ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 664

สายทิพย์อึดอัดทำตัวไม่ถูกทันที ไม่รู้จะพูดต่อยังไง

ดนัยขมวดคิ้วขึ้นมา

เมื่อคืนวานสงครามของทั้งสองคนยังไม่สิ้นสุด เธอไม่เพียงไม่เก็บกระบี่ กลับเริ่มใหม่อีกครั้ง

จริง ๆ พูดไปก็ไม่ผิด อารมณ์และนิสัยของเธอ จริง ๆ แล้วควรปรับปรุงแก้ไขให้ดี ๆ ซะแล้ว！

เด็กชายเก็บของบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว รับยัดใส่ในกระเป๋าหนังสือ “ราตรีสวัสดิ์ครับคุณย่า ผมต้องไปนอนแล้ว คุณย่าก็รีบนอนนะครับ”

“ครับ เด็กดีว่านอนสอนง่ายจริง ๆ ” นีรดาเปิดคิ้วตาก็ยิ้ม สายตาก็อยู่ที่เด็กชาย

มือข้างเดียวของดนัยกำมือของนาโนไว้ เตรียมพาเธอมุ่งไปด้านบน “ต่อไปถ้าเธอจะพูดกับคนอื่น อย่าใช้น้ำเสียงแบบนั้นอีก ใช้ภาษาปกติไม่ได้หรือไง？”

“เมื่อวานไม่ได้โกรธฉันอยู่เหรอ？ วันนี้ยอมพูดกับฉันแต่ก็เพื่อติเตียนฉัน ฉันใช้น้ำเสียงแบบไหนพูดกับหล่อนล่ะ？” นาโนโมโหรุนแรงมากขึ้นอีก

“พูดจาเหน็บแนม มีบางส่วนที่โหดร้าย” ดนัย

“คุณก็ฟังออกสิ？ว่าฉันไม่ชอบหล่อน จะให้ปฏิบัติต่อหล่อนอย่างมีท่าทางก็คงดีด้วยไม่ได้ หล่อนสามารถย้ายออกไปได้เลย ไม่งั้นก็อย่าพูดอะไรกับฉัน！” นาโนสะบัดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้า

ดนัยจ้องมองหล่อนอย่างเคร่งขรึม

“เธอต้องปรับปรุงนิสัย！หล่อนเป็นคนที่คุณแม่เชิญมา ก็สามารถอยู่ได้นานเท่าไหร่ ？”

“ช่วงนี้เธออยู่ร่วมกันกับหล่อนอย่างสันติภาพแล้วจะเป็นยังไงกัน？ระยะเวลานี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคุณแม่ก็ไม่ง่ายที่ทำให้ผ่อนคลาย แล้วทำไมเพราะเรื่องนี้ถึงจำเป็นต้องแข็งข้อททะเลาะกันอีก！”

“ไม่ปรับปรุง และก็ไม่จำเป็นต้องปรับปรุงด้วย！”

นาโนก็หันกลับไปมองเขา

“ฉันคิดว่าฉันเป็นแบบนี้ก็ดี！แค่หล่อนยังอยู่ที่นี่ต่ออีกวัน ความสัมพันธ์ของพวกเราก็คงไม่ผ่อนคลายหรอก ！”

เธอไม่ใช่คนโง่ ทำไมนีรดาถึงจำเป็นต้องให้สายทิพย์มาอยู่ที่นี่？

นั่นก็เพราะเธอชอบสายทิพย์ไงล่ะ

ในเมื่อชอบสายทิพย์ จะสามารถมองเธออย่างเคยชินได้ยังไง？

“ทำไมเธอดื้อรั้นอย่างนี้？จะพูดดีพูดร้ายก็ไม่ยอมฟัง？”

ดนัยพูด

“นิสัยของทิพย์นับว่าอ่อนโยน อีกทั้งไม่มีโทสะอะไร อยู่ร่วมกับคนแบบนี้ไม่ได้ เธอจะอยู่ร่วมกับคนแบบไหนได้อีก？”

“ทำไมคุณรู้ดีขนาดนี้กันล่ะ？หรือว่าปกป้องเข้าข้างหล่อนอยู่？”

นาโนยิ้มเย็น “หล่อนเป็นคนดี อารมณ์ก็ดี นิสัยก็ดี ส่วนฉันทำไมไม่อยู่ร่วมกับหล่อนไม่ได้ นั่นก็เพราะว่าฉันอารมณ์ร้ายมาก บนโลกนี้ก็ไม่คนที่ฉันอยู่ร่วมได้หรอก กับหล่อนก็คือฉันไม่ชอบ คุณจัดการเองเถอะ！”

……

การถกเถียงระหว่างทั้งสองก็ไม่ได้ผลลัพธ์ใด ๆ โดยสิ้นเชิง ตรงกันข้ามยังก่อให้เกิดความขัดแย้งของการพูดไม่ชัดเจนขึ้นมาอีก

คิ้วและตาที่อ่อนโยนของดนัยขมวดขึ้น รู้สึกว่าเธอก็คล้ายกับหินหนึ่งก้อน จะเคาะตียังไงก็ไม่มีประโยชน์ กลับยังหยาบคายและไม่ยอมฟังเหตุผล เพียงเรื่องง่าย ๆ เรื่องเดียว ทำไมต้องกลายเป็นเรื่องซับซ้อน？

……

เป็นสงครามเย็นอีกคืนหนึ่ง ระหว่างทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างไม่สนใจกัน จนกระทั่งร่วมกินมื้อเช้าโต๊ะเดียวกัน ท่ามกลางความสัมพันธ์ราวกับอยู่น้ำแข็งหนาวเหน็บในฤดูหนาว ไม่มีเค้าลางที่จะละลายแม้แต่น้อย

ในเวลานั้น นีรดาเปิดปากพูด “ถึงเวลากินอาหารเช้าแล้ว ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับพวกเธอ”

นาโนไม่ได้สนใจ กินน้ำซุปต่อ

ดนัยเงยหน้าขึ้นมองหล่อน แสดงอาการไม่เข้าใจ

“ฉันชอบโตโต้มาก ดังนั้นฉันเลยตั้งใจจะรับเขาเป็นหลานบุญธรรมของฉัน” นีรดากำลังประกาศเรื่องที่ตัวเองอยากจะพูดออกมา

นาโนตกใจ บีบช้อนในมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ดนัยก็หยุดไปชั่วขณะ หลังจากนั้นก็มองไปทางเด็กชายทันที

เด็กชายกินน้ำซุปอยู่อย่างน่าเอ็นดู ได้ยินคำนี้ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความดีใจและแปลกใจจนเปิดปากพูด “คุณแม่ ผมมีคุณย่าแล้วใช่ไหม？”