ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 666

“คุณเองก็ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้นิ？”

ดนัยเงยหน้าเบิกตามองเธอ

“ด้านหนึ่งก็คุณ ด้านหนึ่งก็คุณแม่ ผมถูกหนีบไว้ตรงกลาง ทำให้ลำบากใจเป็นอย่างมาก！”

“รู้ว่าอารมณ์เธอไม่ดี ดังนั้นเลยแสดงจุดยืนของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการต่อรองหรือว่าหลอกล่อ ขอเพียงแค่คุณพูดโน้มน้าวคุณแม่ได้ ผมก็จะอยู่ข้างคุณตลอดไป แต่คุณก็ไม่มีวิธีไม่ใช่เหรอ？”

“แต่ไหนแต่ไรคุณก็ไม่คิดว่าฉันจะทำสำเร็จ ตั้งแต่แรกเริ่มต้นมาคำพูดและน้ำเสียงของคุณ ฉันไม่ชอบสักอย่าง！”

นาโนไม่ชอบน้ำเสียงการพูดแบบนี้ของเขา

ทำให้หล่อนรู้สึกคล้ายกับเขาเอาตัวออกห่างไม่อยากยุ่งเกี่ยว ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ดังนั้นเลยเริ่มเพ่งเล็งสูง “ตอนนี้เห็นลูกชายและแฟนเก่าของคุณ ฉันก็เอียนสุด ๆ เป็นคู่แม่ลูกที่ทำให้คนรู้สึกเอียนจริง ๆ”

ดนัยขมวดคิ้ว “ผมทำยังไงก็ไม่ถูก ทำยังไงก็ไม่สามารถทำให้คนพอใจได้ ดังนั้นคุณอยากให้ผมทำยังไง？”

“ไม่ต้องพูดกับฉัน ฉันอารมณ์ไม่ดี！”

ใบหน้าที่แต่งแต้มสวยงามของนาโนเดือดดาลเป็นที่สุด

“แฟนเก่าของคุณก็ไม่จริงใจมากพอแล้ว ด้านหนึ่งปากก็พูดขอโทษ พูดว่าฉันไปทำร้ายเธอ ด้านหนึ่งก็ไม่ยอมจากไปจากที่นี่ จริง ๆ เลยหึหึ ยังมีลูกชายของเธออีก แกล้งทำเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย รูปร่างลักษณะดึงดูดความรักจากผู้อื่น เบื้องหลังก็ไม่รู้ว่านิสัยจริง ๆเป็นยังไงบ้าง！”

ได้ยินคำพูดนี้ ดนัยก็พูดเสียงต่ำ

“เด็กไม่มีความผิด เรื่องของผู้ใหญ่ไม่ต้องดึงเด็กเข้ามาเอี่ยว คุณไม่ควรเป็นคนไม่มีคุณภาพนะ”

นาโนขมวดคิ้ว “คุณติเตียนฉันอยู่？”

“อย่าพูดว่าร้ายถึงเด็กลับหลังอีก！” ดนัยตำหนิเสียงต่ำ

“จะหวั่นไหวขนาดนั้นทำไมกัน？ฉันพูดว่าร้ายเขาเหรอ？ฉันไม่รู้ว่านิสัยแท้จริงของเขาคืออะไร นี่ก็ถือว่าพูดว่าร้ายเหรอ？”นาโนกัดฟันแต่กลับไม่แตกออก

เธอมองออกได้ว่าเด็กผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมาก

อีกทั้งยังค่อนข้างมีจิตใจเหี้ยมโหด หรือไม่ใช่จิตใจเหี้ยมโหด แต่เป็นยังเด็กมากเลยไม่รู้ความ แต่เธอไม่ชอบนิสัยแบบนั้นจริง ๆ

เมื่อตอนเย็น เธอเห็นเองกับตาว่าเด็กผู้ชายคนนั้นตักปลาทองจากอ่างปลา แล้วใช้มีดเล็ก ๆ กรีดบนตัวปลาทอง สุดท้ายก็ทำจนตาย……

ก็มีความเป็นไปได้ที่จะประหลาดใจเปล่า แต่นิสัยแบบนี้ในสายตาจิตใจเธอไร้ความรู้สึก！

เด็กอายุ 7-8 ขวบคนหนึ่งคาดไม่ถึงว่าจะสามารถกระทำการป่าเถื่อนโหดเหี้ยมแบบนั้นออกมาได้ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลแบบไหน เธอก็ไม่ทางจะยอมรับและชอบได้

“โอเค เวลาก็ค่อนข้างดึกมากแล้ว พักผ่อนเถอะ”

ดนัยเปิดปากพูดอีกครั้ง ไม่อยากพูดคุยหัวข้อนี้อีกต่อไป

เธอก็ไม่ได้พูดว่าร้ายเกี่ยวกับเด็กคนนั้นจริง ๆ ก็แค่แสดงความคิดเห็นของตัวเองที่มีต่อเขา

แต่ฟังออกมาดูแล้ว เธอไม่ชอบโตโต้จริง

ความเป็นจริง ความชอบของทุกคนไม่เหมือนกัน นี่ปกติมาก และก็เป็นเรื่องธรรมชาติมาก

นาโนพลิกผ้าห่ม บนใบหน้ายังมีแผ่นมาสก์หน้าอยู่ เหมือนว่าคิดอะไรได้ เธอเปิดปากพูด “ใช่แล้ว วันนี้แม่ของคุณให้สายทิพย์ไปร้านอาหาร ยังสอนวิธีผสมวัตถุดิบให้เธอ”

ได้ยินแล้วดนัยก็ขมวดคิ้ว “คุณรู้ได้ยังไง？”

“วันนี้ตอนบ่ายฉันไปร้านอาหารเลยบังเอิญเห็น”

ระหว่างที่พูดเธอก็ยกนมขึ้นดื่ม

“ฉันชอบที่พูดทุกเรื่องให้ชัดเจน การผสมวัตถุดิบของร้านอาหารต่อไปจะเป็นใครมาดูแลจัดการ ถ้าเรียกสายทิพย์แล้วละก็ ก็ไม่ต้องเรียกฉัน ถ้ายังเรียกฉันให้ไปผสมวัตถุดิบแล้วล่ะก็ ก็ไม่ต้องเรียกเธอ”

“คำพูดพวกนี้ถ้าฉันพูดกับคุณแม่ขึ้นมาอาจจะดูอึดอัดไปหน่อย ยังไงคุณก็ไปพูดกับคุณแม่ แล้วให้บทสรุปที่แน่นอนกับฉันมาล่ะกัน”

ดนัยพยักหน้า “ได้ ผมเข้าใจแล้ว เรื่องนี้เป็นความผิดของคุณแม่ ผมจะไปพูดกับคุณแม่เอง”

หลังจากใช้ดุลยพินิจพิจารณาอยู่นาน นีราดาก็พูด “ให้นาโนไปเถอะ ถึงอย่างไรเธอก็นับเป็นคนของตระกูลเตชะโสภาครึ่งหนึ่ง”

ดนัยพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมจะไปบอกเธอ”

คิดบางอย่างได้ นีรดาพูดอีก “วันนี้ตอนค่ำฉันจะงานเลี้ยงให้โตโต้ ถึงเวลาพวกเธอก็รับกลับกันมาหน่อย”

หลังจากกินมื้อเช้า ทั้งสองก็แยกไปทำงาน นาโนไปร้านอาหาร ดนัยขับรถไปส่งเธอ

ถ้าเมื่อวานสายทิพย์ไม่ได้มาร้านอาการ เธอก็ยังคงทำงานสุดกำลังเต็มที่ ถึงแม้จะเรียกว่าไม่สนใจเลย แต่ก็พยายามทำอย่างสุดกำลัง

หลังจากเห็นสายทิพย์มาที่นี่ นับว่าได้ทิ้งความเจ็บปวดภายในใจไว้ รู้สึกตลอดว่าตัวเองเป็นตัวสำรองของนีรดา ความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีเลย เธอยิ่งรังเกียจและอยากขับไล่ไปด้วยซ้ำ

คิดถึงเมื่อเช้าตอนที่มาอีก ดนัยที่เคยพูดคำพูดพวกนั้นกับเธอ คิ้วโค้งสวยได้รูปของนาโนขมวดขึ้น

หึหึ จะจัดงานเลี้ยงให้เด็กผู้ชายที่สายทิพย์พามา อีกทั้งยังจัดที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภา……

ฝ่ามือนี้เรียกได้ว่าตบลงบนหน้าของนาโนอย่างโหดเหี้ยม！

แต่นาโนแต่ไหนแต่ไรไม่ใช่จะยอมกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม ไม่ใช่จะสามารถถูกผู้อื่นกลั่นแกล้งได้ง่าย ๆ

กลับไปตรงเวลาที่เข้าร่วมงานเลี้ยง แล้วจะมีปัญหาอะไรอีก？

เธอจะกลับไปให้ตรงเวลา！

ตอนบ่าย ดนัยยังไม่เลิกงาน นาโนโทรศัพท์มาหาเขา “กลับกันเถอะ เก็บข้าวของ แล้วออกย้ายออกไป”

คิ้วหล่อรูปงามของดนัยขมวดเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าเรื่องนี้จะไม่ได้อยู่ในใจเธอแล้ว คาดไม่ถึงเธอจะยังจำขึ้นใจ

“ได้ ผมจะกลับคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาตอนนี้ ให้ผมไปรับคุณไหม？” เขาเปิดปากถาม

“ไม่ต้อง ทางนี้ขับรถมา”