ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 487

ถึงคำพูดพวกนั้นจะได้ยินจากปากหัสดิน แต่ก็จะไม่มีทางได้ยินจากปากเธอเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นชฎารัตน์ก็จะมีแต่ดูถูกเธอเรื่อยๆ

ขณะรับประทานอาหารเช้า หัสดินก็โทรมา เรนนี่ลังเลอยู่นานก่อนจะรับสาย “เมื่อไหร่ฉันจะมีเวลาไปอำเภอ...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ถึงจะพูดออกมาแค่ประโยคเดียว เรนนี่ก็รู้อยู่ในใจทันที เธอจึงตอบเพียงว่า ไม่ไป และวางสาย

คิดจะหย่าหรอ อย่าได้แม้แต่จะคิด ไม่ต้องคิด!

ในขณะที่กัดฟันด้วยความโกรธอยู่ ชฎารัตน์ก็นำซุปไก่มาให้ ข้างบนมีชั้นน้ำมันลอยอยู่ เรนนี่ไม่อยากอาหาร เธออิ่มแล้วจึงถามว่า “มีอาหารเช้าเปรี้ยวๆไหม หนูอยากกินอะไรเปรี้ยวๆ”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา อารมณ์ของชฎารัตน์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “หรือว่าเธอจะท้อง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นร่างของเรนนี่ก็สั่นขึ้นมา ถ้าเธอท้องตอนนี้ ถึงหัสดินจะอยากหย่า ชฎารัตน์ก็ไม่มีทางยอม และทางกฏหมายก็ไม่มีทางอนุมัติแน่นอน ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกดีใจขึ้นมา

ท้องหรอ เด็กคนนี้มาได้ทันเวลาพอดี

แต่เธอก็คิดเพียงแค่ภายนอก ไม่ได้คิดลึกลงไป ว่าเด็กที่ท้องอยู่นี้เป็นลูกของหัสดินหรือ…

ชฎารัตน์พูดข้างๆอีกว่า “เดี๋ยวไปตรวจหน่อย ว่าได้ท้องจริงไหม”

เรนนี่พยักหน้า แสดงว่าตัวเองเข้าใจแล้ว เรื่องนี้ต้องตรวจสอบจริงๆ…

สามารถพูดได้เต็มปากว่าซื้อของมาเต็มบ้าน ซื้อของมาเยอะมาก จนต้องขนมาเต็มท้ายรถ และยังมีแนวโน้มว่าจะไปซื้อมาเพิ่มอีก แต่ดีที่เธอห้ามไว้ อพาร์ทเม้นต์เล็กเกินไป ถ้าซื้อเยอะแล้วจะเก็บเอาไปไว้ไหน

ยู่ยี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่า ตอนที่เขาเริ่มซื้อของ…จะบ้าขนาดนี้

ขนาดรถเข็นของลูกก็ซื้อถึงสามคัน แม้แต่สีหรือสไตล์ก็ไม่เหมือนกัน และเสื้อผ้าก็เยอะแยะจนเต็มตู้

เมื่อมองท่าทางนั้น ยู่ยี่ก็ได้แต่ขมวดคิ้ว และนั่งถือนมอยู่บนเตียงเงียบๆ

ฉันทัชซื้อเสื้อผ้าเยอะมาก และเขาทำมันด้วยตัวเอง เขาสวมแค่เสื้อสเวตเตอร์คอวีสีเทา ซึ่งทำให้แผ่นหลังของเขาดูหนาขึ้น ขาซ้ายของเขายกสูง ขาขวาวางต่ำ มือซ้ายสอดเข้าไปในกางเกงขายาวสีดำ ส่วนมือขวากำลังจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติและมีเสน่ห์

เมื่อผู้ชายทำงานบ้าน ความรู้สึกที่ได้รับจะแตกต่างกันมากเมื่อเปรียบเทียบกับผู้หญิง

ยู่ยี่ไม่ส่งเสียง ไม่รบกวนเขา ปล่อยให้เขาทำตามใจ และเอียงศีรษะมองเขา

เขาไม่ได้หันหลังกลับมา แต่รู้สึกว่าตาทั้งสองข้างกำลังมองเขาอยู่ “คุณกำลังมองอะไร”

“ฉันไม่รู้มาก่อน แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าคุณเป็นพ่อบ้านที่ดี” ยู่ยี่ชมเขาหลังจากจิบนมหนึ่งคำ

“ยังไม่สายเกินไปที่จะรู้ในตอนนี้...” ฉันทัชแตะเสื้อผ้าด้วยมือที่หยาบกร้านของเขา และหันหน้าไปยิ้ม “เสื้อผ้านุ่มมาก ผิวของทารกแรกเกิดนุ่มมั้ย”

ยู่ยี่พยักหน้า “ผิวในช่วงนั้นนุ่มนวล และน่าสัมผัสที่สุด”

ฉันทัชคิดอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาชัดเจนและดูจริงจัง ก่อนจะถามว่า “มือของผมจะทำให้เด็กรู้สึกไม่สบาย หรือทำให้เด็กรู้สึกเจ็บไหม”

พูดตามตรงยู่ยี่รู้สึกว่าฉันทัชโง่เล็กน้อยในตอนนี้ แต่มันก็ทำให้เธอชอบมาก...

“ทารกสวมเสื้อผ้า และมือของคุณไม่ใช่เคียว จะทำให้เขารู้สึกเจ็บได้ยังไง” ยู่ยี่ยิ้ม

“ผมเหนื่อยกับความรู้ในเรื่องนี้มาก ผมคิดว่าผมต้องปรับปรุงจริงๆ...”

ยู่ยี่ “...”

ในตอนแรก หลังจากที่หัสดินทราบข่าวการตั้งท้องของเธอ ความนิยมก็อยู่ได้ไม่เกินเวลาสามวัน และเขาก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความคาดหวัง ความรัก และการต้อนรับการมาของลูกจริงๆ

เธอคิดว่าเด็กในท้องของเธอคงโชคดีมากจริงๆ

ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะสัมผัสได้ ถึงได้เปลี่ยนความยากลำบากของลูกคนก่อนให้มาเป็นความสุขมอบให้เด็กคนนี้…

เธอสัมผัสท้องของเธอโดยไม่รู้ตัว ยู่ยี่ก้มศีรษะลงและรู้สึกอบอุ่นในใจ “ลูก ลูกรู้มั้ยว่าลูกโชคดีมาก ที่มีพ่อแบบนี้…”

บางครั้งผู้ชายก็ต้องการคำชมและรางวัล ผู้หญิงไม่ควรตระหนี่เกินไป ควรชมเมื่อเขาทำตัวได้รับคำชม

ประโยคดังกล่าวทำให้ฉันทัชซึ้งใจ เขาหันกลับมาแล้วเอาแขนโอบกอดเธอไว้ “นี่เป็นคำรักที่สวยงามที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา ตลอดหลายสิบปี…”

“นี่!” ยู่ยี่ตบหน้าอกเขาอย่างโกรธเคือง “นี่ไม่ใช่คำบอกรักนะ ลูกของคุณยังคงฟังอยู่นะ!”

ฉันทัชหัวเราะเบาๆ กอดเธอแน่น และถอนหายใจด้วยความพอใจ ยินดีที่ได้พบเธอ...

ทั้งสองคุยกันอย่างอ่อนหวาน และทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นของฉันทัช เมื่อเขารับสาย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

ยู่ยี่มองเขาด้วยความประหลาดใจ “มีอะไร”

“เกิดเรื่องกับเอวา ผมต้องรีบไปเดี๋ยวนี้...” เขาปล่อยมือ และหยิบเสื้อคลุมที่ไม้แขวนขึ้นอย่างรวดเร็ว

หัวใจของเธอก็สั่นสะท้าน ยู่ยี่พูดว่า “ฉันจะไปกับคุณ”

ฉันทัชปฏิเสธอย่างเด็ดขาด และวางมือบนไหล่ของเธอ “อย่าให้ผมต้องกังวล โอเคไหม”

เมื่อมองไปที่อารมณ์ของเขา ยู่ยี่ก็พยักหน้า และช่วยเขาจัดคอเสื้อ “คุณไปอย่างสบายใจเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่รอคุณกลับมา ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณกังวล”

เขาโน้มตัวแนบริมฝีปากร้อนบางลงบนหน้าผากของเธอ จูบเบาๆ แล้วจากไป