ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 697

ดนัยยังคงหลับลึก นาโนถอดรองเท้า และเธอก็เหนื่อยมากจนไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ล้มตัวลงนอนในทันที

เช้าวันรุ่งขึ้น

ดนัยตื่นขึ้นมา เขาไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน และอาบน้ำแต่งตัว ตอนที่ออกมาก็เห็นนาโนที่ยังคงนอนหลับ และไม่รู้สึกตัวใดๆ

เขายืนอยู่ห่างจากเธอพอสมควร ไม่ได้เดินเข้าไปหา มองดูเธอ พานนึกไปถึงตอนที่นีรดาโทรมาหาเขา รวมไปถึงคำหวานที่เขาพูดกับเธอ คำพูดเสนาะหู คำขอร้องอ้อนวอน แต่เธอกลับปฏิเสธมันอย่างไม่ไยดี

จากนั้น ก็นึกไปถึงแม่ที่ยังนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ข้างนอกในเวลานี้ คิ้วเขาก็ขมวดแน่น ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง เดินออกจากห้องคนไข้ไป

แม่ผู้ให้กำเนิดเลี้ยงดูเขามาจนเติบโต ให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเขามาโดยตลอด เขากลับให้อะไรเธอไม่ได้เลย หรือต่อให้จะให้ได้ ก็เป็นเพียงแค่ความเหงาและโดดเดี่ยว

ในตอนที่เธอกับนาโนทะเลาะกันด้วยเรื่องย้ายกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภากับที่คอนโด เขาก็คอยแต่จะเข้าข้างนาโนอยู่ตลอด

นอกจากนี้ ในตอนที่เธอโทรมาแล้วบอกว่าไม่ค่อยสบาย อีกทั้งสองขาก็ขยับไม่ได้

นาโนบอกว่าเธอแกล้งทำ เขาก็ยังเข้าข้าง และเห็นดีเห็นงามกับนาโน จนไม่ได้สนใจเธอ

เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ เขาก็รู้สึกหงุดหงิด อึดอัด จนหายใจแทบไม่ออก เขาแวะไปดูแม่อีกครั้ง แล้วไปที่ห้องทำงานของหมอเจ้าของไข้ จากนั้นก็ไปที่บริษัท

เดินมาถึงที่ห้องโถงของบริษัท ก็เห็นคนจำนวนมากกำลังเข้าแถวอยู่ อีกทั้งหน้าตาก็ดูไม่คุ้นเคยเอาซะเลย

ดนัยไม่ได้สนใจ ถามอย่างขอไปทีว่า “ทำไมคนถึงเยอะจัง？”

ได้ยินดังนั้น ผู้ช่วยก็ตอบว่า“ท่านประธาน วันนี้เป็นวันเปิดรับสมัคร คนเหล่านี้เป็นนักศึกษาจบใหม่ มาเพื่อสมัครงานกัน ”

ดนัยก็เพิ่งนึกขึ้นได้ ตอบรับเสียงเบา ถามผู้ช่วยเลขา“ วันนี้มีตารางงานอะไรอีกไหม？”

มองไปยังแท็บเล็ต ผู้ช่วยตอบว่า“ไม่มีแล้วค่ะ วันนี้ไม่มีงานอะไรแล้ว มีอีกทีพรุ่งนี้ค่ะ”

ขยับตัว ปลดกระดุมสองเม็ดบนชุดสูทออก เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาว ดนัยพูดทิ้งท้ายประโยค ไปที่ห้องสมัครงาน

ผู้ช่วยรู้ เพราะไม่มีงานต่อ ท่านประธานคงจะมาดูการสมัครเอง ทุกปีของการสมัครงานมีพวกใช้เส้นสายจำนวนไม่น้อย ท่านประธานทำอย่างเต็มที่เพื่อยุติเรื่องพวกนี้

เมื่อเห็นกลุ่มคนเหล่านั้นเดินไกลออกไป บาร์บี้กะพริบตาถี่ๆ แต่จู่ๆก็กลับรู้สึกประหม่ามากขึ้นไปอีก

ดนัยนั่งอยู่ตรงนั้น อำนาจทุกอย่างก็อยู่ที่มือของเขา การรับสมัครงานของเขาแตกต่างจากคนอื่น

หัวหน้ามักจะถามคำถามที่เป็นพื้นฐานทั่วไป แต่ดนัยไม่ทำอย่างนั้น เขาถามจากประสบการณ์จริง ถามในสิ่งที่คนต่างคาดไม่ถึง และคำถามที่แปลกประหลาด

ดังนั้น เมื่อเป็นแบบนี้ การสมัครงานก็จะดำเนินไปอย่างรวดเร็ว คนที่ถูกปักตกก็จะมีจำนวนมาก ทำให้คนที่เหลืออยู่ก็จะรู้สึกประหม่ามากยิ่งขึ้น

เมื่อถึงคิวของบาร์บี้ สายตาของเธอก็มองไปยังดนัยอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มในเวลางานกับเวลาที่ไปดื่มเหล้านั้นแตกต่างกันอย่างมาก ！

ดนัยรู้สึกได้ถึงการจ้องมองมา

ขาที่เรียวยาวของเขาไขว้หากัน ดวงตาช้อนขึ้น หันมองไป จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่เธอเองเหรอ！

บาร์บี้สัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมา ใบหน้าอมชมพูก็แดงระเรื่อขึ้น เธอรู้ ว่าเขาจำเธอได้

“เอกสารนี้ หาจุดที่ผิดพลาดออกมา แล้วชี้ให้ผมดู”

ร่างที่สูงใหญ่โน้มตัวมา ดนัยยื่นเอกสารของบริษัทฉบับหนึ่งให้เธอ

ผู้จัดการต่างพากันไม่พอใจ นี่มันข้อมูลใหม่ล่าสุดของบริษัท ให้ผู้สมัครที่มาสมัครงานดูได้ง่ายๆยังไงกัน?

แต่ดนัยกลับมีความคิดของตัวเอง หาจุดที่ผิดพลาดในเวลาอันสั้นได้ แล้วชี้ให้เห็น นั้นก็แสดงว่าต้องเก่งมากๆ

หากทำไม่ได้ มันเป็นเพียงแต่ส่วนหนึ่งของข้อมูลเท่านั้น ไม่ได้สลักสำคัญอะไร

บาร์บี้ยิ่งประหม่ามากขึ้นไปอีก

แต่ภายในใจของเธอสงบนิ่งมาก สายตากวาดมองตัวเลขเหล่านั้นอย่างจริงจัง ค้นหาอย่างรวดเร็ว