ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 663

วันต่อมา นาโนตื่นจากนอน อีกฝั่งเตียงนอนนั้นว่างเปล่า

ใช้มือสัมผัสไม่หลงเหลือความอุ่นอยู่ ค่อนข้างจะเย็นไปแล้ว ดูท่าน่าจะลุกขึ้นไปสักพักแล้ว

หวีผม แต่งหน้า แล้วเธอก็ลงไปด้านล่าง เดินถึงทางออกบันได ก็ได้ยินเสียงก็เด็กดังมาจากห้องรับแขก

ในบ้านมีเด็กน้อยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

เธอเดินเข้าไปห้องรับแขก

นั่งอยู่ขนโต๊ะอาหารมีนีรดา สายทิพย์ และข้างเธอมีเด็กผู้ชายหนึ่งคนนั่งอยู่ คาดว่าจะประมาณ 5-6 ขวบ

เขาเรียกแม่ไปด้วยและใช้น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลเรียกนีรดาว่าย่าไปด้วย

นีรดาชอบเด็ก ๆ เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเด็กผู้ชาย

ในเวลานั้นพอจะพูดได้ว่าหัวเราะจนปากจะฉีกถึงหู ยกมือขึ้นลูบคลำใบหน้าเล็กเรียบเนียนของเขา “อยากกินอะไรบ้าง？”

“คุณแม่บอกว่าอยากเลือกกิน ผมกินอะไรก็ได้ครับ” เด็กผู้ชายดูเหมือนจะรู้จักคิด

ได้ยินคำพูดนี้ เธอก็ยิ่งชอบเข้าไปอีก จับตะเกียบไปคีบอาหารให้เด็กน้อย

ทรวงอกของนาโนแปรปรวนขึ้น เค้าโครงหน้าที่แต่งแต้มงดงามมีความดุดันอยู่บ้าง

ถึงแม้สายตาจะไม่เห็นเหตุการณ์ในขณะนั้น อย่างไรก็ตามเธอไม่จำเป็นต้องทำให้กระเพาะของเธอลำบาก เธอหิวมาก！

อีกทั้งยัง ที่นี่เป็นบ้านของหล่อน ไม่มีเหตุผลที่จะพูดว่าแขกที่มาขอพักจะกินไปด้วยใบหน้าอิ่มเอง แต่เจ้าของบ้านกลับกินไม่ลง！

ไปนั่งลง เธอคลายผ้าเช็ดปากออกอย่างงดงามมีสง่า ปู้ไว้ด้านหน้า แล้วกินมื้อเช้า

เด็กผู้ชายพูดอย่างเฉลียวฉลาด “สวัสดีครับคุณน้า”

ตอบรับนิ่งเฉยแบบไม่ร้อนไม่หนาว ไม่หนักไม่เบา แม้แต่เปลือกตาของนาโนก็ไม่ได้ยกขึ้น ขี้เกียจจะไปมองอีกรอบ

เด็กผู้ชายมองไปทางสายทิพย์ เธอส่ายส่ายหน้า “รีบกินอาหารเถอะ เดี๋ยวลูกก็ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ”

สายตานีรดามองไปที่ร่างนาโน

คนที่วัยใกล้จะ 30 ปี ลักษณะกิริยาท่าทางมารยาทแม้แต่กับเด็ก 5-6 ขวบยังเทียบไม่ได้ ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าตอนแรกดนัยพอใจเธอไปได้ยังไงกัน！

นาโนไม่สนใจสายตารอบ ๆ กินอาหารตัวเองต่อไป แล้วดื่มนมอีกแก้ว

กินมื้อเช้าเสร็จ ลุงศักดิ์ต้องไปส่งเด็กน้อยที่โรงเรียน สายทิพย์ก็ต้องไป

คิดไปคิดมา นีรดาเลยพูดว่าไหน ๆ เธออยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาก็ไม่มีอะไรทำก็ไปด้วยเสียเลย

สามคนก็หายไปจากประตู

นาโนยิ้มเย็น นี่ช่างสามารถไต่จมูกขึ้นบนใบหน้าได้ดีจริง ๆนะ！

เมื่อวานไม่ใช่ทะเลาะจนอยากออกไปเหรอ？

สุดท้ายไม่เพียงแค่ยังไม่ออกไป แต่กลับพาเด็กเข้ามาอีกหนึ่งคน จริง ๆเลยหึหึหึ……

เรื่องของร้านอาหารเมื่อทำขึ้นแล้วทำให้เธอหงุดหงิดมาก เนื่องจากสาเหตุของสภาพจิตใจ อุณหภูมิที่ร้อน กลิ่นที่รุนแรง ยังมีชีวิตร่างกายที่หนักเกินไป ทั้งหมดทำให้เธอหงุดหงิด

ขาของนีรดาได้รับบาดเจ็บ ขณะนี้กลับเดินไปรอบ ๆ อยู่ด้านหลังผู้หญิงคนนั้น ช่างแตกต่างราวฟ้ากับดินจริง ๆเลย！

คิดแบบนี้สภาพจิตใจของเธอจะสามารถดีได้ยังไง？

เป็นอย่างที่คิดไว้ นีรดาไม่มาร้านอาหารหนึ่งวัน

นาโนคนเดียวอยู่ในครัวยุ่งจนแขนและขาไร้เรี่ยวแรง เจ็บปวดไปหมด

ตอนบ่าย เชอร์รีนโทรศัพท์หาเธอ ให้เธอจองห้องรับรองไว้ เธอจะมากินข้าว

ผ่านไปไม่นาน เชอร์รีนก็มาถึง

ครั้งนี้ไม่พาครอบครัวมากินด้วย เธอมาคนเดียว

นาโนจองห้องรับรองไว้ให้เธอแต่เนิ่น ๆ และเสิร์ฟน้ำชาให้เธออีก ส่วนตัวเองถือกาแฟอยู่แก้วหนึ่ง เดินเข้าไปนั่ง

“ความรู้สึกที่เป็นนายหญิงร้านอาหารเป็นยังไงบ้าง？” เชอร์รีนยิ้มถามอย่างสดใส

“นายหญิง นี่นับเป็นนายหญิงอะไรกัน？บิลใบเสร็จของร้านอาหารทุกวันก็ให้คุณนีรดา หน้าที่ของฉันก็คือบดผสมวัตถุดิบ ฉันก็คือทำงานหนักฟรี ๆ ยังเรียกว่านายหญิง！” นาโนเยาะเย้ยเย็นชา