ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 665

ได้โทรศัพท์หาเชอร์รีน ทั้งสองได้ไปเดินวนเล่นที่ห้างหลายรอบ ดูท่าฤดูร้อนกำลังจะมาถึงแล้ว เธอเลือกชุดเดรสกระโปรงยาวแบบใหม่หลายชุด แล้วค่อยไปร้านคาเฟ่

หลังจากดื่มกาแฟเสร็จ เชอร์รีนก็กลับตระกูลสิริไพบูรณ์ ซารางไม่สบายให้น้ำเกลืออยู่ เธอไม่ดูแลอยู่ใกล้สุดท้ายก็ไม่วางใจ

จะมีเพียงนาโนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่คนเดียวเท่านั้น คิดถึงเรื่องเมื่อเช้า สายตาของเธอก็วูบไหว หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าพกพาที่มีสายห้อยระย้า เป็นดนัยที่โทรมา

ชั่วครู่หนึ่ง ก็รับสายฝั่งนั้น

นี่เป็นการสนทนาครั้งแรกหลังจากคืนนั้นที่ทั้งสองทำสงครามเย็นกัน นาโนเริ่มพูดออกมาก่อน

“เกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้า คุณคิดว่ายังไง？”

ดนัยกำลังเซ็นเอกสาร ได้ยินคำพูดแบบนี้ เขาขยับมือดันเอกสารตรงหน้าออกไป “เรื่องนี้ไม่ใช่ผมคิดยังไง แต่เป็นคุณแม่ที่ตัดสินใจไปแล้ว”

น้ำเสียงของนาโนเย็นชาลง “ดังนั้นล่ะ？ตอนนี้คุณเลยตั้งใจจะประนีประนอม？”

“คุณมีวิธีอะไร？” ดนัยเปิดปากถามเช่นนี้

“ไม่มี แต่ฉันอยากให้คุณคิดหาวิธี” นาโนยกกาแฟขึ้นดื่ม “ถ้าผมมีวิธีละก็ คงไม่โทรมาหาคุณหรอก”

“เรื่องนี้ไม่ง่ายเลย” ดนัยเอนพิงพนักพิงเก้าอี้ด้านหลัง “ไม่ใช่เรื่องปกติเล็กง่าย ๆ พวกนั้น”

“งั้นก็ใช้ต่อรองเถอะ ถ้าหากคุณแม่จะรับลูกชายของสายทิพย์ งั้นคุณกับฉันจากนี้ต่อไปก็ย้ายออกจากคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภา ไปเช่าห้องอยู่ข้างนอกกันเองเป็นไหมล่ะ？”

ดนัยขมวดคิ้ว คิดไปคิดมา แล้วพูด “งั้นคุณลอง แต่ผมมีความมั่นใจ 60% คุณแม่ไม่มีทางประนีประนอมแน่นอน”

บิดาจากไปอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ก็เป็นมารดาที่เลี้ยงเขาจนเติบโตมาคนเดียว

ในช่วงเวลานั้นบริษัทพบเจอชีวิตขาลงที่สุด ก็เป็นมารดาก็เอาเงินออมทั้งหมดของตัวเองออกมาถึงช่วยเหลือให้ข้ามผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากไปได้ ดังนั้นกับมารดานั้น ดนัยเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่ง！

ตอนเด็กเมื่อป่วย ไม่มีบิดา ช่วงเวลานั้นประสบพบเจอความตกต่ำ เป็นนีรดาที่แบกเขาไปโรงพยาบาลในฤดูหนาวกลางดึกตอนเที่ยงคืน

“งั้นคุณล่ะ จะให้วิธีสักนิดก็ไม่ได้？”

“ไม่ใช่ไม่ให้ แต่ว่าไม่มี เรื่องราวเหล่านี้ผมยืนอยู่ข้างคุณก็จะคิดวิธีให้คุณไปพูดโน้มน้าวคุณแม่ แต่ว่าแนะนำว่าคุณอย่าคาดหวังมากเกินไป คุณแม่เลี้ยงดูผมจนโต นิสัยใจคอผมย่อมเข้าใจอย่างชัดเจน”

นาโนตอบรับเสียงเบา แล้วตัดสาย

เธอโชคดีแต่ก็บ้างที่เบื่อหน่าย แล้วก็ตั้งใจไปดูร้านอาหารสักหน่อย

ที่จอดรถทางเข้าร้านอาหารมีรถตระกูลเตชะโสภาจอดอยู่ คุ้นเคยเป็นอย่างดี เธอขมวดคิ้ว แล้วเดินตรงไปห้องครัว

แต่ทว่าระหว่างขาจะข้ามเข้าไปในห้องครัว เธอก็กลับหยุดเดินอย่างเฉียบพลัน ผ่านบานประตูกระจกมองไปยังด้านใน

เธอเห็นด้านในห้องครัวได้อย่างชัดเจน นีรดากำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่กับสายทิพย์ ส่วนสายทิพย์ก็กำลังคลุกเคล้าวัตถุดิบเข้าด้วยกัน

ยิ้มเย็นชา ในสายตาและบนสีหน้าล้วนลุกลามไปด้วยความรู้สึกเหน็บหนาวตามอำเภอใจมากมายนับไม่ถ้วน นาโนค่อย ๆ หลับตา แล้วเหยียบรองเท้าส้นสูงเดินเข้าไป ขยับมือผลักประตูห้องครัวออก

ได้ยินเสียงนีรดาและสายทิพย์ก็พากันหันกลับมา

มองเห็นนาโน สีหน้าของสายทิพย์ก็ค่อนข้างวางตัวไม่ถูก

นีรดาก็ค่อนข้างตกใจ

เดินเข้าไป นาโนนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ อย่างเกียจคร้าน แกว่งแก้วน้ำด้านบน

เธอดื่มเบา ๆ แล้วก็พูดไปด้วย “ที่แท้ตำรับเฉพาะของต้นตระกูลก็ไม่เท่าแบบนี้ หนูยังคิดว่าคล้ายสมบัติล้ำค่าอะไร วันนี้ดูท่าแล้วแม้แต่แมวหมาก็สามารถเรียนได้ กลับเป็นหนูที่ให้ความสำคัญกับมันมากเกินไป”

พูดคำนี้ออกไป สีหน้าวางตัวไม่ถูกกลับเป็นนีรดา

สีหน้าของเธออึดอัดใจ หลังจากนั้นไม่นานก็พูดตำหนิ “เธอไม่มา ร้านอาหารก็ยังต้องเปิดกิจการปกติ ขาและเท้าฉันไม่ค่อยสะดวก สามารถวางใจและรบกวนได้ก็มีแต่ทิพย์ ทำไมล่ะ？”