ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 618

รับทราบครับ！

หมีพูลตอบสามพยางค์ จากนั้นก็พิมพ์ต่อว่า“พวกผมจะไปกินปิ้งย่างกันครับ ไม่ส่งข้อความแล้วนะครับ！”

อารมณ์พึ่งจะดีขึ้น เพราะคำพูดของลูกชายจึงทำให้เขาดิ่งลงสู่เหวอีกครั้ง

ลูกชายที่เป็นนักกินตัวยง จะยังคงจำภารกิจที่เขามอบหมายได้ไหม？

เขายิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด เขาปากางเกงสูททิ้งด้วยความเดือดดาล ก่อนจะด่าออกมาหนึ่งคำ จากนั้นก็เข้าห้องอาบน้ำ

ผ่านไปสักพัก

เขาส่งข้อความให้หมีพูลอีกครั้ง“ปิ้งย่างที่ไหน？”

หมีพูลตอบไปว่า“พ่อไม่ต้องมานะครับ ถ้าพ่อมาผมจะกลายเป็นคนขายชาติทันที ผมคงไม่กล้าสู้หน้าคุณแม่กับคุณอามาตรีแล้ว หรือไม่ก็ พ่อมาหลังจากที่พวกเรากินปิ้งย่างเสร็จก็ได้ครับ？”

อารมณ์เหวี่ยงของอาคิระบังเกิดขึ้นทันที เขาพิมพ์ข้อความหาหมีพูลหลายตัวอักษรติด สุดท้ายหมีพูลจึงส่งโลเคชั่นให้เขา

อาคิระให้ลุงสินเตรียมชุดปิ้งย่างมาหนึ่งชุด จากนั้นก็เหยียบคันเร่ง ขับรถออกไปอย่างไม่รีรอ

ระหว่างทางเขาใช้ความเร็วสุดมาก จากนั้นก็มาถึงที่หมายเสียที

ดังคาด พวกเขาสามคนกำลังปิ้งย่างกันอยู่

หมีพูลถือไม้เนื้อแพะย่างกินอย่างหนำใจ

เมื่อเห็นเขามา ใบหน้าเล็กก็หลบไปอีกข้าง ทำท่าเหมือนไม่เห็นเขา

และใบหน้าเล็กเขียนชัดมากว่า เขาไม่ได้เรียกพ่อมา！

พนาวันรู้สึกประหลาดใจ ยังเจอกันในสถานที่แบบนี้ได้อีก？

มนตรีคลี่ยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับพลิกเนื้อย่าง

อาคิระกวาดสายตามองพนาวัน จากนั้นก็มองไปยังหมีพูล“หมีพูลไม่เคยกินเนื้อที่พ่อย่างให้ใช่ไหม มาสิ ตอนนี้พ่อจะย่างให้ ลูกจะกินเนื้อแพะหรือปลาเผาล่ะ？”

“……”

หมีพูลเช็ดน้ำมันตรงมุมปาก และอดกลอกตามองบนไม่ได้

คุณพ่อปั้นน้ำเป็นตัวเก่งจังเลย เขาเคยพูดตอนไหนว่าอยากกินปิ้งย่างที่พ่อทำให้？

ได้ยินดังนั้น พนาวันมองไปยังหมีพูลที่นั่งอยู่บนก้อนหิน

เขาเกาหัว ก่อนจะยิ้มกล่าวว่า“เมื่อก่อนผมเคยพูดไว้ครับ”

“มาสิ”

อาคิระวางอุกรณ์ในมือลง จากนั้นก็กวักมือเรียกหมีพูล

หมีพูลไม่มีทางเลือก ยกเท้าเล็ก ๆ เดินเข้าไป ก่อนจะนั่งข้างกายเขา “ทำไมคุณพ่อถึงมาล่ะครับ？”

“ถ้าพ่อไม่มา ลูกจะทำได้ดีเหรอ?”

อาคิระกวาดสายตามองเขา จากนั้นก็ปรายตามองผู้หญิงในดวงใจ ทว่าก็ยังคุยกับหมีพูลอยู่ “เมื่อกี้พวกลูกทำอะไรบ้าง？”

“ปิ้งย่างไงครับ แต่คุณแม่กับคุณอามนตรีรับผิดชอบปิ้ง ผมมีหน้าที่กินอย่างเดียวครับ”

ระหว่างที่พูด เขายังลูกลูบท้องกลมโตของตัวเองอีกด้วย“ผมกินอิ่มแล้วครับ”

ได้ยินดังนั้น อาคิระก็จ้องมองผู้เป็นจ้องตาเขม็ง พลางส่งเสียงฮึดฮัดว่า“ไม่มีประโยชน์จริง ๆ”

เมื่อก่อนอาคิระไม่เคยปิ้งย่างมาก่อน วันนี้เป็นครั้งแรก

เขามองอุปกรณ์ตรงหน้า ทว่าก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มตรงไหนก่อน

หมีพูลนั่งอยู่ด้านข้างเขา เห็นเขาไม่ทำอะไร จึงเอ่ยปากพูดว่า“คุณพ่อย่างไม่เป็นใช่ไหมครับ？”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอิ่มแล้ว”

ผู้ชายไม่ชอบให้คนอื่นซักไซ้ในความสามารถที่สุด

โดยเฉพาะเมื่อลูกชายตัวเองถามเช่นนี้ มันเสื่อมเสียศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายมาก

“ใครบอกลูก?”

ระหว่างที่เขาเกาหัวอย่างกังวลใจ อาคิระก็เริ่มลงมือ

ฝั่งตรงข้าม พนาวันชำเลืองเห็นโดยไม่ตั้งใจ เธอเห็นภาพสองพ่อลูกกำลังงงกับการต่ออุปกรณ์ปิ้งย่าง

เห็นอาคิระในสภาพนี้ เธอรู้สึกว่าต่างจากคนเก่าโดยสิ้นเชิง

ในสายตาเธอ เขาไม่ใช่คนแบบนี้

เธอไม่เคยลืมคำพูดเสียดสีของเขา และความหงุดหงิดที่เขาทำต่อเธอกับหมีพูล ส่วนตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อนอย่างลิบลับ

เขานั่งยุ่งอยู่กับการต่ออุปกรณ์บนพื้น หมีพูลก็คอยส่งชิ้นส่วนให้เขา นับเป็นภาพที่วุ่นวายและครื้นเครงมาก

ภาพแบบนี้ เมื่อก่อนเธอไม่กล้าคิดว่าจะมีเลย

ความเอาใจใส่ที่เขามีต่อเธอและลูก ไม่เคยเกินสามนาทีเลย

แต่ถ้าเทียบกันระหว่างเธอกับลูก เขาจะมีความอดทนกับลูกมากกว่าเธอ

มนตรีหยิบจานขึ้นมา จากนั้นก็วางเนื้อที่ย่างสุกแล้วไว้ในจาน ต่อด้วยโรยเครื่องเทศ

จากนั้นก็ส่งให้พนาวันที่อยู่ด้านข้าง“กินสิ”

“ค่ะ” พนาวันยิ้มรับมาหนึ่งไม้ ย่างได้ไม่เลวเลย เนื้อก็สดใหม่ด้วย จึงชมว่า“รสชาติไม่เลวเลย”

มนตรียิ้มน้อย ๆ ด้วยความภูมิใจ“แน่นอนครับ อย่างอื่นผมไม่ถนัด แต่ด้านนี้ผมชำนาญมากเลยครับ ไม่ว่าจะปิ้งย่างหรือปิคนิค ผมเป็นหมดครับ แต่ดูเหมือนนิสัยคุณอาคิระไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

“เขาก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ เรียกได้ว่าขี้เหวี่ยงเลย ตื่นมาไม่เห็นเสื้อของตัวเองก็จะอาละวาดยกใหญ่เลย เหมือนกับ......”

พนาวันรู้ตัวว่าพูดจาไม่เหมาะสม จึงรีบหยุด เปลี่ยนมาพูดว่า“คุณก็เคยเห็นแล้วนี่ น่าจะรู้ดี”

“จากเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็สามารถดูออกว่าคนคนนั้นมีนิสัยเป็นยังไง คุณดูสิ เธอต่อไม่ได้ก็อารมณ์เสียใส่อุปกรณ์พวกนั้น”

มนตรีขยับคางไปฝั่งตรงข้าม

ดังคาด มีจุดหนึ่งต่อไม่ได้ อาคิระก็ยกเท้าถีบใส่ของพวกนั้น