ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 595

ตรี？

นี่ถึงขนาดเรียกชื่อกันอย่างสนิทสนมแล้วเหรอ!

เปลวเพลิงในหัวใจของอาคิระลุกโชน เหมือนลาวาที่กำลังจะปะทุออกมาจากภูเขาไฟ

คำพูดนี้กระตุกต่อมโมโหของชายหนุ่มได้สำเร็จ

กับผู้ชายคนนั้น เธอเรียกว่าตรีอย่างสนิทสนม แต่พอเห็นหน้าเขาก็ตีหน้านิ่งเฉยชาใส่

เหอะๆ ยังมีหน้ามาบอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์อีกนะ ไม่มีสิทธิ์กับผีน่ะสิ!

“ปกติก็ไม่มีเวลาอยู่แล้ว ในเมื่อวันนี้จะพูดทั้งที เราก็มาพูดเรื่องสิทธิ์ในการเข้าออกที่นี่ของคุณกันเถอะ เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน ตอนนี้มาพูดเรื่องนี้ให้เคลียร์ วันข้างหน้าจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันโดยไม่จำเป็นอีก……”

พนาวันตัดสินใจได้แล้วว่า จะเคลียร์ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองให้มันชัดเจน

เธอมีสีหน้าจริงจังและเคร่งขรึม เอ่ยพูดออกมาทีละคำชัดๆ

เพียงแต่ว่าในสายตาของอาคิระกลับไม่ได้เห็นว่ามันต้องจริงจังขนาดนั้น

ไฟโกรธของเขากำลังลุกโชน

จนมาถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่มีคำพูดดีๆมาอธิบายหรือขอโทษ มิหนำซ้ำปากแข็งๆนั่นยังสาดพ่นคำพูดบาดหูเขาออกมาอย่างกับเป็นของแหลมคม ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งโกรธ ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด!

คิดจะพาผู้ชายเข้ามาในห้องยังไงก็ได้ ไม่แสดงออกว่าไม่เต็มใจเลยสักนิด แถมยังยิ้มแป้นต้อนรับอย่างกระตือรือร้น ทั้งยกชาเสิร์ฟ ทั้งทำข้าวเย็นให้กิน!

ทีกับเขาล่ะ?

น้ำเย็นๆสักแก้วก็ยังไม่มีมาให้!

ยิ่งข้าวเย็นยิ่งไม่ต้องไปพูดถึง ทำไมมันถึงต่างกันมากขนาดนี้ล่ะ!

อาคิระใกล้จะระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที

แค่คิดก็ในใจก็พุ่งพวยไปด้วยอารมณ์วู่วามอยากต่อยหน้าผู้ชายคนนั้นให้ฟันหลุด

กระนั้นเธอก็ยังไม่คิดที่จะหยุด ยังมาพูดถ้อยคำชวนหงุดหงิดไม่น่าฟังพวกนั้นต่อหน้าเขา

สายตานิ่งลึก จ้องมองริมฝีปากสีแดงแต่แหลมคมเหมือนมีดของเธอที่กำลังหุบๆอ้าๆ จากนั้นเขาก็ก้มลงไปปิดปากของเธอเอาไว้

หลังจากทำอย่างนี้ ชั่ววินาทีนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนไฟโกรธที่สุมอยู่ในอกค่อยๆดับลง สัมผัสนุ่มนิ่มทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นมาบ้าง

คราวนี้ เปลี่ยนเป็นพนาวันเป็นฝ่ายโกรธแทน

เธอดิ้นขัดขืน ใช้ทั้งมือทั้งเท้า ออกแรงต่อยถีบรัวๆจนแทบจะใช้แรงหมดทั้งร่างกาย

อาคิระจึงออกแรงจับข้อมือของเธอเอาไว้ พร้อมกับกดเธอเอาไว้กับกำแพง ก้มหน้าจูบต่ออย่างเอาแต่ใจ ฉวยโอกาสนี้ระบายความโกรธพวกนั้นออกมาด้วย

พนาวันตาแดงเถือก ทั้งมือทั้งเท้าออกแรงไม่ได้เลย

เธอกัดริมฝีปากของเขาอย่างหนักหน่วง

เพราะกัดแรงมากเกินไป เลือดจึงสาดกระจายออกมาในทันที “คุณปล่อยฉัน! ปล่อย! บอกให้ปล่อยไง!”

ความรู้สึกเจ็บแปล็บบนริมฝีปากทำให้ชายหนุ่มต้องหรี่ตาลง อาคิระเลียริมฝีปากที่อาบไปด้วยเลือดออก

จากนั้นก็ก้มลงไปประกบจูบเธออีกครั้ง

มีแค่แบบนี้เท่านั้น ถึงจะสามารถทำให้อารมณ์ที่กำลังจะปะทุออกมาดีขึ้น และคลายความงุ่นง่านที่มีอยู่ในตอนนี้ได้……..

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้กำลังรู้สึกอะไร

รู้แค่ว่าต้องทำอย่างนี้เท่านั้นเขาถึงจะผ่อนคลาย…..

พนาวันดิ้นขัดขืน กัดริมฝีปากบางของเขาอีกครั้ง จนกลิ่นเลือดคาวๆคละคลุ้งไปทั่วซอกฟันของคนทั้งสอง

รสชาตินี้ มันทำให้พนาวันยิ่งดิ้นหนักมากกว่าเดิม ขณะเดียวกันก็ทำให้นัยน์ตาดำขลับของอาคิระเริ่มมีประกายไฟวูบไหว ราวกับว่าเตรียมพร้อมจะแผดเผาทุกอย่างให้เป็นจุล

ริมฝีปากของอาคิระค่อยๆผ่อนแรงลงเป็นนุ่มนวล

พนาวันเองก็หยุดดิ้น ทว่าหัวคิ้วกลับขมวดมุ่น

เธอกลอกตาไปมา ราวกับกำลังคิดคำนวนอะไรอยู่

ต่อมา เธอก็อาศัยจังหวะที่อาคิระผ่อนแรงลง ยกเข่าแทงสวนกล่องดวงใจที่อยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของเขาอย่างหนัก

“อึก!”

อาคิระไม่ทันตั้งตัว เจ็บจนแทบกรีดร้องออกมา

ริมฝีปากที่ก่อนหน้านี้ยังบดจูบพนาวันอยู่ ในตอนนี้กลับสูดลมหายใจอย่างหนัก

เขาก้มตัวหนีบขา เจ็บจนแทบทนไม่ไหว

พนาวันถอยหลังสองก้าว เพื่อเว้นระยะห่างอย่างรวดเร็ว