ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 707

วันเวลายังคงดำเนินต่อไป และเธอยังคงยุ่งอยู่ในร้านอาหารทั้งวัน

เมื่อถึงเวลากลับที่พักในตอนเย็นแล้ว เธอก็จะหาเวลาไปช้อปปิ้งกับเชอร์รีนและยู่ยี่

แต่ว่า ตั้งแต่คืนนั้นที่ทะเลาะกันดนัยก็ไม่ได้โทรหาเธออีกเลย  หลังจากที่เขาเริ่มเผยอารมณ์โกรธอย่างรุนแรงในครั้งนั้น

หลังจากลองคำนวณดูแล้วก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบแปดวันแล้วที่ทั้งเธอและเขาไม่มีการติดต่อหากัน

นาโนเฝ้ามองดูโทรศัพท์มือถือของเธอแทบทุกคืน แต่เธอก็พบแต่ความผิดหวัง ตลอดหนึ่งสัปดาห์ เธอทำโทรศัพท์มือถือตกไปแล้วถึงสามเครื่อง

ในวันนี้ยู่ยี่และฉันทัชกำลังจะเดินทางกลับเฮทเค นาโนกับเชอร์รีนก็จะไปส่งทั้งสองคนที่สนามบินด้วย

พวกเขากอดกันและเอ่ยปากร่ำลาอีกฝ่าย จากนั้นจึงมองดูคนทั้งสองเดินผ่านด่านรักษาความปลอดภัยเข้าไป

เมื่อเธอกำลังจะเดินกลับออกไป สายตาของนาโนบังเอิญเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคย นั่นก็คือร่างของดนัย

ข้างกายของเขายังมีบาร์บี้ด้วย ไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่ ดนัยลอบยิ้มเบา ๆออกมา มีความรู้สึกพิเศษและอบอุ่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ มันช่างเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้

เมื่อนาโนเห็นภาพตรงหน้าเธอก็เข้าใจ เชอร์รีนมองไปทางเธอด้วยนัยน์ตาที่ประหลาดใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้วเป็นปม

กว่าพวกเขาจะได้สติกลับมา ชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองก็ขึ้นไปบนรถที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว โดยมีดนัยเป็นคนเปิดประตูให้บาร์บี้

เชอร์รีนมองไปที่นาโนด้วยความกังวล

แต่สีหน้าท่าทางของนาโนกลับสงบนิ่งมาก เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดต่อสายโทรหาหัสดิน "สองสามวันมานี้ดนัยไปไหนมา?"

“ไปทำงานนอกสถานที่ ทำไมเหรอ?” หัสดินพูดต่อว่า “ไปทำงานนอกสถานที่ที่สหรัฐอเมริกา เห็นว่าเขาเป็นตัวแทนลงนามในการไปเซ็นเอกสารสัญญากับบริษัท WG”

นาโนวางสายแล้วโทรหาดนัยอีกครั้ง

ไม่มีใครรับสาย เธอกดโทรต่อ ปรากฏว่าติดสายอยู่ระหว่างการโทร เธอกดโทรต่อ ก็ยังคงติดสายอยู่ระหว่างการโทร ก็ยังโทร เสียงที่ส่งผ่านมาคือเสียงปิดเครื่อง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอยืนอยู่ที่นั่น โทรไปแปดครั้ง รับแล้ววาง โทรอีก โทรอีกเรื่อยๆ โทรต่อไปเรื่อยๆ!

เชอร์รีนเรียกชื่อเธอออกมาอย่างแผ่วเบา นาโนหันหลังมามองเธอ ถึงขั้นเผยรอยยิ้มออกมา “ไปเถอะ เรากลับกันเถอะ”

แม้ระหว่างเธอและนาโนนั้นจะรู้จักกันมานาน แต่เชอร์รีนก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่านาโนกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้

เธอแอบรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย เธอกลัวว่านาโนจะทำเรื่องอะไรที่ผิดปกติไปจากเดิม

ดังนั้นเธอจึงตามติดนาโนไปตลอดทาง ถึงแม้ว่าเธอจะไล่เธอไป เธอก็ไม่ได้จากไป

นาโนก้าวเข้าไปในครัวด้านหลังของร้านอาหารตามปกติ เธอยุ่งอยู่กับการผสมส่วนผสมต่างๆแล้วบดทุกอย่างให้เข้ากัน นิ่งสงบมาก

แต่เชอร์รีนรู้สึกว่านี่คือความสงบก่อนที่จะเกิดพายุใหญ่...

การผสมส่วนผสมต่างๆเข้าด้วยกันมักเผชิญกับความยุ่งเหยิงและต้องใช้แรงงานมากเป็นพิเศษ

นาโนถือค้อนไม้ในมือ ทุบลงบนก้อนส่วนผสมครั้งต่อครั้ง

ด้วยในช่วงนี้คือฤดูร้อน ข้างนอกร้านอาหารมีแสงแดดที่กำลังส่องแสงเจิดจ้า แสงสว่างที่เจิดจ้าทำให้คนรู้สึกแยงตา

ครัวด้านหลังเดิมทีก็ร้อนอบอ้าวอยู่แล้ว บวกกับที่ยืนอยู่ข้างๆเตาอบ ความรู้สึกร้อนรุ่มนั้นสามารถเข้าใจได้โดยไม่ต้องให้พูด

ถึงแม้เชอร์รีนจะยืนห่างจากเตาอยู่เล็กน้อย แต่เธอยังคงมีปฏิกิริยาที่รุนแรง เหงื่อที่หลังของเธอไหลลงมาจนทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด

ให้ตายเถอะ ร้อนอะไรเบอร์นี้!

เชอร์รีนก็ทนดูต่อไม่ไหวอีกต่อไป เธอยกเท้าขึ้นและก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือไปคว้าค้อนจากมือของนาโนแล้วโยนมันทิ้งลงไป "แบบนี้เธอไม่ปกติ!"

แม้ว่าเธอจะเป็นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้ แต่สภาพแวดล้อมของเธอกลับยังสู้พนักงานไม่ได้เลย

อย่างน้อยพนักงานก็ยังได้รับลมเย็นๆอยู่บ้าง แต่เธอกลับทำงานหนักที่สุดอยู่ด้านหลัง

นาโนนั่งลงบนเก้าอี้ ยกมือขึ้นและปาดเหงื่อที่หน้าผาก "งั้นแบบไหนล่ะจึงจะปกติ?"

เชอร์รีนยังคงส่ายหัว “เงียบขนาดนี้ นี่ไม่ใช่นิสัยของเธอเลย?”