ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 700

เดิมทีนาโนไม่อยากจะมาทะเลาะกับเขา แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ ก็ทำเอาฉุนขึ้นมา

“ผมไม่ได้พูดอย่างนั้น และอีกอย่าง ผมก็มีส่วนผิด”

ดนัยถอดเสื้อสูทออก

“ถ้าอย่างนั้นเราก็มาคุยกัน ระหว่างเราจะเฉยชากันไปแบบนี้ตลอดไม่ได้ ฉันไม่ชอบการใช้ชีวิตแบบนี้”นาโนพูดความรู้สึกตัวเองออกมา

ดนัยหันมองมาที่เธอ “จะคุยอะไร？”

คำถามนี้ทำเอานาโนอึ้ง

จากนั้น เธอก็พูดว่า“ เรื่องที่คุณแม่เป็นลมหมดสติมันเป็นเหตุสุดวิสัย ไม่มีใครอยากให้เกิด มันคืออุบัติเหตุ เราต่างก็ไม่มีใครคาดคิด แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว เราต้องยอมรับความจริงกันหรือเปล่า ไม่ใช่มาใช้ความเย็นชาเพื่อเว้นระยะห่างกันแบบนี้ ！”

“ผมไม่สามารถลืมเรื่องที่ท่านเป็นลมหมดสติได้ ”

น้ำเสียงดนัยทุ้มต่ำ พูดช้าๆชัดๆว่า“ ผมเป็นลูกชาย ท่านเป็นแม่ผม ในตอนที่ท่านบอกว่ารู้สึกไม่สบาย ผมกลับไม่สนใจแล้วยังเอาแต่เข้าข้างคุณ จึงทำให้ท่านต้องทำงานหนักจนเป็นลมที่ร้าน”

“ผมยังจำได้ไม่ลืม ผมปล่อยวางมันลงไม่ได้ และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้ อีกทั้ง ท่าทีและความรู้สึกของผมก็คงจะเหมือนเดิมไม่ได้ ！”

“คำพูดนี้ของคุณเหมือนกำลังกล่าวโทษฉันเลย！”

สีหน้าของนาโนเคร่งเครียดในทันที“คุณคิดว่าสาเหตุมันเป็นเพราะฉัน คุณแม่ก็เลยเป็นลมหมดสติไป ！”

ดนัยไม่ได้พูดอะไร นิ้วมือที่เรียวยาวถือแก้วน้ำเอาไว้แน่น เงยหน้าขึ้น กระดกน้ำทีเดียวหมดแก้ว และไม่ได้พูดอะไร

“ในเมื่อคุณเองก็คิดว่าฉันเป็นต้นเหตุ งั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องพูดถึงมันอีก”นาโนกล่าว จากนั้นก็หันหลังแล้วเข้าห้องน้ำไป

ในใจของเขามีความคิดแบบนี้อยู่แล้ว

ดังนั้น เขากับเธอยังมีความจำเป็นอะไรที่จะมาพูดถึงมันอีก?

นอนแช่อยู่ในอ่าง น้ำอุ่นไหลเวียนไปมาตามร่างกาย ทำให้กล้ามเนื้อผ่อนคลายและความเหนื่อยล้าก็คลายลงไปได้บ้าง

ยืนอยู่หน้าห้อง ฟังเสียงน้ำไหลที่ดังลอดออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาของดนัยวูบไหวเล็กน้อย เห็นเธอไม่ได้สวมใส่รองเท้าแตะเข้าไปในห้องน้ำ

คิดได้ดังนั้น เขาก็ลุกขึ้น เดินไปที่ชั้นวางรองเท้าแล้วหยิบรองเท้าแตะออกมา มายืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำ แต่แล้วก็ต้องหยุดนิ่งไป

อาจจะนิ่งไปห้านาที หรืออาจจะนิ่งไปสิบนาที

คิดไปคิดมา ดนัยก็วางรองเท้าแตะไว้ที่หน้าประตู

นาโนแช่น้ำอยู่นานมาก จนร่างกายมีความรู้สึกแสบร้อน เธอก็ถึงได้พอ แล้วลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ

หยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ข้างๆมาคลุมร่าง นาโนออกจากห้องน้ำ ทันทีที่เห็นรองเท้าแตะวางอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเธอวูบไหวเล็กน้อยและท่าทีก็อ่อนลง

จากนั้น ดนัยก็เดินออกมาจากห้องพักคนไข้ สวมใส่เสื้อสูท ราวกับกำลังจะออกไป

“คุณจะไปไหน？”

สีหน้านาโนเปลี่ยนไปเล็กน้อยอีกครั้ง

“ผมจะกลับไปนอนที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภา”

สีหน้าดนัยเรียบเฉย ไม่เดือดไม่ร้อน อารมณ์ก็ไม่ได้แปรปรวนใดๆ

นาโนพูดตามหลังทันทีว่า“งั้นฉันไปนอนที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาด้วย”

แต่ใครจะคิด ดนัยกลับพูดว่า “ช่างมัน งั้นผมนอนนี่แล้วกัน ”

“นี่คุณกำลังหลบหน้าฉันเหรอ？”

นาโนเข้าใจในความหมายของคำพูดเขา ริมฝีปากของเธอยกหยักขึ้นอย่างเย็นชาเล็กน้อย

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาหรือที่คอนโด ฉันไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น ไม่ว่าคุณจะไปไหน ฉันไม่ไปเกะกะคุณหรอก！”