ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 359

เรนนี่ส่ายหัว“ฉันรู้สึกว่าชีวิตตัวเองน่าเศร้ามาก เรียกให้มาก็ต้องมา บอกให้ไปก็ต้องไป ฉันก็เป็นคนมีชีวิตจิตใจเหมือนกัน ฉันไม่ต้องการเงินหรอก ถ้าอยากตัดขาดจริง ๆ งั้นพวกเราก็ตัดขาดแบบไม่ต้องให้เหลือเยื่อใยเลย ฉันชอบคุณจริง ๆ แต่รับใช้ชีวิตอยู่กับการไป ๆ มา ๆของคุณไม่ได้ตลอด ฉันก็อยากตัดขาดเหมือนกัน”

เรนนี่กำลังพนันอยู่

“หัสดิน ฉันขอครั้งสุดท้ายนะ คุณกอดฉันหน่อยได้ไหม？”เรนนี่อรชรอ้อนแอ้นเสมือนดอกไม้ที่โดนลมพัดพา งามจนชวนทะนุบำรุง “ฉันขอกอดคุณครั้งสุดท้าย แล้วฉันจะหายไปจากชีวิตคุณ……”

เธอถนัดด้านการแสดงละครที่สุด ไม่ว่าจะเป็นฉากลำบาก ฉากความรักที่แสนเศร้า หรือความอ่อนโยนและอ่อนแอ ล้วนเอาอยู่หมัด ฝีมือการแสดงระดับม้าทองคำ

ระหว่างคิ้วของหัสดินขยับเล็กน้อย น้ำตาใส ๆของเธอเปียกชุ่มที่ขนตา จากการขยับของขนตาเธอ ยิ่งขับเน้นให้ใบหน้าขาวนวลยิ่งอ่อนโยนและงดงามมากขึ้น ลูกกระเดือกของเขาขยับ รู้สึกอาลัยอาวรณ์ในใจ

ไม่รอให้เขาตอบ เรนนี่ก็ลุกขึ้นโอบเอวเขา แล้วซุกใบหน้าเข้าหน้าอกแกร่งของเขา

ร่างกายเธอนุ่มนิ่งมาก พลางกระดุกกระดิกอย่างมีเทคนิค

สายตาของหัสดินเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มตามแรงพิศวาสที่ผุดขึ้นมา

เมื่อเรนนี่คำนวณเวลาได้เสร็จสรรพก็ผละออกจากตัวเขา มือขาวดั่งต้นหอมอยู่ที่เสื้อสูทของเขา แล้วช่วงจัดแจงเนคไทให้ การเคลื่อนไหวของเธอช้ามาก เหมือนเป็นการกล่าวอำลาครั้งสุดท้ายจริง ๆ

“ฉันอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ตลอดไปจริง ๆ……”เสียงของเธอเบามาก คล้ายกับพึมพำให้ตัวเองฟัง แต่ก็คล้ายกับพูดให้เขาฟังด้วย

เสียงพึมพำนี้หัสดินก็ได้ยินอย่างชัดแจ๋ว……

“ฉันไม่มีข้อเรียกร้องอะไร แค่อยากให้คุณมาเยี่ยมฉันตอนออกโรงพยาบาล ได้ไหม？”เรนนี่กล่าววิงวอนขอร้อง

ความอ่อนโยนทำให้หัวใจหัสดินเต้นรัวแรง เสียงทุ้มต่ำกล่าวว่า “ได้”

“ดีจังเลย ฉันไม่เรียกร้องอย่างอื่น แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว คุณอยู่นานแล้ว คุณกลับไปเถอะ”

หัสดินขานรับ จากนั้นก็มองเธอก่อนจะเดินออกไป……

ดังนั้นจึงเหลือเรนนี่อยู่ในห้องคนไข้คนเดียว เธอยกมุมปากขึ้นยิ้ม ซึ่งเป็นยิ้มที่ลุ่มลึกยากจะหยั่งถึง

ผู้หญิงเราต้องรู้จักวิธีปล่อยเพื่อจับ ต้องรุกบ้าง ถอยบ้าง ผู้ชายไม่ชอบอะไรผู้หญิงที่ทำตัวติดอยู่ตลอดเวลา เพราะจะทำให้พวกเขาหายใจไม่สะดวก

ไม่มีใครชอบให้คนอื่นมาจูงจมูก และไม่ชอบให้ถูกบังคับ โดยเฉพาะผู้ชายประเภทหัสดิน

……

แม่บ้านทำกับข้าวให้ แต่ยู่ยี่กินไม่ลง เลยไม่ได้ออกจากห้อง ยังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ไปไหน

เมื่อครู่ตอนเธอไปค้นของที่ห้องหนังสือ แล้วเห็นโฉนดที่ดินวิลล่าที่ชานเมืองหลังนั้น

จากเดิมเธอคิดว่าเป็นของเรนนี่ แต่กลับเป็นชื่อของหัสดิน……

คิก ๆ อันนี้ถือว่าบ้านทองคำซ่อนหญิงงามหรือเปล่า？

เมื่อความเจ็บปวดมาถึงจุดหนึ่งก็ยังคงรู้สึกเจ็บอยู่ดี เจ็บพร้อมกันทั้งร่างกายและความรู้สึก เหมือนเอาเกลือโรยใส่แล้วกัดเซาะอย่างร้ายกาจ

เวลาเจ็ดปี เจ็ดปีเต็ม ๆ เธอไม่เคยคิดว่าสามีตัวเองจะแอบทำเรื่องแบบนี้ลับหลังเธอ ……

ในอดีต เธอกับหัสดินรักกันมาก สามารถใช้คำว่า ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ได้เลย หากไม่ได้เจอหน้ากันหนึ่งวันจะรู้สึกเหมือนไม่เจอกันสามปี อยากอยู่ด้วยกันทุกวินาที

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอกับหัสดินจะเดินมาถึงขั้นนี้

เธอเคยคิดว่าถึงแม้ผู้ชายทั้งหมดจะทรยศต่อความรัก แต่หัสดินไม่ทำอย่างแน่นอน เธอเชื่อมั่นเช่นนี้เสมอมา