ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 316

เชอร์รีนยิ้มเล็กน้อย “อย่างที่คุณพูด ฉันไม่ได้รับการสั่งสอนอย่างดี ถ้าไม่มีอะไรฉันจะขึ้นไปแล้ว”

คิดจะใช้เหตุผลกับเธอ ให้เธอเป็นปกติสักหน่อย มันยากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา ก่อนหน้านี้เธอเคยลองมาแล้ว ตอนนี้ไม่คิดจะลองอีก

“เลิกกับลูกชายฉันซะ ตอนนั้นเธอสาบานกับเรื่องพ่อของเธอ เธอไม่กลัวพ่อเธอตายตาไม่หลับหรอ เลิกกับลูกฉันเดี๋ยวนี้ อยากจะเข้าตระกูลศิริไพบูรณ์ อยากเป็นลูกสะใภ้ตระกูลศิริไพบูรณ์งั้นหรอ เธออย่าฝันไปเลย ฉันบอกเธอเลยนะ มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน!”

ประเด็นนี้ถูกยกมาพูดบ่อยครั้ง ไม่จำเป็นต้องเอามาพูดบ่อยๆ!

“ในเมื่อสาบานในนามพ่อของฉัน เพราะฉันก็ต้องให้อภัยแน่นอน เขารักฉันมาโดยตลอด เขาจะเข้าใจฉัน เห็นแก่ฉัน ถึงเขาจะไม่ให้อภัย ไม่ว่าจะโดนลงโทษแบบไหนฉันก็จะยอมรับ ในสิ่งที่ฉันควรจะได้รับ ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาใส่ใจด้วย! มีประโยคที่ว่าตบมือข้างเดียวไม่ดังไม่ใช่หรอ ถ้าฉันยื่นมือออกมา แล้วลูกชายของคุณไม่มาตบ มันก็จะไม่ดัง ดังนั้นในเมื่อคุณมีเวลามาหาฉัน ทำไมไม่เริ่มลงมือกับลูกชายของคุณก่อนล่ะ ถ้าเขายินยอมเลิก ฉันก็จะไม่ปฏิเสธ”

เมื่อพูดจบเธอก็อุ้มซารางขึ้นไปชั้นบน ทิ้งให้สุนันท์ยืนอยู่กับที่ด้วยความโกรธ โกรธจนเจ็บหน้าอกไปหมด

เธอไม่เข้าใจว่าออกัสชอบเธอที่ตรงไหน

เธอมั่นใจว่าออกัสจะไม่มีทางฟังเธอ แต่เธอกลับตั้งใจพูดว่าให้ตัวเองเริ่มจากลูกชายของตัวเองก่อน นี่ไม่ใช่การเยาะเย้ย แล้วจะเรียกว่าอะไร

เธอตั้งใจจะเยาะเย้ยเธอ ให้เธออับอาย ให้เธอโกรธ แล้วเธอยังคิดว่าตัวเองจะได้อยู่ดีงั้นหรอ

นังสาระเลว แกคิดว่าแกจะได้อยู่ดีอีกกี่วัน

มีแสงชั่วร้ายในตาของเธอ สุนันท์ยิ้มอย่างเย็นชา รอยยิ้มที่มุมปากดูชั่วร้ายและน่าหวาดกลัว

เธอให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับเชอร์รีนแล้ว แต่เธอเป็นคนโยนโอกาสนี้ไปไกลด้วยตัวของเธอเอง งั้นก็จะโทษเธอไม่ได้แล้ว…

เช้าวันต่อไป

ในระหว่างที่การประชุมกำลังดำเนินอยู่ เลขาก็วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าซีดเผือด ผู้ช่วยเตโชกำลังจะตำหนิเธอ แต่เธอก็พูดก่อนแล้ว “ผู้ช่วยเตโช มีบางอย่างผิดปกติกับท่านประธาน”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นผู้ช่วยเตโชก็รีบวิ่งออกไปจากห้องประชุม ก่อนจะเห็นออกัสหน้าซีด ท่าทางไม่ดี

“ท่านประธาน” เขาพูดเสียงเบามาก ผู้ช่วยเตโชพยุงออกัสเข้าไปในห้องประชุม

ความเจ็บปวดในช่องท้องทำให้เขาไม่มีแรงไปชั่วขณะ ไม่มีแรงยืนขึ้น ดังนั้นเขาจึงขยับปากพูดเสียงเบา “ไปโรงพยาบาล”

เจ็บมาก ในท้องเจ็บเป็นระยะ ขนาดหายใจก็เจ็บปวดทรมาน มือใหญ่วางอยู่บนหน้าท้องด้วยความรู้สึกจุกเสียด ถึงอากาศจะเย็น แต่ใบหน้าของเขากับเต็มไปด้วยเหงื่อ ริมฝีปากกัดแน่น แขนขาเกร็งไปหมด

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล หมอก็รีบดันเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ก่อนที่เลือดจะเริ่มซึมออกมา

ท้องปวดอย่างรุนแรงราวกับมีหนามทิ่มแทง จนเขารู้สึกหมดแรงไปทั้งตัว

ผู้ช่วยเตโชถามถึงสถานการณ์อย่างใจจดใจจ่อ หมอบอกว่าตอนนี้เขาต้องพักผ่อน และยังให้ประธานออกัสหยุดสูบบุหรี่และดื่มเหล้าทั้งหมด กระเพาะของเขาไม่ดี

ผู้ช่วยเตโชก็คิดอย่างนั้น แต่ใครจะกล้าพูดได้ยังไง

ในห้องทำงานของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์ ตอนเขาเดินเข้าไปในห้องก็ได้กลิ่นพวกนี้เตะจมูกอยู่เสมอ แถมยังไม่กินข้าวตรงเวลา กระเพาะของเขาดีสิถึงจะแปลก!

“ใช่สิ ประธานออกัสให้คุณเข้าไป” หมอถอดหน้ากากออก