ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 612

เสียงอ่อนนุ่มหนึ่งประโยคของลูกชาย คล้ายกับพระอาทิตย์ในเดือนมีนาคม ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นยิ่ง

สองแม่ลูกสวมกอดกัน จากนั้นก็ปิดไฟนอนด้วยกัน

ดวงจันทร์ด้านนอกยิ่งลอยก็ยิ่งสูงขึ้นสู่ฟากฟ้า และความมืดก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้นเช่นกัน

จากนั้นร่างกายของพนาวันก็เริ่มร้อนวูบ คล้ายกับอยู่ในหม้อไฟไม่มีผิดเพี้ยน

ความร้อนผ่าวทำให้เธอไม่สบายจนส่งเสียงออกมา

หมีพูลไม่ได้หลับลึก รู้สึกคุณแม่ขยับกาย

มือเล็กของเขาก็เอื้อมไปเปิดไฟ

ก่อนจะเห็นใบหน้าผู้เป็นแม่แดงชาด เขาใช้มือจับหน้าผากแม่เบา ๆ

ชั่วพริบตานั้น เขาก็ต้องเบิกตากลมโต

ร้อนมาก！

เขาถือผ้าเช็ดหน้า พร้อมกับพลิกกายลงจากเตียง จากนั้นก็หามือถือจากกระเป๋านักเรียนออกมา “คุณพ่อครับ คุณแม่เป็นไข้ครับ หน้าผากร้อนมากเลยครับ！”

ได้ยินดังนั้น อาคิระที่หลับสนิทก็รีบลุกขึ้น ก่อนจะคว้ากางเกงสูทมาสวมอย่างเร็วไว“ลูกใส่เสื้อรอเลยนะ เดี๋ยวผมก็ถึง”

ช่วงบ่ายตอนที่เขาออกไป เขารู้สึกสีหน้าเธอไม่ดี กลัวตอนกลางคืนไม่มีคนดูแล เลยให้หมีพูลพักกับเธอ

ทุกคืนเขาต้องกินยาตามเวลาที่คุณพ่อสั่ง เขาจึงจะนอนหลับจนถึงเช้า โดยไม่ฝันร้ายอะไรทั้งนั้น แต่ก่อนนอนคืนนี้เขาไม่กล้ากินยา

กลัวกินแล้วจะหลับลึก หากหมีพูลมีธุระเร่งด่วนโทรมา จะติดต่อไม่ได้！

เวลาตีสอง จึงไม่ค่อยมีรถในท้องถนน

อาคิระเหยียบคันเร่งไปถึงหนึ่งร้อยยี่สิบต่อชั่วโมง และไม่สนใจสัญญาณไฟสัญจรอีกด้วยตรงหน้าด้วย

จากที่ต้องใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมง แต่ครึ่งชั่วโมงเขาก็ไปถึง

ผมเผ้าเขายุ่งเหยิง เคาะประตูด้วยสีหน้าวิตกกังวล

เสียงระวังของหมีพูลลอยออกมา“คุณพ่อใช่ไหมครับ？”

“ใช่ รีบเปิดประตูเร็ว ๆ”

ประตูบ้านเปิดอาคิระก็พวยพุ่งเข้าไปเร็วราวกับเป็นสายลม

พนาวันครึ่งหลับครึ่งตื่น ใบหน้าแดงไปหมด

เขาลองเรียกเธอดูสองครั้ง ทว่าเธอกลับไม่ตอบ

ไม่ได้การแล้วต้องรีบส่งไปที่โรงพยาบาลโดยด่วน

ทว่าเธอยังสวมชุดนอนอยู่ อาคิระขมวดคิ้วมุ่น สั่งการหมีพูล “ลูกไปเอาซื้อของแม่มา”

หมีพูลเชื่อฟังกว่าปกติ รีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วนำกางเกงส์ยีนกับเสื้อกันหนาวมาให้ จากนั้นก็ยืนอยู่ด้านข้าง

อาคิระกวาดสายตามองเขาปราดหนึ่ง“ยืนอยู่ตรงนี้ทำไม？รีบไปที่ห้องอาบน้ำเลย”

“พ่อจะเปลี่ยนเสื้อให้คุณแม่ไม่ใช่เหรอครับ？ผมยืนอยู่ตรงนี้ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง”

อาคิระยกมือดีดหน้าผากเขา“ใครบอกให้ช่วย？รีบหายตัวไปจากสายตาพ่อเดี๋ยวนี้！”

เธอไม่ค่อยรู้สึกตัว รำพึงแต่ว่าร้อนอย่างอาการมึน ๆ เบลอ

อาคิระปลดกระดุมเสื้อนอนของเธอ ผิวขาวนวลพลันเผยสู่สายตา

ช่วงล่างของเขาเกิดปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่งเร้าทันที

“ให้ตายเถอะ”

อาคิระบ่นพึมพำเสียงเบาในขณะที่ใส่เสื้อให้เธอย่างไม่ชำนาญ

เมื่อใส่เสร็จ หน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

ทรมานยิ่งกว่าบทลงโทษร้ายแรงเสียอีก

แม่งเอ้ย！

เขาอดสบถหนึ่งเสียงไม่ได้

เขาโค้งตัวอุ้มเธอขึ้นมา พลางตะโกนเรียกคนในห้องอาบน้ำ ต่อด้วยก้าวเท้ายาวออกจากคอนโด

หมีพูลตามหลังไม่ห่าง

เขาพาเธอไปหาหมอในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในละแวกนี้ คุณหมอวัดอุณหภูมิร่างกายแล้วสั่งจ่ายยา

ซึ่งระหว่างนั้นอาคิระกอดเธอตลอด

เพราะเส้นเลือดเล็กเกินไป คุณหมอเลยหายาก ตอนใช้เข็มฉีดเข้าไปครั้งแรกนั้นพลาดเป้า เลือดจึงซึมออกมา พนาวันส่งเสียงด้วยความเจ็บพร้อมกับขมวดคิ้ว