ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 612

เสียงอ่อนนุ่มหนึ่งประโยคของลูกชาย คล้ายกับพระอาทิตย์ในเดือนมีนาคม ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นยิ่ง

สองแม่ลูกสวมกอดกัน จากนั้นก็ปิดไฟนอนด้วยกัน

ดวงจันทร์ด้านนอกยิ่งลอยก็ยิ่งสูงขึ้นสู่ฟากฟ้า และความมืดก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้นเช่นกัน

จากนั้นร่างกายของพนาวันก็เริ่มร้อนวูบ คล้ายกับอยู่ในหม้อไฟไม่มีผิดเพี้ยน

ความร้อนผ่าวทำให้เธอไม่สบายจนส่งเสียงออกมา

หมีพูลไม่ได้หลับลึก รู้สึกคุณแม่ขยับกาย

มือเล็กของเขาก็เอื้อมไปเปิดไฟ

ก่อนจะเห็นใบหน้าผู้เป็นแม่แดงชาด เขาใช้มือจับหน้าผากแม่เบา ๆ

ชั่วพริบตานั้น เขาก็ต้องเบิกตากลมโต

ร้อนมาก！

เขาถือผ้าเช็ดหน้า พร้อมกับพลิกกายลงจากเตียง จากนั้นก็หามือถือจากกระเป๋านักเรียนออกมา “คุณพ่อครับ คุณแม่เป็นไข้ครับ หน้าผากร้อนมากเลยครับ！”

ได้ยินดังนั้น อาคิระที่หลับสนิทก็รีบลุกขึ้น ก่อนจะคว้ากางเกงสูทมาสวมอย่างเร็วไว“ลูกใส่เสื้อรอเลยนะ เดี๋ยวผมก็ถึง”

ช่วงบ่ายตอนที่เขาออกไป เขารู้สึกสีหน้าเธอไม่ดี กลัวตอนกลางคืนไม่มีคนดูแล เลยให้หมีพูลพักกับเธอ

ทุกคืนเขาต้องกินยาตามเวลาที่คุณพ่อสั่ง เขาจึงจะนอนหลับจนถึงเช้า โดยไม่ฝันร้ายอะไรทั้งนั้น แต่ก่อนนอนคืนนี้เขาไม่กล้ากินยา

กลัวกินแล้วจะหลับลึก หากหมีพูลมีธุระเร่งด่วนโทรมา จะติดต่อไม่ได้！

เวลาตีสอง จึงไม่ค่อยมีรถในท้องถนน

อาคิระเหยียบคันเร่งไปถึงหนึ่งร้อยยี่สิบต่อชั่วโมง และไม่สนใจสัญญาณไฟสัญจรอีกด้วยตรงหน้าด้วย

จากที่ต้องใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมง แต่ครึ่งชั่วโมงเขาก็ไปถึง

ผมเผ้าเขายุ่งเหยิง เคาะประตูด้วยสีหน้าวิตกกังวล

เสียงระวังของหมีพูลลอยออกมา“คุณพ่อใช่ไหมครับ？”

“ใช่ รีบเปิดประตูเร็ว ๆ”

ประตูบ้านเปิดอาคิระก็พวยพุ่งเข้าไปเร็วราวกับเป็นสายลม

พนาวันครึ่งหลับครึ่งตื่น ใบหน้าแดงไปหมด

เขาลองเรียกเธอดูสองครั้ง ทว่าเธอกลับไม่ตอบ

ไม่ได้การแล้วต้องรีบส่งไปที่โรงพยาบาลโดยด่วน

ทว่าเธอยังสวมชุดนอนอยู่ อาคิระขมวดคิ้วมุ่น สั่งการหมีพูล “ลูกไปเอาซื้อของแม่มา”

หมีพูลเชื่อฟังกว่าปกติ รีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วนำกางเกงส์ยีนกับเสื้อกันหนาวมาให้ จากนั้นก็ยืนอยู่ด้านข้าง

อาคิระกวาดสายตามองเขาปราดหนึ่ง“ยืนอยู่ตรงนี้ทำไม？รีบไปที่ห้องอาบน้ำเลย”

“พ่อจะเปลี่ยนเสื้อให้คุณแม่ไม่ใช่เหรอครับ？ผมยืนอยู่ตรงนี้ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง”

อาคิระยกมือดีดหน้าผากเขา“ใครบอกให้ช่วย？รีบหายตัวไปจากสายตาพ่อเดี๋ยวนี้！”

เธอไม่ค่อยรู้สึกตัว รำพึงแต่ว่าร้อนอย่างอาการมึน ๆ เบลอ

อาคิระปลดกระดุมเสื้อนอนของเธอ ผิวขาวนวลพลันเผยสู่สายตา

ช่วงล่างของเขาเกิดปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่งเร้าทันที

“ให้ตายเถอะ”

อาคิระบ่นพึมพำเสียงเบาในขณะที่ใส่เสื้อให้เธอย่างไม่ชำนาญ

เมื่อใส่เสร็จ หน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

ทรมานยิ่งกว่าบทลงโทษร้ายแรงเสียอีก

แม่งเอ้ย！

เขาอดสบถหนึ่งเสียงไม่ได้

เขาโค้งตัวอุ้มเธอขึ้นมา พลางตะโกนเรียกคนในห้องอาบน้ำ ต่อด้วยก้าวเท้ายาวออกจากคอนโด

หมีพูลตามหลังไม่ห่าง

เขาพาเธอไปหาหมอในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในละแวกนี้ คุณหมอวัดอุณหภูมิร่างกายแล้วสั่งจ่ายยา

ซึ่งระหว่างนั้นอาคิระกอดเธอตลอด

เพราะเส้นเลือดเล็กเกินไป คุณหมอเลยหายาก ตอนใช้เข็มฉีดเข้าไปครั้งแรกนั้นพลาดเป้า เลือดจึงซึมออกมา พนาวันส่งเสียงด้วยความเจ็บพร้อมกับขมวดคิ้ว

เขาหิ้วกล่องเก็บอุณหภูมิ ซึ่งด้านในมีโจ๊กและอาหารรสจืด“ตืนแล้วเหรอ？กินข้าวเช้ากัน”

“เมื่อคืนคุณลืมตาหรือหลับตาเปลี่ยนเสื้อให้ฉัน?” เธอถาม

“ต้องลืมตาสิ” อาคิระตอบ

หน้าอกพนาวันกระเพื่อม เพลิงโทสะผุดขึ้นมาทันควัน“คุณไม่รู้จักหลับตาก่อนค่อยเปลี่ยนเหรอ？ไอ้ลามก”

“เห็นท่าคงจะหายดีแล้ว มีแรงด่าคนแล้วด้วย”

อาคิระหรี่ตาอันเรียวยาว ยกมุมปากขึ้นยิ้มแล้วพูดต่อไปว่า “ถ้าหลับตาเปลี่ยนเสื้อ ผมกลัวจับตรงที่ไม่ควรจับ ถึงเวลานั้นคุณคงไม่ด่าผมว่าไอ้ลามกแล้ว แต่จะด่าเป็นไอ้หน้าด้านแทน”

“หน้าไม่อาย” เธอด่าเสียงต่ำ

เขาไม่เก็บคำพูดนี้มาใส่ใจ โดนด่าแต่กลับรู้สึกอารมณ์ดีไม่น้อย เขาจัดวางอาหารเช้าบนโต๊ะ “ถึงจะหายดีบ้างแล้ว แต่ก็ยังต้องกินข้าวเช้าอยู่ดี ใช่แล้ว มือถือคุณล่ะ？”

“ผมจะช่วยคุณลากับผู้จัดการให้ และยังจะบอกผู้ชายเมื่อคืนด้วยว่า เสียใจด้วย วันนี้พวกคุณไม่ได้เจอหน้ากันที่บริษัทแล้ว”

พนาวันไม่ได้แยแสเธอ หยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหาผู้จัดการเพื่อลางาน

เธอจะเริ่มรักษาโรคมะเร็ง คาดว่าคงไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทอีกนาน

ก็ดี ไม่ต้องเจอหน้ามนตรีอีก

ห้องคนไข้เหลือเพียงพวกเขาสองคน เพราะคนขับรถเจตมารับหมีพูลไปส่งที่โรงเรียนแล้ว

เพราะติดค้างน้ำใจเขาที่พาเธอมาส่งโรงพยาบาล พนาวันจึงไม่ได้ชักสีหน้าใส่เขาอีก

ภายในห้องคนไข้เงียบงัน เธอกำลังกินข้าวเช้าอยู่

ส่วนเขาก็นั่งอ่านข่าวตลาดหุ้นอยู่ด้านข้าง จากนั้นก็วางมือถือวางข้างตัว หันหน้ามาจ้องเธอแล้วพูดกะทันหันว่า“คืนดีกับผมเถอะ……”

มือที่พนาวันใช้ตักโจ๊กเข้าปากก็ชะงักงัน ไม่ได้อินังขังขอบเขา เริ่มกินโจ๊กต่อ

ร่างกำยำของอาคิระพิงด้านหลังเก้าอี้ พูดต่อไปว่า：

“ไม่ต้องคบกับผู้ชายคนนั้น แต่งงานกับผมอีกครั้งเถอะ ประการแรก พวกเราจะได้ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับหมีพูล ประการที่สอง ชื่อคุณกับชื่อผมมันคล้องจองกันมาก แสดงว่าพวกเราเป็นเนื้อคู่กัน”

“ประการที่สาม คุณใช้เวลาแปดปีอยู่ข้างกายผม ซึ่งหวังเพียงเพื่อให้ผมมีชีวิตสุขสบาย งั้นตอนนี้เปลี่ยนให้ผมทำแทนคุณเอง”

“ผมจะทำให้ครอบครัวเราสมบูรณ์แบบ ไม่ให้คุณเหงาและจะเป็นที่พึ่งให้คุณ ยิ่งไม่ปล่อยให้คุณป่วยกลางดึก แต่ไร้คนรับรู้และดูแล......”