีนั้น หัวใจส่วนหนึ่งของเธอก็อ่อนลง ดั่งก้อนหินกระทบพื้นผิวน้ำ จนคลื่นกระเพื่อมไปทั่ว...

ชั่วครู่ ออกัสลุกขึ้น พลันยืดตัวขึ้นอยู่แวบหนึ่งจากนั้นก็เดินหนีไป พร้อมทั้งใช้สายตากวาดมองมา แก้มอันขาวโพลนของเธอ แต่กลับมีรอยแดงจากการเช็ดถูอยู่บริเวณนั้นอยู่ที่เดียว

ผิวพรรณของเธอละเอียดลออมาก เขาไม่ได้ลงแรงด้วยซ้ำ แต่บริเวณตรงนั้นกลับแดงขึ้นมา แต่กลับรู้สึกว่า ประสาทสัมผัสการรับรู้ช่างดีจริงๆ ...

“ยังต้องกลับรถและขับรถกลับไปไหม?” เขามองเธอ

เธอสบตากับแววตาของเขา แต่รีบเบนออกอย่างผิดปกติ เมื่อเอามาเปรียบเทียบกับเมื่อครู่ มันทั้งอ่อนโยนและเชื่อฟัง “ไม่ต้องแล้ว...”

เขากวาดตามองแก้มแดงๆ ของเธอซ้ำอยู่นาน มุมปากคลี่ยิ้มเล็กน้อย เหมือนว่ามีความสุขมาก

รถยนต์ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปทางด้านหน้า แต่การขับรถในครั้งนี้รถกลับสงบลงเยอะ ไม่มีเสียงดังเล็ดลอดออกมาสักแอะ

เชอร์รีนรู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณที่ถูกเขาสัมผัส มันยิ่งร้อนเหลือทน ร้อนจนหูของเธอร้อนระอุ

เมื่อมาถึงสำนักงานเขตแล้ว เหตุที่มาแต่เช้าตรู่ คนที่มาเราต่อคิวเลยมีแค่สามคู่เท่านั้น

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ ก็มาถึงคิวของคนสองคนแล้ว