ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 352

เกิดความเงียบงันเข้ามาแทนที่ เงียบงันที่ยากจะบรรยาย เธอนั่งมองหน้าต่างอย่างใจลอย ในมือถือน้ำอุ่นไว้หนึ่งแก้ว ความคิดเริ่มเลื่อนลอยไปไกล

แม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดคอนโดเงยหน้ามองแผ่นหลังเธอก็ส่ายหัว ดูท่าแล้วร้อยแล้วแปดสิบน่าจะทะเลาะเบาะแว้งกัน

ยู่ยี่นั่งอยู่ตรงหน้าต่างอยู่เนิ่นนาน แลดูเป็นประติมากรรมชิ้นหนึ่งที่ไม่ขยับเขยื้อน

ไม่รู้ว่านั่งนานเท่าไหร่ อาจจะเป็นครึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมงหรืออาจจะสองชั่วโมงก็เป็นได้ ยู่ยี่จึงลากสังขารที่ด้านชาไร้ความรู้สึกเข้าห้องนอน

ลมในฤดูใบหน้าร่วงแรงมาก เพราะเปิดหน้าต่างอยู่ ม่านจึงปลิวไหวตามแรงลม พู่ห้อยกระทบกรอบรูปกระจกจนเกิดเสียงใสเป็นระลอก

ยู่ยี่มองตามต้นเสียง นี่คือรูปแต่งงานระหว่างเธอกับหัสดิน เธอที่สวมใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวและเขาสวมชุดสูทสีดำยืนอยู่ด้านหลังเธอ มือใหญ่ของเขาโอบเอวเธออย่างอ่อนนุ่ม และหอมแก้มใบหน้าเธอที่ยิ้มอย่างสดใสและมีความสุข

ภาพนี้ช่างสุขสมและงดงามดีแท้

เธอกับหัสดินอยู่ด้วยกันเจ็ดปีกว่าแล้ว พวกเธอเริ่มคบกันตั้งแต่เรียนมหาลัย เรียนจบไม่นานก็แต่งงานกัน

ลือกันว่ามีอาถรรพ์รัก 7 ปี หลังแต่งงานเจ็ดปี ชีวิตคู่อาจจะสั่นคลอนเล็กน้อย

ทว่าความรักระหว่างเธอกับหัสดินไม่เคยแปรเปลี่ยน และเธอก็ไม่เคยสงสัยความรักที่หัสดินมีต่อเธอเลย

เธอรู้จักนิสัยหัสดินดี การร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาเจ็ดปี เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงแล้ว

เขาไม่เหมือนคนที่ทรยศต่อคู่ครองเลย หากเห็นถุงยางหนึ่งกล่องแล้วก็ตัดสินว่าเขาผิด เช่นนี้ไม่ใช่เป็นการทึกทักเอาเองหรอกหรือ？

ยู่ยี่หายใจเข้าลึก ๆ หลายรอบ ปรับหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ให้ตัวเองใจเย็นลง

เธอเชื่อใจหัสดินว่าเขาจะไม่ทรยศความรักระหว่างเธอกับเขาแน่

เธอนึกถึงกล่องถุงยางทีไร ก็เหมือนก้านปลาแทงอยู่ที่ลำคอเธอ มันกลืนไม่ได้และอ้วกออกมาไม่ได้เช่นกัน

ผ่านไปอีกสองชั่วโมง แม่บ้านมาเคาะประตู แจ้งว่าหัสดินกลับมาแล้วให้กินข้าวเย็นด้วยกัน

ยู่ยี่เก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ จากนั้นก็เปิดประตูเดินออกไป เขาใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีของขนอูฐที่เธอซื้อให้

“พึ่งตื่นเหรอ？หรือว่าไม่สบาย แม่บ้านบอกว่าคุณไม่ได้กินอะไรเลยตลอดทั้งบ่าย”หัสดินโอบไหล่เธอ

ยู่ยี่ลอบสำรวจสายตาเขา ทว่าไม่ได้เผยอารมณ์ใด ๆ“ไม่สบายนิดหน่อยค่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ”

อาหารเย็นทำแบบง่าย ๆ สองเมนู หัสดินเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจ “ทำไมอาหารจืดแบบนี้ ไม่มีคุณค่าทางโภชนาการเลย”

แม่บ้านรู้สึกพะอืดพะอม ไม่รู้ควรตอบเช่นไร และเวลานี้นี่เอง ยู่ยี่เอ่ยปากขึ้นว่า “ฉันให้ทำเองค่ะ”

“เมียจ๋า ตอนนี้คุณท้องอยู่ ร่างกายไม่เหมือนก่อน คุณต้องกินบำรุงเยอะ ๆ จะได้ดีต่อคุณและลูกด้วย และจะดีต่อผมมากๆเลย รู้หรือเปล่า？”หัสดินขมวดคิ้วมุ่น ถึงจะเป็นเสียงทุ้มต่ำเชิงตำหนิ ทว่ากลับเจือความอ่อนโยนไว้ในทีด้วย

“พวกเราไม่ได้ออกไปทานข้าวด้านนอกนานแล้ว วันนี้ฉันอยากกินเนื้อสเต๊ก เลยให้แม่บ้านทำจืดหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวจะกินไม่ลง”ยู่ยี่กินโจ๊กอ่อน ๆ รสชาติยังพอใช้ได้ มีทั้งรสเปรี้ยวและหวาน และยังใส่พุทราจีนด้วย

หัสดินกะพริบตาเล็กน้อย พลางทอประกายแสงแพรวพราว ชั่วอึดใจต่อมาจึงกล่าวว่า “เมียจ๋า พวกเราค่อยไปกินเนื้อสเต๊กพรุ่งนี้ดีไหม？”

“คืนนี้คุณมีธุระเหรอคะ？”ยู่ยี่เงยหน้าขึ้น

“มีธุระนิดหน่อย……”

เธอไล่ถามต่อ“ธุระด้านงานหรือด้านงานเลี้ยงสังสรรค์ลูกค้า？”