ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 314

“แกเป็นบ้าไปแล้ว! เธอวางยาเสน่ห์แกใช่ไหม!” สุนันท์แทบจะเป็นลมเพราะรับไม่ได้

“ทุกอย่างที่ผมพูดตอนนี้จริงทั้งหมด เธอไม่มีผมก็ได้ แต่ผมไม่มีเธอไม่ได้ แม่ แม่ไม่จำเป็นต้องเสียแรงเปล่าอีก….”

เมื่อพูดจบออกัสก็หันไปจัดเสื้อผ้าให้เธอ และเปลี่ยนน้ำเสียงจากเย็นชาหนักแน่นกลายเป็นอ่อนโยน “ตอนกลางคืนอากาศหนาว ขึ้นไปเถอะ”

เชอร์รีนหันไปมองสุนันท์อีกหนึ่งครั้งพร้อมขมวดคิ้ว คิดอยากจะพูดอะไร แต่เขาก็ไม่ให้เธอได้พูด “ขึ้นไป อย่าดื้อ”

เธอพยักหน้าและหันหลังขึ้นไป ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออก

“แกจะไปไหน ฉันให้แกไปแล้ว” สุนันท์ไม่ยอมปล่อย ยกเท้าจะเดินตามเชอร์รีนขึ้นไป แต่มือใหญ่ก็จับข้อมือของสุนันท์ไว้ ออกัสบังคับเธอเดินไปที่รถ แล้วปล่อยให้เธอนั่งที่เบาะหลัง

“แม่ยังพูดไม่จบเลยนะ! ยังพูดไหม แกให้เธอไปได้ยังไง!” สุนันท์นั่งอยู่เบาะหลังด้วยความไม่สงบสุข ร่างกายยังคงขยับไปมา

รถขับเร็วมาก ออกัสก็นั่งอยู่ข้างเธอ ยังไงก็เป็นแม่ของเขา เขาจึงไม่อยากใจร้ายมากนัก

“เมื่อไหร่แม่จะยอมรับความสัมพันธ์ของผมกับเธอสักที”

“แกอย่าได้หวังว่าจะได้คบกัน ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ยอมรับ เธอทำให้พ่อของแกต้องเข้าคุก ฉันไม่ยอม!”

เมื่อได้ฟังออกัสก็หัวเราะอย่างประชดประชัน “ในเมื่อเป็นแม่เหมือนกัน ทำไมความแตกต่างถึงมากขนาดนี้ ทำไมไม่พูดว่าเขาทำตัวเองเข้าคุก แถมคนที่ได้รับผลกระทบเรื่องนี้มากที่สุดก็คือพวกเขา ไม่ใช่พวกเรา เธอเสียพ่อที่รักไป และเสียลูกที่รักไป เสียคนรักสองคน แต่แม่ของเธอก็ยังคิดและใจกว้าง ทำไมแม่เป็นอย่างนั้นไม่ได้”

สุนันท์ทนฟังประโยคนี้ไม่ได้ “เพราะเธอเห็นแก่ทรัพย์สินของตระกูลเรา ดังนั้นเธอถึงได้เป็นอย่างนี้ ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับ!”

“งั้นผมก็จะบอกการตัดสินใจของผมให้ชัดเจนอีกครั้ง ผมอยากคบกับเธอ และจะคบกับเธอ เรื่องนี้จะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง อย่าคิดจะให้ผมตัดสินใจอีก ไม่อย่างนั้นแม่จะต้องเสียใจ!” เสียงของเขาเย็นชามาก เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง

“แกจะบอกว่าแกเลือกเธอ ไม่ใช่แม่ที่เกิดแกเลี้ยงแกอย่างนั้นหรอ” น้ำเสียงของสุนันท์สั่นเครือ

“ถ้าแม่แยกแยะได้ ก็คงไม่ต้องเกิดการเลือกแบบนี้ แล้วก็ไม่ต้องไปพูดกับเธอ หรือยุแยงตะแคงรั่วข้างหลังอีก ถ้าแม่ทำอะไรพวกเขาแม่จะต้องได้รับผลอย่างไม่อาจต้าน ถ้าแม่คิดว่ามันเป็นการข่มขู่ ผมก็จะไม่ปฏิเสธ แม่จำคำพูดทุกคำในวันนี้ให้ดี ผมไม่ใช่จะมาล้อเล่น! อย่าทำอะไรเกินไป และอยากไปหาพวกเขา ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี อยู่ในที่ของตัวเอง!”

สุนันท์หน้ามืด ดวงตาพร่ามัว เขาเคยพูดประโยคพวกนี้กับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาลุ่มหลงมัวเมาไปหมดแล้วหรอ

ประโยคแบบนี้ยังมาพูดกับเธอได้ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง

“ออกัส ฉันเป็นแม่แกนะ แกจะพูดอย่างนี้กับฉันได้ยังไง” เธอแทบจะรับไม่ได้ เขาเป็นลูกชายของเธอนะ!

“ถ้าเราอยู่กันได้อย่างมีความสุข เรื่องแบบนี้คงจะไม่เกิดขึ้น….”

ออกัสหันสายตาไปมองเธอ “คำพูดหรือการกระทำใดๆที่ทำให้พวกเขาอับอาย หวังว่าแม่จะไม่ทำ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ความโกรธก็สุมเข้ามาในใจเธอ สุนันท์ยกมือตบอกด้วยความโกรธ

ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นใช้กลมารยาใด ถึงทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นอย่างนี้ เธอโกรธจะตายอยู่แล้ว!