ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 668

ความสนใจทั้งหมดของนาโนอยู่บนแก้วน้ำ ไหนเลยจะมีเวลาไประมัดระวังเท้าด้านล่างอีก

ทันใดนั้น รองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ดก็เหยียบบนลูกแก้วกลมกลม

ร่างกายของเธอสูญเสียการทรงตัว เอนเอียงไปด้านข้าง

หลังมือของนาโนก็ถูกหยดน้ำร้อนบางส่วนกระเซ็นโดน ร้อนจนสีหน้าเธอซีดขาว ควบคุมอะไรมากไม่ได้ขนาดนั้น เลยปล่อยมือทิ้งแก้วน้ำไปยังด้านข้างเสียเลย

ในขณะเดียวกัน เสียงกรีดร้องตกใจไร้เดียงสาดังขึ้น คล้ายกับต้องการให้เยื่อแก้วหูของคนฉีกขาด

วินาทีต่อมา ห้องรับแขกที่ครึกครื้นเวลานี้ก็เงียบลงโดยสิ้นเชิง

ทุกสายตาลล้วนมองมาทางด้านนี้

นาโนตกใจจนหน้าถอดสี จับเก้าอี้ข้าง ๆ ไว้อย่างตกอยู่ในที่นั่งลำบากเล็กน้อย

แต่ทว่าโตโต้กลับนอนอยู่บนพื้น จับที่หลังมืออยู่และยังคงร้องด้วยความเจ็บปวด

เห็นสถานการณ์ สายทิพย์และนีรดาก็พุ่งมาหาโตโต้ทันที ลงมือประคองเด็กน้อยขึ้นมาจากพื้น แล้วรีบร้อนถาม “เกิดอะไรขึ้น？เกิดอะไรขึ้น？”

ใบหน้าเล็กของโตโต้ไม่มีสีอะไรเลย ขาวซีด “เจ็บ เจ็บมือ……”

“มา อย่าขยับ ให้ย่าดูสิ”

นีรดาพูด

เปิดดูมือของโตโต้อย่างระมัดระวัง แล้วขมวดคิ้ว

ทุกคนล้วนเห็นว่าหลังมือของโตโต้แดงบวม ชัดเจนว่าโดนน้ำร้อนลวก ยังมีร่องรอยใบมีดบาดที่เลือดยังไหลอยู่

นีรดารีบพูดทันที “รีบไปตามหมอมา！”

ปวดใจมาก สายทิพย์กอดโตโต้ไว้ในอ้อมอก พูด “โตโต้เป็นเด็กผู้ชาย ต้องไม่ร้องไห้แน่นอน ใช่ไหม？บอกแม่ซิ ทำไมมือถึงเป็นแบบนี้？”

โตโต้รู้สึกน้อยใจมาก น้ำตาเอ่อล้นอยู่ที่เบ้าตา ลักษณะแบบนั้นทำให้คนที่เห็นรู้สึกปวดใจมากขึ้นอีก

“อย่าร้อง อย่าร้อง บอกแม่ว่าทำไมเป็นแบบนี้” สายทิพย์ตบหลังของเขาเบา ๆ “ลูกผู้ชายร้องไห้ทำไม！รอบ ๆ มีคุณลุงคุณป้าเยอะขนาดนี้ พวกเขาจะขำโตโต้ได้นะ ยังมีน้องสาวพี่สาวมากมายอีก”

โตโต้กอดที่ระหว่างคอหล่อน พูดอย่างน้อยใจ “เป็นคุณน้าคนสวยทำ！”

สายทิพย์และนีรดาล้วนมึนงง “คุณน้าคนสวยอะไร？”

“ก็คือคุณน้าคนที่สวยที่สุดเป็นคนทำ ผมกำลังเดินอยู่ คุณน้าคนสวยก็เทแก้วน้ำมาทางผม เจ็บมาก……” นิ้วเล็กของโตโต้ชี้ไปทางนาโน

นาโนกำลังประคองร่างกายตัวเองขึ้นมา ได้ยินคำพูดนี้ คิ้วเรียวสวยของหล่อนขมวด “เธอพูดว่าอะไร พูดอีกรอบสิ！”

ได้ยินคำพูดนี้ โตโต้ก็ตกใจ

ศีรษะน้อยรีบมุดเข้าอกสายทิพย์ กลัวนาโนมาก

สายตาของสายทิพย์มองไปที่ตัวของนาโน ยังมีนีรดาและแขกเหรื่อทั้งหมดที่ห้องรับแขกของตระกูลเตชะโสภาที่มองไปยังเธอ

สายตานั้น ประณามแบบไร้เสียงอย่างไม่ปิดบังแม้แต่น้อยไปโดยปริยาย

ถึงแม้รู้ว่าเธอไม่ชอบเด็กน้อย แต่เด็กน้อยยังเล็กขนาดนี้ เธอจะลงมือได้ลงยังไง？

นาโนยิ้มเย็น ลุกขึ้นยืนช้าช้า แต่กลับไม่ให้ความรู้สึกเย็นชานั้นเผยออกมา พูดกับโตโต้ “อะไรที่เรียกว่าฉันเอาแก้วเทไปทางเธอ หืม？”

สายทิพย์กอดโตโต้ที่หวาดกลัวไว้แน่น พูด “เขาขี้หวาดกลัว เธออย่าทำแบบนี้ให้เขาตกใจ”

ดังนั้น สายตาตำหนิประณามล้วนมองไปที่นาโน

ดนัยพูดต่อ

ในระหว่างที่พูด มือใหญ่ของเขาโอบบีบนาโนไว้แน่นอย่างมีจิตสำนึก เตือนสติเธอ ให้เธออย่ายืนแข็งเป็นท่อนไม้แบบนั้น พูดประโยคอ่อนโยนสักหน่อย

คิ้วเรียวของนาโนขวมดแน่น ถึงแม้ในใจจะเต็มไปความไม่เต็มใจมากมาย แต่ก็ทำนิสัยอ่อนโยน พูดออกไป

“น้าไม่ได้ตั้งใจ เธอดูน้าใส่รองเท้าส้นสูงขนาดนี้ แน่นอนว่าเท้ายืนไม่มั่นคงอยู่ครู่หนึ่ง ดังนั้นเลยทำให้สาดน้ำออกไป ยกโทษให้น้าเถอะนะ ได้ไหม？”

คำพูดได้พูดจนถึงสถานภาพแบบนี้ สายทิพย์ลึกลึกรู้ว่าหากโตโต้ยังเป็นแบบนี้ต่อไป แน่นอนว่าจะทำให้พวกแขกเหรื่อจะจดจำภาพลักษณ์ที่ไม่มีมารยาท

อีกทั้งหากว่าเธอยังกวนใจไม่หยุด ไม่เพียงแค่แขกเหรื่อที่ไม่พอใจ เกรงว่านีรดาเองก็ไม่พอใจได้จนอาจเกิดความไม่ชอบเธอได้ ถึงอย่างไรความวุ่นวายแบบนี้ ก็เป็นตระกูลเตชะโสภาที่ขายขี้หน้า！

ดังนั้นเธอเลยเปิดปากพูด “โตโต้ให้อภัยคุณน้าได้ไหม？เมื่อกี้ลูกพูดว่าคุณน้าสวยที่สุดที่นี่ไม่ใช่เหรอ”

คิดไปคิดมา โตโต้ก็มองไปสีหน้าของมารดาแล้วพยักหน้า

“เด็กดี”

สายทิพย์ยกมือลูบผมของโตโต้อย่างอ่อนโยน “เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว พวกเธอก็ไปกันเถอะ”

สายตาของนาโนพลิ้วไหว ไม่มีคำพูด กลับเป็นดนัยที่ตบไหล่เธอเบาเบา แล้วพูด “เก็บของหมดแล้วใช่ไหม？”

“กระเป๋าเดินทางเอาลงมาหมดแล้ว ทำไมเหรอ？” นาโนเงยคางขึ้น

“ในเมื่อเก็บเสร็จแล้ว งั้นก็ไปกันเถอะ” สำหรับงานเลี้ยงและการคบค้าสมาคมแบบนี้ดนัยเองก็ไม่ค่อยชอบ

นาโนยักไหล่อย่างไม่สนใจ ให้คนรับใช้ลากกระเป๋าเดินทางออกไปจากห้องรับแขก มุ่งไปทางโรงจอดรถ

ในเมื่อทั้งสองได้ออกไปแล้ว หัสดินเองก็ไม่มีความจำเป็นจะอยู่ที่นี่ต่อ