ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 596

พนาวันดันของที่เขาอยากกินมาไว้ตรงหน้า ให้เขากินคนเดียวซะให้พอ

จากนั้นก็คีบอย่างอื่นวางลงในถ้วยของมนตรี

ภาพนี้ตกอยู่ในสายตาของอาคิระ ทำให้ดวงตาของเขาเกิดประกายไฟ แทบอยากจะสับมนตรีออกเป็นชิ้นๆ

ข้าวมื้อนี้ไม่ค่อยสุขสันต์เท่าไหร่นัก หลังจากกินเสร็จ อาคิระก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปไหน ทิ้งตัวนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเอื่อยเฉื่อยราวกับเป็นเจ้าบ้าน

หลังจากมนตรีกับพนาวันเก็บกวาดข้าวของและล้างจานเสร็จ เขาก็หันมาบอกลากหมีพูล แล้วเดินออกไปจากห้อง เพื่อที่จะกลับ

พนาวันหยิบเสื้อตัวนอกเดินตามออกไปส่งมนตรี

เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว ประชุมออนไลน์ของคืนนี้ก็กำลังจะเริ่ม ดังนั้น อาคิระจึงหยิบกระเป๋าหนังสือของหมีพูลขึ้นมาถือ เอ่ยเรียกหมีพูล แล้วเดินออกไปจากห้อง

ที่อยู่ของพนาวันไม่ใช่คอนโดหรูๆ ออกจะดูแร้นแค้นด้วยซ้ำ ที่นี่ไม่มีลิฟต์ แถมบันไดขึ้นลงก็ยังแคบ ไฟที่ติดอยู่ตามตึกก็ติดๆดับๆ

มนตรีเดินลงตึกเป็นคนแรก ตามหลังมาด้วยพนาวัน หมีพูลและอาคิระตามลำดับ

ทันใดนั้นเองไฟก็ดับพรึบ พนาวันก้าวหวืด ขาข้างหนึ่งไม่อาจทรงตัวได้จนเท้าพลิก ร่างกายโถมไปข้างหน้า เธอส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจ

ได้ยินดังนั้น มนตรีที่อยู่ข้างหน้าก็รีบหันกลับมาประคองเธอเอาไว้

อาคิระที่เดินรั้งท้ายเห็นทุกอย่างชัดเจน

เห็นแบบนั้น เขาก็ก้าวยาวๆ เดินผ่านหมีพูล เข้าไปพยุงเธอจากทางด้านขวา

วินาทีต่อมา ไฟตรงทางเดินก็สว่างวาบ ทุกคนจึงเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างชัดเจน

มนตรีประคองเธอเอาไว้ทางด้านซ้าย มือสอดอยู่ตรงระหว่างเอวพอดี ส่วนอาคิระอยู่ทางด้านขวา ตำแหน่งมือก็สอดอยู่ตรงเอวของเธอเหมือนกัน

เป็นอาคิระอีกเช่นเคยที่กดเสียงต่ำเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน “ปล่อยมือออกไป!”

มนตรีก้มหน้ามองจึงเห็นว่าท่าทางที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของตัวเอง

เขาปล่อยมือออก แล้วพูดกับพนาวันว่า “ขอโทษนะ”

พนาวันรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ จึงส่ายหน้าให้เชิงบอกว่าไม่เป็นไร

เมื่อตั้งหลักได้ เธอก็ค่อยๆทรงตัวให้นิ่ง

ทว่ามืออีกข้างของอาคิระยังคงสอดอยู่ที่เอวของเธอ

เธอขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ปล่อยได้แล้ว!”

อาคิระมองมาที่เธอด้วยสายตาอ่านยากสักพักใหญ่ถึงได้ละสายตาออกไป

กับผู้ชายคนนั้นหน้าระรื่นเชียว ทีกับเขาล่ะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอนี่มันแน่จริงๆ

พนาวันมองส่งมนตรีขึ้นรถ แล้วโบกมือให้เขา ทั้งยังกำชับว่าให้ขับรถระวังๆ

จากนั้น เธอก็เดินมาหาหมีพูลที่ยืนอยู่ข้างรถ “ช่วงนี้ให้งดกินลูกอมไปก่อน ฟันเริ่มผุแล้วนะ เด็กผู้ชายเขาไม่กินลูกอมกันหรอก”

อาคิระเอาแต่มองมาที่เธอด้วยแววตาลุ่มลึก

ในใจคิดว่า เธอน่าจะพูดอะไรกับเขาสักคำบ้าง

หมีพูลพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ข้างนอกเย็นมาก แม่กลับขึ้นไปเถอะ ผมจะเป็นเด็กดี”

พนาวันไม่ได้กลับไปทันที กระนั้นตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พูดกับอาคิระสักคำ

เมื่อรถวิ่งหายไปจากสายตา เธอถึงได้หันหลังเดินขึ้นไปข้างบน

ภายในรถ

อาคิระรู้สึกเหมือนไฟในกายก่อติดขึ้นมาอีกครั้ง

เขาวางมือลงบนเน็กไท แล้วดึงเพื่อคลายปมออก จากนั้นก็ปลดกระดุมออกสองสามเม็ด

แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกไม่พอ เขาลดกระจกลง ให้ลมยามกลางคืนพัดเข้ามา จะได้ดับไฟที่กำลังก่อติดอยู่ในกายให้ดับลง

แต่หมีพูลก็เอาแต่งอแงว่าหนาว