ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 706

"วุ่นวาย อะไรก็วุ่ยวายไปหมด" เธอไม่ไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นก็เรียกพนักงานมา 2 คนมานวดให้เธอกับยู่ยี่

ยู่ยี่บอกว่า เธอยังจำที่นี่ได้

นาโนขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ "ฉันเคยพาเธอมาที่นี่ด้วยหรอ? ตอนไหนกัน ทำไมฉันจำไม่ได้เลยล่ะ? "

"เมื่อนานมาแล้ว พวกเราเจอฉันทัชที่นี่ แล้วตอนนั้นมันก็น่าอายสุดๆไปเลย ฉันไม่ยังเคยขายขี้หน้าขนาดนั้นมาก่อนเลย!"

ยู่ยี่นึกย้อนกลับไป แล้วยิ้มออกมาบางๆ

นาโนมีพลังขึ้นมาทันที บังคับให้เธอพูดออกมา ยู่ยี่นวดที่หางคิ้วเบาๆ บังคับให้เธอพูดเกี่ยวกับเหตุการณ์​ในตอนนั้นออกมา

" แหม่ งั้นคุณฉันทัชก็ไม่ได้เห็นเธอเป็นสิ่งที่ปรารถนาที่ต้องเอาให้ได้นิ? " นาโนหัวเราะตาปิด

ยู่ยี่รู้สึกรับไม่ได้จึงยกขาถีบเธอไปสองที แต่บนใบหน้าก็ยังปรากฏ​ความสุขสม ใช่สิ ใครจะไปคิดว่าการเจอหน้ากันที่น่าอายครั้งนั้น มันกลับไม่ได้เป็นแค่จุดเริ่มต้นของการพบเจอ

แต่งหน้า เปลี่ยนชุดให้เสร็จสับ แล้วไปผับที่นัดไว้กันเถอะ

ในขณะที่ประตูของผับเปิดออก หัวคิ้วของยู่ยี่ก็ขมวดขึ้นมา เธอคิดไม่ถึงว่าออกัส หัสดิน และดนัยก็อยู่ที่นี่ด้วย

นาโนเองก็คิดแบบนั้น

แต่เชอร์รีนกลับยืดไหล่ตรง เพื่อเป็นการบอกว่าตนเองไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้

ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ก็ได้แต่นั่งลง นาโนจงใจที่จะนั่งคั่นกลางระหว่างหัสดินและยู่ยี่เอาไว้ ให้ทั้งสองคนนั่งห่างกัน

บรรยากาศ​ไม่ได้สนุกสนานและคึกคัก​ เหมือนที่คิดไว้ แต่มันกลับเงียบเหงา หรือมันอาจจะเป็นเพราะความสัมพั​นธ์ที่น่าอึดอัดแบบนี้กันนะ

"ออกมาสังสรรค์​กันไม่ใช่หรอ? ทำไมใบ้กินกันทุกคนเลยล่ะ มีเรื่องก็อะไรก็พูดมาเลย ปล่อยมันออกมา!" นาโนตบโต๊ะเสียงเบา

หลังจากนั้น ผู้ชายก็รวมตัวสังสรรค์​กันเป็นกลุ่ม ส่วนผู้หญิง​ก็ล้อมตัวกันเป็นวง ต่างคนต่างพูดเรื่องของตัวเอง

ในตอนนั้นเอง สายตาของหัสดินที่มองไปที่ร่างของยู่ยี่ตลอดเวลา แล้วก็บังเอิญโดนนาโนจับได้ เธอหรี่ตาทรงอัลมอนด์​ของเธอลง แล้วจ้องเขม็งไปทางหัสดินอย่างไม่เกรงใจ

"มองอะไรของนาย! ตอนที่เธอยังอยู่กับนาย นายกลับไม่รู้จักรักษาเอาไว้ ตอนนี้เธอกลายเป็นเมียคนอื่นไปแล้ว นายจะมองให้ได้อะไรขึ้นมา ถึงได้บอกว่าผู้ชายชั่วๆจะต้องสูญเสียเช่นกัน!"

หัสดินลูบจมูกไปมา ยิ้มอย่างเย้ยหยันออกมาทีหนึ่ง ละสายตาจากไป และไม่หันมากลับมองเธออีก

ตอนที่นาโนไปเข้าห้องน้ำ หัสดินเดินเข้ามาหยิบแก้ว แล้วมือบังเอิญไปชนเข้ากับมือของยู่ยี่ ในตอนนั้นเองเธอรีบชักมือออกทันที

เขาตะลึง จากนั้นเอ่ยออกมาว่า "ชีวิตโอเคไหม?"

"ก็ดี"  ยู่ยี่ตอบคำถามอย่างทางการ, เกรงใจ และมีมารยาท ทั้งน้ำเสียงยังแฝงไปด้วยความห่างเหิน

"ผ่านไปนานขนาดนี้ ผมคิดว่าระหว่างเราคงยังเป็นเพื่อนกันได้อยู่นะ" หัสดินพลันรู้สึกขมขื่นในใจ

" โทษทีนะ ฉันเองก็มีหลักในการคบเพื่อนเหมือนกัน แต่ไหนแต่ไรมาฉันก็ไม่เคยมีเพื่อนที่ไม่รู้จักขอบเขตแบบนี้ " ยู่ยี่ยังใช้น้ำเสียงแบบเดิม " ถึงแม้ฉันจะลืมเรื่องในอดีตไปแล้ว แต่ความเจ็บปวดบางอย่าง ฉันลืมมันไม่ลงจริงๆ"

พึ่งนั่งลงได้ไม่นาน เชอร์รีน และออกัสก็จะกลับกันแล้ว ลูกๆอยู่ที่บ้าน แม่บ้านดูแลไม่ไหว จึงจำเป็นต้องกลับไป

นาโนเข้าใจดี จึงโบกมือไล่พวกเขากลับไป แต่หัสดินก็ไม่กลับไปซะที เธอได้แต่ยิ้มแห้ง ส่ายหัวไปมา พึ่งจะมาลุ่มหลงเธอเอาตอนนี้จะไปมีประโยชน์​อะไรกัน?

เสียงโทรศัพท์​ของยู่ยี่ดังขึ้น สีหน้าเธอดูดีอกดีใจ รับสายนั้น แล้วขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ พูดเสียงเบาออกมาว่า คุณบ้าไปแล้วรึไง?

นาโนที่นั่งอยู่ข้างๆรู้สึกแปลกใจอย่างมาก ยู่ยี่ปัดผมทัดหู แล้วพูดต่อว่า “ฉันทัชทำลังมาที่นี่ เขารีบบึ่งรถมาจากเฮทเค”

“ ไม่เจอกันแค่วันเดียว เหมือนไม่เจอกันมาสามปีเลยนะ  ”

นาโนถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วกล่าวต่อว่า “ความยับยั้งใจของคุณฉันทัชแย่เกินไปแล้ว”

ยู่ยี่ตบหลังนาโนเบาๆ ยัยนี่ชอบพูดจาหน้าไม่อายจริงๆ！

หัสดินยกถือแก้วเหล้าไว้ในมือ กระดกรวดเดียวหมดแก้ว แบบไร้สุ้มเสียงใดๆ แก้วแล้วแก้วเล่า

รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่ากำลังหาเรื่องใส่ตัว แต่เพื่อที่จะได้เห็นเธอเพิ่มอีกสักหน่อย ก็เลยตั้งใจอยู่ที่นี่ให้นานขึ้น เหอะๆ

ฉันทัชมาถึงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาปรากฏกายต่อหน้าผู้คน แทบจะไม่เห็นร่องรอยของความเหนื่อยล้า และฝุ่นละอองใดๆที่ติดตัวเขามาเลย ยังคงสง่างาม และงดงามอย่างหาสิ่งใดเปรียบเปรยมิได้