ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 478

เขากำลังเตรียมการสำหรับอนาคตของเขาทั้งสองคน ต่อจากนี้ที่ยาวนาน ไม่ใช่การชั่วคราวเช่นนั้น อยากที่จะปักหลักปักฐาน จึงมีความปรารถนาอย่างแรงกล้า

ในขณะนี้ ในใจเขาเกิดความกลัว และความไม่สบายใจเล็กน้อย

หากไม่มีเธอ เขากลัวว่าต่อไปจะไม่สามารถได้พบกับผู้หญิงที่ทำให้เขาใจเต้นเช่นนี้ได้อีก

ในวัยนี้ของเขา ได้ผ่านผู้คนและเรื่องมากมาย และผ่านอุปสรรคมามากมายแล้ว รู้สึกเฉยเมยต่อผู้คนและสิ่งต่างๆมากมายแล้วในระดับหนึ่ง

แต่ว่า จนกระทั่งได้พบกับเธอ เขาถึงเข้าใจว่าหัวใจที่นิ่งสงบของตัวเองมันใช้ไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ

เขาไม่ใช่คนที่มีความปรารถนาอันแรงกล้า แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเธอ มันกลับรุนแรงจนตัวเขาเองก็รู้สึกแปลกใจ

ตอนนี้เธอกำลังท้อง มีลูกตัวเองอยู่ในท้อง เขาจึงทำได้แค่อดทน และงับอารมณ์ที่เดือดพล่านอย่างรุนแรงไว้

ความรู้สึกที่ต้องอดทนแบบนั้นมันไม่ง่ายเลย แต่เขากลับเพลิดเพลินกับมันมาก การทรมานก็คือการเพลิดเพลินแบบหนึ่ง

“อย่าให้ผมเป็นห่วงนะ โอเคไหม” ฉันทัชแหนบหน้าผากมาชิดหน้าผากเธอ ทั้งสองตากัน ในแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

“ฉันจะไม่ทำให้คุณเป็นหวังนะคะ ฉันขึ้นเที่ยวบินล่าสุดกลับ จากนั้นจะให้โก๋รอฉันที่สนามบินค่ะ หลังจากที่ฉันถึงบ้านแล้ว จะโทรกลับไปหาคุณเป็นลำดับแรกเอย่างแน่นอน คุณดูสิว่าฉันสามารถทำให้คุณวางใจได้ ใช่ไหมคะ” มือของยู่ยี่สัมผัสใบหน้าของเขา คำพูดนั้นเอ่ยอย่างจริงใจมาก

“ไม่ยอมอยู่เป็นเพื่อนผมแล้วจริง ๆ เหรอ” เขาถอนหายใจเบาๆ รู้สึกหมดหนทาง และอาลัยอาวรณ์“ไม่ใช่ไม่ยอมค่ะ การที่ฉันอยู่ที่นี่มันช่วยอะไรคุณไม่ได้เลยนะคะ ฉันอยู่ที่เฮทเค ทุกวันคุณก็ต้องค่อยคิดอยากอยู่เป็นเพื่อนฉันในโรงแรม ไม่สามารถทิ้งฉันไว้ที่นั่นตามลำพัง ต้องรีบกลับมาอยู่กับฉันให้เร็วที่สุด แถมยังต้องค่อยไปสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญต่างๆในเฮทเคกับฉัน ตรงกันข้ามมันการทำให้เรื่องที่ควรจะทำมันเดินช้าลง เมื่อฉันกลับไปแล้วเชื่อว่าประสิทธิภาพการทำงานของคุณจะเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอนเลยค่ะ ” เขายิ้มแล้ว เสียงทุ้มต่ำ พูด “คำพูดนี้ทำไมฟัง เหมือนฉันเป็นทรราชล่ะ”

“ดังนั้น ฉันกำลังพาคุณไปในทางที่ถูกต้องค่ะ” เธอจูบริมฝีปากของเขา ด้วยความออดอ้อนเล็กน้อย “จองตั๋วให้ฉันด้วยนะคะ”

เธอที่เป็นเช่นนี้ เขาจะยอมปล่อยเธอไปยังไงกัน ต้องการเพียงอยากให้เธออยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลา ฉันทัชลูบเส้นผมที่อยู่ข้างหูเธอ จากนั้นก็โทรออก

เครื่องบินจะบินหลังจากนั้นในอีกหนึ่งชั่วโมง จากตรงนี้ไปถึงสนามบินใช้เวลาใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง จึงเป็นเวลาที่ต้องเร่งรีบ

ทั้งสองไม่มีเวลาที่จะอยู่สถานที่อบอุ่นนี่อีกได้แล้ว ฉันทัชจึงรีบ ขับรถไปส่งยู่ยี่ที่สนามบิน

เวลาคับขันมาก ตั๋วเครื่องบินมีคนรับออกมาแล้ว โดยค่อยรออยู่ เมื่อตรวจเช็คความปลอดภัยเสร็จ จากนั้นก็หายลับตาไปเลย

แม้ในใจเขาจะอาลัยอาวรณ์มากเพียงใด แต่ในขณะนี้ฉันทัชไม่สามารถรั้งไว้ได้แล้ว ทำได้เพียงปล่อยมือ ให้เธอจากไป

เมื่อนั่งเรียบร้อย ก็คาดเข็มขัดนิรภัย ยู่ยี่นั่งข้างหน้าต่าง สักพัก เครื่องบินก็ออกเดินทาง

หลังจากนั่งอยู่บนเครื่องนานสามชั่วโมงกว่า กลับมาถึงเมืองSก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว โก๋นั่งรออยู่ในรถ เมื่อเห็นเธอ ก็รีบเดินเข้าไปหา

“รบกวนการพักผ่อนของคุณไหมคะ” ยู่ยี่รู้สึกผิด

“ผมนั้นเป็นนกฮูกกลางคืนนะครับ แถมตอนนี้เพิ่งจะห้าทุ่มเองครับ ยังไม่ดึกมากนัด คุณฉันทัชไม่ได้กลับมาด้วยใช่ไหมครับ” โก๋มองไปรอบๆ

ยู่ยี่แกล้งแซวเขา “คิดถึงเขาเหรอคะ”

โก๋เขินเล็กน้อย เกาหัวแล้ว ตอบ “ก็คิดถึงมากอยู่นะครับ”

หลังจากขึ้นรถ ยู่ยี่ก็โทรไปหาฉันทัช บอกเขาว่ามาถึงเมืองSอย่างปลอดภัย และได้ขึ้นรถแล้ว

ฉันทัชยังคงไม่วางใจ จึงพูดอย่างอ่อนโยน โดยกำชับเธออยู่ข้างโทรศัพท์ ว่าให้ระวังความปลอดภัย

จนในที่สุด เธอก็หัวเราะพลางพูด “โก๋บอกว่าคิดถึงคุณ อยากจะพูดอะไรหน่อยไหม”

โก๋นั่งอยู่ข้างหน้า กระซิบเรียก “คุณยู่ยี่ครับ”