ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 529

หลังจากที่ผ่านงานแต่งที่จัดอย่างยิ่งใหญ่มาแล้ว ยู่ยี่ให้รู้สึกปวดหัวหน่อยๆ รอให้ถึงวันที่ครบรอบหนึ่งเดือนของลูก ลูกชายของเธอคงถูกทรมานพอๆกัน

“ยังไม่นอนหรอ?” ตอนที่ฉันทัชเดินเข้ามาเห็นเธอกำลังอ่านนิตยสาร

ยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ ยู่ยี่พูดเสียงเบาว่า “เขาหลับหรือยัง?”

ฉันทัชพยักหน้าเอาเจ้าเด็กน้อยวางใส่เปล เอาเธอมาไว้ในอ้อมกอด ลมหายใจอุ่นๆรดที่บริเวณคอของเธอ “ผมอายุขนาดนี้แล้ว เพิ่งจะได้สัมผัสกับความสุขจริงๆ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่คุณให้กับผม ที่รัก ผมรักคุณ…”

ยู่ยี่กอดที่บริเวณช่วงเอวที่ไม่มีไขมันส่วนเกินของเขา ตอบกลับเขาด้วยเสียงนุ่มนวลและอ่อนหวานว่า “ฉันก็รักคุณค่ะ แต่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกว่าหมู่นี้คุณจะยิ่งเลี่ยนเข้าไปทุกทีนะ”

“อาจจะเป็นเพราะมาถึงจุดที่เจออะไรมาเยอะก็เลยเกิดความละเอียดอ่อนในความสัมพันธ์ หัวใจและอายุในเวลานี้ได้มาเจอคุณ ได้มีลูก ผมก็จะต้องดูแลอย่างดี….” เขาเอ่ยปากพูดอย่างนุ่มนวลและท่าทีปกป้องทะนุถนอมอย่างที่สุด

ยู่ยี่ถอนหายใจเบาๆ “ทำไงดีล่ะ? ตอนนี้ฉันยิ่งชอบฟังคำพูดหวานๆของคุณมากยิ่งขึ้น”

ในมือของฉันทัชถือน้ำอุ่น แล้วจิบไปเบาๆ ลูกกระเดือกเคลื่อนไหว “หลังจากนี้ผมจะพูดให้คุณฟังบ่อยๆ แค่คุณชอบเท่านั้น”

……

ข่าวเรื่องที่ยู่ยี่คลอดลูกชาย เชอร์รีนกับนาโนต่างก็รู้เรื่องแล้วก็ให้ตื่นเต้นดีใจ

หัสดินก็รู้เรื่องมาจากปากของออกัส หมู่นี้เขานั้นเงียบ ซูบผอม และก็เก็บตัว

หลังจากที่ได้ฟังข่าวนั้นเขาก็กลับไปที่อพาร์ทเม้นต์ ตอนนั้นเขาเป็นเตรียมห้องเด็กทารกด้วยตัวเอง เดินเข้าไปกวาดตามองรอบๆก็ให้รู้สึกเจ็บแปลบและเจ็บปวด

ตอนนี้เธอแต่งงานแล้ว แต่งไปกับผู้ชายคนอื่น จนตอนนี้เธอคลอดลูกก็เป็นลูกของผู้ชายคนอื่น

เขาเป็นเรียบร้อยและรักสะอาดมาตลอด ในเวลานี้กลับไม่สนเสื้อสูทที่สวมอยู่บนร่างกายจะสะอาดหรือไม่ เขานั่งลงกับพื้นและหยิบไฟแช็คมาเอาของเล่นพวกนั้นที่แต่ก่อนเคยเตรียมไว้เผาไฟทั้งหมด

ไม่มีความจำเป็น ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเก็บไว้แล้ว เก็บไว้ก็รังแต่จะเป็นการเตือนเขาว่าตอนนั้นเขาโง่มากแค่ไหน

เปลวไฟค่อยๆแรงขึ้น แล้วหลังจากนั้นก็เป็นควันสีเทากลิ่นแสบจมูก กลัวว่าเขาจะไม่รู้ ตอนนั้นยู่ยี่ก็ทำเหมือนที่เขาเคยทำ เธอเอาเสื้อเด็กเผาไฟ

เด็กที่เธอคลอดมาต้องน่ารัก หรือไม่ก็เหมือนกับเธอที่บางทีก็ชน บางทีก็ทำอะไรแปลกๆ บางทีก็บ๊องๆ นั่นคงเป็นฉบับคัดลอกของเธอ

มุมปากของเขาเผยรอยยิ้ม แต่วินาทีต่อมาก็เปลี่ยนเป็นขื่นขม หัสดินลุกขึ้นไปห้าง เขาเลือกโมเดลทรานฟอร์เมอร์รุ่นอัลมิเต็ด

ตอนที่มาถึงบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ เชอร์รีนไม่อยู่บ้าน ออกัสกับซารางอยู่ เธอกำลังเขียนพู่กันจีน

หัสดินมองซาราง “นึกยังไงให้ลูกฝึกเขียนพู่กันจีน?”

“แม่เธอให้ฝึกนู่น บอกว่าอารมณ์ของเธอนั้นฉุนเฉียว ต้องฝึกเขียนพู่กันจีนเพื่อฝึกอารมณ์” ออกัสนั่งไขว่ห้าง กำลังอ่านกองเอกสาร

ซารางกำลังฝึกเขียนพู่กันจีน หมอบอยู่ตรงนั้นบิดไปบิดมา ก้นกระดกยกสูงขึ้น แล้วหลังจากนั้นเธอก็เอาพู่กันเข้าปากแล้วกัดอีก

พู่กันจีนยังฝึกไม่ได้ดี พู่กันก็ได้เปลี่ยนมาแล้วห้าหกแท่งแล้ว เป็นแท่งที่ถูกเธอกัดทั้งหมด เหมือนหมากัดก็ไม่ปานเลย

“ของขวัญชิ้นนี้ ตอนที่แกจะส่งไปฝากเอาของฉันไปด้วยนะ” หัสดินพูด

ได้ยินดังนั้นออกัสขมวดคิ้ว เขารู้ว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

หัสดินพูดอีกว่าคิดอยากที่จะส่งไปเอง แต่กลัวว่าจะไม่เหมาะ และตอนที่แกส่งไปให้ใช้ชื่อแก อย่าบอกว่าฉันส่งมา

และหยุดไปนาน เขาถูมือไปมาและพูดด้วยความขื่นขมว่า “ฉันกลัวว่าเธอจะเอาของขวัญฉันทิ้ง”

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หัสดินที่เย่อหยิ่งกลับเปลี่ยนเป็นอย่างนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาที่ดูจิตใจฮึกเหิมกลับเปลี่ยนเป็นอย่างนี้ และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรกันเขาที่ดูสง่ากลับน่าสงสารอย่างในวันนี้

ออกัสไม่ได้พูดว่าอะไร เขาเพียงแต่ตอบว่า “ฉันจะช่วยแกส่งไป”

“งั้นก็ดี” หัสดินเหมือนเข้าใจความในใจ ท่าทางอย่างนั้นเหมือนยกภูเขาออกจากอก

เผชิญหน้ากับความรู้สึกของเพื่อนสนิทอย่างนี้ ออกัสก็ไม่รู้จะพูดยังไง ตบไหล่ของเขา ไม่ได้พูดอะไร

หัสดินยิ้ม เพียงแต่ว่ายิ้มนั้นดูไม่น่ามองมากกว่าร้องไห้ เจ็ดปีเต็มๆ ตั้งแต่มหาลัยก็เริ่มรักกัน แต่งงาน จนตั้งครรภ์ เขานึกว่าจะเดินร่วมกันตลอดทางและจะเดินต่อไปจนถึงที่สุด แต่สุดท้ายเขายังปล่อยทิ้งเธอไป

ความผิดที่ได้ทำ ปล่อยให้เธอไป ไม่ว่าจะทำยังไงก็กลับมาเป็นเหมือนก่อนไม่ได้แล้ว สิ่งที่รอเขามีแต่ความเลือนราง เจ็บปวดและเงียบงัน

บางทีเขาอาจจะใช้ชีวิตอย่างนี้ต่อไป

จนถึงตอนนี้ เขายังนึกถึงฉากครั้งแรกที่เจอกับเธอ ตอนนั้นเป็นวันเปิดเทอมวันแรกของมหาลัย เขานั่งอาบแดดชิวๆที่ใต้ต้นไม้

เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ภายใต้แสงอาทิตย์ดูสะอาด ผุดผ่อง ผิวและสายตานั้นเหมือนลำธารที่สะท้อนเงาพระจันทร์ แต่กลับดูก๋ากั่น เธอจูบเขา ดวงตายิ้มและดูซุกซน “รู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบใช่มั้ย งั้นจะจูบคืนหรือเปล่า?”

ตอนนั้นใบไม้สีเขียวอ่อน กิ่งใบเจริญงอกงาม แสงแดดกำลังดี เธอก็เข้ามายังโลกของเขา

คิดมาถึงตอนนี้ก็ให้มีความเจ็บปวดที่ยากที่จะเอ่ย อยากจะออกไป แต่กลับรู้สึกว่าร่างนั้นเคลื่อนออกไปไม่ได้เลย ทรุดลงอยู่ตรงนั้น หัสดินพูดขึ้นว่าให้ฉันพักหน่อยนะ เดี๋ยวฉันก็จะไป

เจ็บ เจ็บจนใจจะขาดจนทำให้เขาไม่สามารถที่จะเคลื่อนเท้าไปได้

อดีตอันอบอุ่นที่ผ่านไป มักจะเป็นปากแผลที่ร้ายแรงมาก มันสามารถที่จะทำให้คุณเจ็บจนไม่สามารถพูดอะไรได้

……