ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 663

วันต่อมา นาโนตื่นจากนอน อีกฝั่งเตียงนอนนั้นว่างเปล่า

ใช้มือสัมผัสไม่หลงเหลือความอุ่นอยู่ ค่อนข้างจะเย็นไปแล้ว ดูท่าน่าจะลุกขึ้นไปสักพักแล้ว

หวีผม แต่งหน้า แล้วเธอก็ลงไปด้านล่าง เดินถึงทางออกบันได ก็ได้ยินเสียงก็เด็กดังมาจากห้องรับแขก

ในบ้านมีเด็กน้อยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

เธอเดินเข้าไปห้องรับแขก

นั่งอยู่ขนโต๊ะอาหารมีนีรดา สายทิพย์ และข้างเธอมีเด็กผู้ชายหนึ่งคนนั่งอยู่ คาดว่าจะประมาณ 5-6 ขวบ

เขาเรียกแม่ไปด้วยและใช้น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลเรียกนีรดาว่าย่าไปด้วย

นีรดาชอบเด็ก ๆ เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเด็กผู้ชาย

ในเวลานั้นพอจะพูดได้ว่าหัวเราะจนปากจะฉีกถึงหู ยกมือขึ้นลูบคลำใบหน้าเล็กเรียบเนียนของเขา “อยากกินอะไรบ้าง？”

“คุณแม่บอกว่าอยากเลือกกิน ผมกินอะไรก็ได้ครับ” เด็กผู้ชายดูเหมือนจะรู้จักคิด

ได้ยินคำพูดนี้ เธอก็ยิ่งชอบเข้าไปอีก จับตะเกียบไปคีบอาหารให้เด็กน้อย

ทรวงอกของนาโนแปรปรวนขึ้น เค้าโครงหน้าที่แต่งแต้มงดงามมีความดุดันอยู่บ้าง

ถึงแม้สายตาจะไม่เห็นเหตุการณ์ในขณะนั้น อย่างไรก็ตามเธอไม่จำเป็นต้องทำให้กระเพาะของเธอลำบาก เธอหิวมาก！

อีกทั้งยัง ที่นี่เป็นบ้านของหล่อน ไม่มีเหตุผลที่จะพูดว่าแขกที่มาขอพักจะกินไปด้วยใบหน้าอิ่มเอง แต่เจ้าของบ้านกลับกินไม่ลง！

ไปนั่งลง เธอคลายผ้าเช็ดปากออกอย่างงดงามมีสง่า ปู้ไว้ด้านหน้า แล้วกินมื้อเช้า

เด็กผู้ชายพูดอย่างเฉลียวฉลาด “สวัสดีครับคุณน้า”

ตอบรับนิ่งเฉยแบบไม่ร้อนไม่หนาว ไม่หนักไม่เบา แม้แต่เปลือกตาของนาโนก็ไม่ได้ยกขึ้น ขี้เกียจจะไปมองอีกรอบ

เด็กผู้ชายมองไปทางสายทิพย์ เธอส่ายส่ายหน้า “รีบกินอาหารเถอะ เดี๋ยวลูกก็ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ”

สายตานีรดามองไปที่ร่างนาโน

คนที่วัยใกล้จะ 30 ปี ลักษณะกิริยาท่าทางมารยาทแม้แต่กับเด็ก 5-6 ขวบยังเทียบไม่ได้ ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าตอนแรกดนัยพอใจเธอไปได้ยังไงกัน！

นาโนไม่สนใจสายตารอบ ๆ กินอาหารตัวเองต่อไป แล้วดื่มนมอีกแก้ว

กินมื้อเช้าเสร็จ ลุงศักดิ์ต้องไปส่งเด็กน้อยที่โรงเรียน สายทิพย์ก็ต้องไป

คิดไปคิดมา นีรดาเลยพูดว่าไหน ๆ เธออยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาก็ไม่มีอะไรทำก็ไปด้วยเสียเลย

สามคนก็หายไปจากประตู

นาโนยิ้มเย็น นี่ช่างสามารถไต่จมูกขึ้นบนใบหน้าได้ดีจริง ๆนะ！

เมื่อวานไม่ใช่ทะเลาะจนอยากออกไปเหรอ？

สุดท้ายไม่เพียงแค่ยังไม่ออกไป แต่กลับพาเด็กเข้ามาอีกหนึ่งคน จริง ๆเลยหึหึหึ……

เรื่องของร้านอาหารเมื่อทำขึ้นแล้วทำให้เธอหงุดหงิดมาก เนื่องจากสาเหตุของสภาพจิตใจ อุณหภูมิที่ร้อน กลิ่นที่รุนแรง ยังมีชีวิตร่างกายที่หนักเกินไป ทั้งหมดทำให้เธอหงุดหงิด

ขาของนีรดาได้รับบาดเจ็บ ขณะนี้กลับเดินไปรอบ ๆ อยู่ด้านหลังผู้หญิงคนนั้น ช่างแตกต่างราวฟ้ากับดินจริง ๆเลย！

คิดแบบนี้สภาพจิตใจของเธอจะสามารถดีได้ยังไง？

เป็นอย่างที่คิดไว้ นีรดาไม่มาร้านอาหารหนึ่งวัน

นาโนคนเดียวอยู่ในครัวยุ่งจนแขนและขาไร้เรี่ยวแรง เจ็บปวดไปหมด

ตอนบ่าย เชอร์รีนโทรศัพท์หาเธอ ให้เธอจองห้องรับรองไว้ เธอจะมากินข้าว

ผ่านไปไม่นาน เชอร์รีนก็มาถึง

ครั้งนี้ไม่พาครอบครัวมากินด้วย เธอมาคนเดียว

นาโนจองห้องรับรองไว้ให้เธอแต่เนิ่น ๆ และเสิร์ฟน้ำชาให้เธออีก ส่วนตัวเองถือกาแฟอยู่แก้วหนึ่ง เดินเข้าไปนั่ง

“ความรู้สึกที่เป็นนายหญิงร้านอาหารเป็นยังไงบ้าง？” เชอร์รีนยิ้มถามอย่างสดใส

“นายหญิง นี่นับเป็นนายหญิงอะไรกัน？บิลใบเสร็จของร้านอาหารทุกวันก็ให้คุณนีรดา หน้าที่ของฉันก็คือบดผสมวัตถุดิบ ฉันก็คือทำงานหนักฟรี ๆ ยังเรียกว่านายหญิง！” นาโนเยาะเย้ยเย็นชา

เชอร์รีนนั่งเป็นเพื่อนเธออยู่พักหนึ่ง จนถึงเวลาไปรับลูก หล่อนก็ต้องออกไป

เมื่อได้ยินนาโนก็ไปหยิบช็อกโกแลตมาหนึ่งกล่อง

หิ้วกลับมาจากอิตาลี เธอส่งให้เชอร์รีน “ให้เจ้าเด็กโง่！”

“ถ้าซารางได้ยินเธอพูดว่านางแบบนี้นะ จะต้องชวนเธอทะเลาะแน่นอน！” เชอร์รีนยิ้ม

“ก็ฉันชอบแกล้งเจ้าเด็กโง่นั่นนิ！ไม่ใช่ว่านางชอบช็อกโกแลตเหรอ ฉันเลยให้เพื่อนหิ้วกลับมาให้ รีบไปรับลูกเถอะ”

เชอร์รีนอำลาออกไป แต่มือของนาโนกลับยังยุ่งอยู่กับงานต่อ

นิสัยของนาโนก็เป็นแบบนี้แหละ หากเป็นเรื่องหรือคนที่ตัวเองชอบทั้งหมด เธอก็สามารถปฏิบัติและอุทิศใจอย่างเต็มที่！

แต่หากเป็นคนที่ไม่ชอบ ก็คร้านจะไปเสแสร้ง แต่ก็ไม่อาจอดกลั้นได้

ทำเสร็จแล้วเธอก็นั่งรอปิดร้านอยู่ที่ร้านอาหาร

เดิมทีก็ไม่อยากจะรอ แต่ทว่าเธอไม่อยากกลับไปคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาในตอนนี้

ได้แต่เพียงใช้เวลาให้หมดไปอย่างไร้ประโยชน์ หลังจาก 4 ทุ่มกว่า ๆ นาโนก็ขับรถกลับบ้าน

คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภายังมีแสงสว่างไสว เดินเข้าไป เด็กผู้ชายนอนคว่ำวาดรูปบนโต๊ะกลาง นีรดาเต็มไปด้วยรอยยิ้มนั่งอยู่บนโดซฟา สายทิพย์ก็กำลังชงกาแฟ

ดนัยก็นั่งอยู่ด้านหน้าของเด็กผู้ชาย มองเขาวาดรูป บางทีก็จับมือเล็ก ๆ ของเขาเพื่อชี้ทาง

ถ้าหากเป็นคนที่ไม่รู้สภาพการณ์ จะต้องคิดว่านี่คือครอบครัวเดียวกัน ส่วนเธอก็เหมือนกับคนนอกคนหนึ่ง

ท่าทางของการเดินก็พะว้าพะวัง รองเท้าส้นสูงเหยียบลงบนพื้นก็เกิดเสียงตึกตึกตึก เสียงผิดแปลก แน่นอนว่านาโนตั้งใจ

สายทิพย์มองเธอแวบหนึ่ง ยังคงยิ้มบางเบาแล้วพูด “กลับมาแล้วเหรอคะ”

ยิ้มเย็นชา นาโนไม่ชอบความรู้สึกของประโยคนี้ที่เธอพูดออกมาเป็นพิเศษ

มันเหมือนกับเจ้าของบ้านทักทายแขก เธอเลิกคิ้ว ยิ้มบางเบาแล้วเปิดปากพูด “ไม่กลับมาก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้นะสิ”