ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 670

รอจนถึงคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภา ร่างกายสูงใหญ่ของดนัยนั่งเอนพิงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า

นาโนดึงกระดาษทิชชูสองแผ่นส่งให้เขา ให้เขาเช็ดออกหน่อย

แต่ใครจะรู้ ดนัยจะเอากระดาษทิชชูทิ้งไว้ด้านข้าง มีอารมณ์นักเลงอยู่บ้าง “ตำแหน่งนี้ค่อนข้างซ่อนเร้น ลุกขึ้นยืนแล้ว ใครจะมองเห็นถึงตรงนี้？”

นาโนรู้สึกว่าคนคนนี้เริ่มน่าขายหน้ามากขึ้นจริง ๆ ！

ไม่ต่อปากต่อคำกับเขาล่ะ เธอเปิดประตูแล้วรีบลงจากรถ

พวกแขกเหรื่อกลับไปหมดแล้ว ห้องรับแขกก็ไม่เห็นเงาของนีรดาและสายทิพย์

เธอคิดว่าไม่พบหน้าทั้งสองคนคือดีที่สุด

หยิบได้ของที่ตัวเองต้องการ รีบออกจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่มองเห็นสิ่งที่ไม่สบอารมณ์จะได้ไม่หงุดหงิด ลดการหาสิ่งไม่สบายใจให้ตัวเอง

แค่คิดเท้าของเธอก็ไม่หยุดที่จะก้าวไวไวหน่อย เธอตั้งอกตั้งใจเพียงระมัดระวังถือโอกาสเอาตัวหลุดรอดออกจากภาวะที่ลำบาก เลยไม่ได้ระมัดระวังโตโต้ที่วิ่งอุตลุดออกมาจากหัวมุมชั้นสอง

คนหนึ่งที่วิ่งอย่างรวดเร็ว รวมถึงเท้าที่ลื่น เลยรับไว้ไม่อยู่！

เนื่องจากการพุ่งไปตรง ๆ คนหนึ่งเลยไม่ได้ระมัดระวังตรงหน้า ผลก็คือชนกันเต็ม ๆ อีกครั้ง

ถึงอย่างไรโตโต้ยังเล็กมาก โดนชนแบบนี้ ทั้งร่างก็ตกลงมาห้าขั้นบันได ข้อศอกกระแทกถูกบันได เจ็บจนไม่สามารถขยับได้

การตอบสนองของผู้ใหญ่ค่อนข้างไว นาโนรีบก้าวเดินอย่างมั่นคงทันที มือจับอยู่บนราวด้านข้าง ร่างกายจับไว้แน่น

วินาทีต่อมา เสียงร้องของโตโต้ก็กระจายไปทุก ๆ มุมของคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภา

นีรดาและสายทิพย์ที่อยู่ในห้องก็วิ่งออกมา โตโต้ร้องไห้ทั่วหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา “เจ็บ……คุณแม่เจ็บ……”

ระยะห่างจากโตโต้ที่สุดเป็นนาโน เธอยื่นมือไปอยากจะช่วยประคองโตโต้

แต่ใครจะรู้ โตโต้หลีกหนีมือของเธอ ทั้งกลัวทั้งรังเกียจ “คนเลว！คุณน้าเป็นคนเลว！”

อารมณร้อนในหน้าอกนั้นของนาโนจะปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

สายทิพย์รีบผ่านเธอไป ขึ้นไปลงมือกอดโตโต้ไว้ในอ้อมอก

โตโต้ร้องไห้อย่างขมขื่น ร้องอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลพรั่งพรู

นีรดาให้คนรับใช้ไปเรียกหมอ ต่อมาสีหน้าเด็ดขาดก็มองไปทางนาโน “เธอมานี่！”

นาโนขยับหัวคิ้ว เดินตามไป

ที่ห้องรับแขก น้ำเสียงเฉียบขาดของนีรดาพูด “เธอทำอะไรโตโต้อีกแล้ว？”

“คุณแม่ อะไรที่เรียกว่าหนูทำอะไรเขา？หนูแค่เพียงขึ้นบันไดเท่านั้น ใครจะคิดว่าเขาจะหล่นลงมาแบบนั้น！” นาโนรู้สึกไม่พอใจ ไม่อาจยับยั้ง

“เธอคิดว่าข้ออ้างแบบนี้ฉันจะเชื่อ？ตอนเย็นที่ห้องรับแขก เพราะเธอหลังมือโตโต้เลยถูกน้ำร้อนลวกจนแดงพอง นี่ยังไม่หาย เพราะเธอทำให้กระดูกแขนร้าวอีก เธอบอกสิเด็กเล็กขนาดนี้เธอยังทำแบบนี้ได้ยังไง？”

นาโนขมวดคิ้ว “ทั้งหมดนี้เกี่ยวอะไรกับหนู？”

“ยังเถียงข้าง ๆ คู ๆ！” นีราดาโกรธ “ครั้งแรกเป็นอุบัติเหตุ หรือว่าครั้งที่สองก็ยังเป็นอุบัติเหตุ？”

“งั้นคุณคิดว่าไม่ใช่อุบัติเหตุแล้วคืออะไรอีก？หรือว่าหนูเบื่อเลยกลับมาหาเรื่องแกล้งเด็กคนหนึ่งโดยเฉพาะ ออกมาวางแผนทำร้ายเขา？จิตใจของหนูคงไม่ปกติอีกสิ！”

“ใครจะรู้ว่าเธอคิดยังไง แต่อุบัติเหตุของเธอก็อาจจะเยอะไปหน่อย” ในระหว่างที่พูด นีรดาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาดนัย

“แกอยู่ที่ไหน？อยู่ด้านนอกคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภา？งั้นก็ดีแกเข้ามาหน่อย ตอนนี้แม่มีเรื่องหนึ่งอยากจะพูดเจรจารายละเอียดกับแก！”

นาโนยังยืนอยู่ที่เดิม ฟังนีรดาพูดสายกับดนัยเงียบเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกไป

ในห้องรับแขก เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของเด็ก

โตโต้กอดแขนที่กระดูกข้อต่อหลุดไว้ ร้องจนแทบใจจะขาด ไม่สามารถหายใจได้

น้ำเสียงอ่อนโยนของสายทิพย์ ปลอบโยนอย่างเจ็บปวดใจไม่หยุดหย่อน คุณหมอก็เดินเข้ามา

เดินตามหมอมาด้านหลังก็คือดนัย

เมื่อได้ยิน ดนัยก็ยกนิ้วมือขึ้นมานวดบีบระหว่างคิ้วเบาเบา “คุณแม่คิดมากไปแล้ว แต่ไหนแต่ไรเธอก็ไม่ได้คิดถึงด้านนี้เลย เรื่องเหล่านั้นของโตโต้เป็นเพียงอุบัติเหตุจริง ๆ”

สายตามองรอบ ๆ นีรดาให้ดนัยเดินไปข้างบนกับเธอ

ไม่ต้องคิดในใจนาโนก็พอรู้ นีรดาจะต้องพูดคำให้ร้ายเธอให้ดนัยฟังแน่นอน

แขนของโตโต้ถูกคุณหมอต่อกลับไปแล้ว ในที่สุดก็หยุดเสียงร้องไห้แล้ว

สายตาสายทิพย์มองไปที่ตัวของนาโน

“ฉันรู้ว่าบางทีเธออาจจะไม่พอใจโตโต้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังเล็กมาก หวังว่าเธอจะไม่ทำเรื่องทำให้โตโต้บาดเจ็บอีก”

ริมฝีปากโค้งแดงของนาโนยิ้มอย่างงดงามและหยาดเยิ้ม ปลายนิ้วเรียวเล็กขาวผ่องของเธอโค้งงอชี้กลับมาที่ตัวเอง สายตาจ้องเขม็งไปที่สายทิพย์

“หนังสือคำพูดที่ดี ทุกเรื่องย่อมต้องให้ความสำคัญกับหลักฐานสองคำนี้ หากไม่มีหลักฐานต่อให้พูดก็ล้วนเป็นคำพูดที่เลื่อนลอย พูดไร้สาระ คำพูดเหลวไหล！รอจนเธอมีหลักฐานแน่นอนว่าฉันทำร้ายเขาเมื่อไหร่ ค่อยใช้น้ำเสียงแบบวันนี้มาพูดสอนฉันอีกครั้ง！”

“ถ้าไม่อย่างนั้น หุบปากของเธอไปดีที่สุด！ฉันนาโนจุดนั้นล้วนดีก็มีอารมณ์ไม่ค่อยดีบ้าง อีกทั้งฉันคนนี้ไม่ใช่คนดี”

“ในเมื่อระหว่างพวกเราล้วนรู้สึกไม่ดีกันทั้งสองฝ่าย งั้นจะให้พูดคุยกันก็พอแค่นี้

คำพูดเหล่านี้ทำให้สายทิพย์อึดอัด

ในใจของหล่อนไม่สบายใจมาก แต่ในเวลานี้จะให้พูดอะไรได้？

“ไม่ว่าอย่างไร ฉันก็อยากจะพูดว่าเขายังเล็ก หากทำเรื่องเหล่านั้นเธอไม่กลัวฟ้าผ่ากรรมตามสนองแล้วละก็ ก็ลงมือทำได้เต็มที่เลย！”

นาโนยังคงยิ้มอยู่ อีกทั้งรอยยิ้มมุมปากยิ่งยิ้มยิ่งงดงาม ก็เพียงแค่ให้เธอพูดตามสบาย แล้วควานหาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อโดยไม่บอกกล่าว และใส่หูฟังไว้บนหู คางก็ขยับเบา ๆตามจังหวะอย่างห้ามไม่อยู่

“เธอ——”

เห็นอย่างนั้น สายทิพย์เรียกได้ว่าโมโหจนร้อนรุ่ม

นาโนเดินรอบโซฟา แล้วไปนั่งอีกด้านหนึ่ง โดยนั่งไขว่ห้าง รอดนัยลงมา