ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 699

ตอนนี้เธออดคิดไม่ได้ ว่าคำพูดเหล่านั้น จะเป็นความรู้สึกจริงๆในส่วนลึกของหัวใจเขา

เธอไม่ใช่คนที่จะมาหมกมุ่นอะไรแบบนี้ แต่กับเรื่องนี้ เธออดที่จะเก็บเอามาคิดมากไม่ได้

รุ่งเช้า

ครั้งนี้นาโนเป็นฝ่ายตื่นขึ้นมาก่อน

เธอลงไปชั้นล่าง ซื้ออาหารเช้า ขากลับ ดนัยก็ตื่นพอดี

“กินอาหารเช้า”เธอกล่าว

“คุณกินเถอะ ผมไม่หิว ”

ท่าทีดนัยเย็นชา ในขณะที่พูดคำนี้ ก็เดินเข้าไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา

นาโนโยนอาหารเช้าลงบนโต๊ะ ยืนมือกอดอกอยู่หน้าประตูห้องน้ำ“ เรามาคุยกันหน่อย ！”

“ตอนนี้เจ็ดโมงสี่สิบนาที ตอนแปดโมงยี่สิบผมมีประชุม ในช่วงเวลานี้ต้องเดินทางไปบริษัท ”

เขายกมือขึ้นดูนาฬิกาบนข้อมือ และบอกเวลา

“ช่างมันแล้วกัน”

นาโนกลับมาที่โต๊ะอาหาร เธอรู้สึกโกรธ ไม่ได้กินอาหารเช้านั่น แต่หยิบมันมา แล้วโยนทิ้งลงถังขยะ

การกระทำนี้ ดนัยมองเห็นมันทุกอย่าง ดวงตาของเขาไหววูบ จ้องมองแผ่นหลังของเธอ

นาโนไม่ได้หันกลับไปมองเขาอีก เดินออกจากห้องไป

หลังจากที่แวะดูนีรดาแล้ว ก้าวเท้า เดินออกจากห้อง เธอกลัวว่าหากยังอยู่ในห้องต่อ จะอดใจไม่ได้แล้วเผลอทำอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้นมา

แม้จะไม่มีกำลังกาย และกำลังใจ แต่เรื่องที่ร้านอาหารก็หลบเลี่ยงไม่ได้ จัดเตรียมส่วนผสมต่อ จัดส่ง ตรวจสอบ จากนั้นก็กดโทรหาเชอร์รีน

เห็นเธอครั้งแรก เชอร์รีนก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า“นี่ทำไมเธอถึงได้ดูโทรมแบบนี้ ？”

นาโนดูโทรมมากจริงๆ

แม้ใบหน้าของเธอจะยังสวยงามเหมือนเดิม แต่กลับไม่มีชีวิตชีวาและความสดชื่นเอาซะเลย ดูแล้วมัวหมองอย่างมาก

“ไม่โทรมได้ยังไงล่ะ ? เรื่องมากมายตกมาอยู่ที่ฉัน ”

นาโนกล่าว มือกุมขมับ เธอเล่าเรื่องที่ดนัยเมาแล้วพูดกับเธอให้เชอร์รีนฟังอย่างไม่ปิดบัง

“บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกจริงๆ หรืออาจจะเป็นแค่คำพูดในตอนที่เมา แต่จะหมายถึงอะไร ก็มีแค่เขาเท่านั้นที่รู้”

เชอร์รีนกล่าว“แต่ความจริงก็คือความจริง เพราะนีรดาเกิดอุบัติเหตุ ในใจของพวกเธอก็จึงเกิดความร้าวฉาน”

นาโนพยักหน้า“ฉันรู้ ว่าเรื่องนี้ฉันก็มีส่วนผิดฉันยอมรับ”

“มันไม่ใช่แค่ยอมรับอย่างเดียวแล้วเรื่องก็จบ ลองคุยกับเขาดีๆ พวกเธอจะเป็นแบบนี้ไปตลอดไม่ได้ อีกอย่าง เรื่องนี้เธอมีส่วนผิดจริง นีรดาเองก็มีส่วนผิดด้วยเช่นกัน”

เธอรับฟัง มือที่ถือแก้วน้ำอยู่ก็ไหวสั่น เม้มริมฝีปากแน่น และไม่ได้พูดอะไร

……

อีกด้านหนึ่ง

ดนัยมาถึงที่บริษัท นั่งลง ผู้ช่วยเลขาก็เดินเข้ามา บอกว่าจะขอลาออก

เขาขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเรื่องนี้มันปุบปับเกินไป ผู้ช่วยเลขายกยิ้ม“ท้องได้สองเดือนกว่าแล้ว ต้องพักแล้ว”

ความสามารถในการทำงานของผู้ช่วยเลขาคนนี้ เขาแทบไม่ต้องเป็นกังวล“ลาออกไม่ได้ แต่ให้ลาคลอดได้”

“ขอแค่ท่านประธานยินดี ฉันจะไม่ตอบตกลงได้ยังไงล่ะคะ ？”

ผู้ช่วยเลขากล่าว“แต่ตอนนี้ต้องหาคนมาแทนก่อน ”

ดนัยเห็นด้วย

ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ผู้ช่วยเลขาก็พูดว่า“เมื่อวานรับเด็กฝึกงานมาสามคนไม่ใช่เหรอคะ ตอนนี้ตำแหน่งงานว่างมีแค่สองตำแหน่ง ยังเหลือคนหนึ่ง หรือไม่ให้เขามาลองทำงานตรงนี้ดู？”

เขาไม่คัดค้าน ผู้ช่วยเลขาถามต่อว่า“ท่านประธานสนใจอยากให้ใครมาไหมคะ？”

“เอาเอกสารมาดู”

ดนัยกล่าว

บาร์บี้จะกลับบ้าน ดนัยให้คนขับรถขับเข้าไปหา และให้เธอขึ้นรถ

เธอจะรอแท็กซี่ เขากลับขมวดคิ้ว และเธอก็ไม่มีท่าทีขัดขืนอีก

บนรถเงียบมาก ไม่รู้ตอนไหน ที่จู่ๆเขาก็พูดออกมา“คอแข็งใช้ได้นี่……”

ใบหน้าบาร์บี้เห่อร้อน“ก็ปรกตินะคะ”

“ให้คุณดื่มพอเป็นพิธี ไม่ได้จะให้ตั้งใจดื่มแบบนี้ ที่เลี่ยงไม่ได้ก็ดื่ม แต่ที่ปฏิเสธได้ก็ให้เลี่ยง”

น้ำเสียงของเขาสงบนิ่ง และพูดออกมาตรงๆ

เสียงบึ้มดังขึ้น ราวกับถูกโยนระเบิดมาหา ใบหน้าเห่อร้อนหนักขึ้น บาร์บี้ทำอะไรไม่ถูก“ท่านประธาน ฉันจะ……จะปรับปรุงค่ะ！”

ท่าทีที่จริงจังนี้ทำเอาดนัยคลายความหงุดหงิดลงไปไม่น้อย ริมฝีปากเขาเผยรอยยิ้ม และพูดอย่างเรียบเฉยว่า“มือใหม่จริงๆ ”

เธอถูกมือไปมา และไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขานั้นช่างดูสวยงามมาก ราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

เพราะดึกมากแล้ว ดังนั้นดนัยก็จึงเลือกที่จะส่งเธอกลับบ้าน สำหรับพนักงานหญิงที่ออกมาทำงานดื่มเหล้าแบบนี้ เขาไม่ต้องการให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา

กลับมาที่โรงพยาบาล นาโนกำลังนั่งดูทีวีอยู่

เมื่อเห็นเขาเข้ามา เธอก็ถามเขา“ กินอะไรมาหรือยัง？”

เขาตอบอืมกลับมา ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ไม่ได้ดื่มไปมากมาย แต่ก็มีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง

“อย่างนั้น เรามาคุยกันหน่อย！”

นาโนไม่อ้อมค้อม พูดตรงเข้าประเด็นทันที“คุณจะทำแบบนี้กับฉันไปอีกนานแค่ไหน？”

ดนัยทำทีไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร

เธอพูดต่อว่า“ความห่างเหินและเย็นชาระหว่างเราที่ลุกลามในช่วงนี้ เรื่องที่ร้านอาหาร ฉันมีส่วนผิดจริง ฉันยอมรับ แต่แม่เองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน ไม่ใช่เหรอ？”

“ท่านยังไม่ฟื้น ผมไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนี้”ดนัยกล่าว ดวงตาขยับเล็กน้อย

“อะไรคือเรื่องพวกนี้ ? ไม่อยากได้ยินเรื่องแย่ๆของท่าน ไม่อยากได้ยินเรื่องที่ไม่ดีของท่าน ? แต่สิ่งที่ฉันพูดมันเป็นความจริง หรือคุณคิดว่าความผิดทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เป็นความผิดของฉันเหรอ？”