ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 407

ผู้จัดการบอกว่าเป็นบริษัทใหญ่ ไม่ต้องกลัวจะไม่มีเงิน และห้ามผิดใจอีกฝ่าย ต้องปรนนิบัติเฉกเช่นคุณชาย

เลยเวลานัดหมายกว่าสิบนาทีแล้ว เธอดูนาฬิกาบนข้อมือไม่หยุด และแล้วสิ่งที่เหลือการคาดหมายก็เกิดขึ้น เธอเห็นหัสดินเดินเข้ามา

เขาสวมเสื้อกันหนาวสีเทา ดวงตาดอกท้อยกขึ้น ด้านหลังยังมีผู้ช่วยติดตามสองนาย เมื่อเดินเข้าห้องโถงแล้วช่างสะดุดสายตาผู้คนเหลือเกิน

ยู่ยี่ทำหน้าปกติอย่างใจเย็น เธอละสายตาไปมองนอกหน้าต่าง

พูดตามความเป็นจริง หากหัสดินไม่ทำให้เธอเจ็บลึกขนาดนี้ เธอก็คงทำไม่ได้ถึงขั้นนี้

มีเพียงอีกฝ่ายโหดร้ายเกินพอ จึงจะทำให้คุณตายใจอย่างสนิท

ทว่า ตอนที่หัสดินเดินผ่านเธอก็หยุดฝีเท้า กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า“คุณยู่ยี่”

ยู่ยี่ไม่ได้แยแส ผู้ช่วยเข้ามาถาม“ไม่ทราบว่าเป็นคุณยู่ยี่ที่มาเซ็นสัญญาหรือเปล่าครับ？”

เธอชะงักค้าง จากนั้นก็ตอบสนองกลับมา วันนี้ต้องมาเซ็นสัญญากับหัสดิน มิน่าล่ะผู้จัดการถึงให้เธอได้เปรียบขนาดนี้

ยู่ยี่หน้าถอดสี โทรหาผู้จัดการต่อหน้าหัสดิน โดยใช้น้ำเสียงไม่สู้ดีนัก พูดตรงๆออกไปว่าไม่เซ็นรับโปรเจคนี้

ผู้จัดการไม่ยอมอย่างแน่นอน อีกฝ่ายชี้แจ้งหนึ่งรอบว่าต้องรับโปรเจคนี้ให้ได้ มิฉะนั้นเธอก็ไม่ต้องกลับไปอีก

ยู่ยี่โกรธจนอยากสาดกาแฟที่หัวผู้จัดการ เมื่อกวาดสายตามอง หางตาก็เหลือบเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหัสดินโดยบังเอิญ

เธอหลับตาพลันกดสายทิ้ง มุมปากเผยรอยยิ้มสง่างามโดยหมายถึงเธอจะเซ็นรับโปรเจคนี้

ไม่ว่าจะบาดหมางกับใครก็ไม่ควรบาดหมางกับเงิน ผู้จัดการอุตส่าห์ประเคนผลประโยชน์มหาศาลมาให้ แล้วเธอจะปฏิเสธทำไม จะผลักออกไปทำไม？

อีกอย่างเธอเห็นหัสดินเหมือนอากาศธาตุไปแล้ว เธอต้องหาเงินกับทุกคนอยู่แล้ว แล้วทำไมจะทำงานแลกเงินกับหัสดินไม่ได้？

ยู่ยี่ลุกขึ้น บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ

ตอนเธอไปลืมเอามือถือไปด้วย โดยวางไว้บนโต๊ะ เมื่อเธอลุกออกจากที่นั่งไปแล้ว มือถือก็ดังขึ้น

ซึ่งฉันทัชเป็นคนโทรมา……

ดวงตาดอกท้อหรี่ขึ้น หัสดินก้มตัวดูชื่อผู้โทรเข้า จากนั้นก็กดรับสาย“ฮัลโหล……”

โปรเจคร่วมงานของทั้งสองบริษัทดำเนินการมาเรื่อย ๆ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่ายู่ยี่ทำงานอยู่ในบริษัทที่กำลังคุยกันอยู่ แต่ช่วงบ่าย เลขาเอาสัญญามาให้อ่าน เขาจึงจะเห็นชื่อของเธอ

เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดความบังเอิญนี้ขึ้น เพียงแต่เปลี่ยนคนมาคุยเรื่องสัญญาเป็นเขากะทันหันเท่านั้น……

อีกฝั่งหนึ่งของสายเงียบกริบ คล้ายกับไม่มีคนคุย ทว่าได้ยินเสียงหายใจเบา ๆ

“คุณฉันทัช พวกเราพึ่งเจอหน้ากันไม่นาน คิดว่าคุณยังคงจำเสียงผมได้นะครับ” หัสดินยกแก้วน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมา ดวงตาดอกท้อหรี่ขึ้น

ฉันทัชตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำที่เรียบเฉย ไม่มีคลื่นอารมณ์ใด ๆ“แน่นอน แล้วเธอล่ะ？”

“เธอไปเข้าห้องน้ำ” หัสดินเลิกคิ้วพลันจงใจพูดอย่างเชื่องช้า“คงไม่กลับมาเร็ว ๆ แต่ผมสามารถถ่ายทอดคำพูดของคุณฉันทัชได้”

“ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณหัสดิน แต่ผมไม่ค่อยชินที่จะให้บุคคลที่สามพูดต่อคำพูดหวาน ๆ”

“……”

บุคคลที่สาม......