ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 709

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อนาโนตื่นขึ้นมาดนัยก็จากไปแล้ว

ทานคนเดียวเธอก็ไม่มีความอยากอาหาร เมื่อไปถึงร้านอาหารแล้วเธอถึงจะทานอาหารเช้า

ตอนเที่ยง เธอก็พยายามหาเวลาว่างจากตารางงานที่ยุ่งเหยิงนั้น เธอไปซื้อเค้กและดอกไม้ก่อนและตรงไปยังโรงพยาบาล จากนั้นนำอาหารกลางวันไปที่เตชะโสภากรุ๊ป

ในแต่ละวันต่างก็ผ่านไปโดยไร้รสชาติ แต่นับวันเธอก็ยุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งตอนเที่ยงมีแผนเพิ่มเข้ามาว่าจะไปที่เตชะโสภากรุ๊ป ก็ยิ่งยุ่งจนไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้

ช่วงเวลา 5-6 วันก็ผ่านไปเช่นนี้ การพูดคุยกันระหว่างนาโนและดนัยยังคงน้อยจนน่าสงสาร

ในวันนี้เธอขับรถแลนด์โรเวอร์ไปที่เตชะโสภากรุ๊ป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อยมากเกินไปหรือเพราะเมื่อคืนนี้เธอนอนหลับได้ไม่ดีนัก ระหว่างขับรถจึงเสยรถออดี้เข้า

หัวของเธอกระแทกเข้ากับพวงมาลัย หน้าผากขึ้นสีแดงก่ำด้วยแรงกระแทกอันหนักหน่วง

โชคดีที่ความเร็วรถของทั้งสองฝ่ายนั้นช้า จึงไม่ทำให้เกิดความเสียหายมากมายขึ้น แต่นาโนก็ยังคงจ่ายเงินค่าซ่อมรถให้อีกฝ่าย เพราะถึงอย่างไรนี่ก็เป็นความรับผิดชอบของเธอ

อีกฝ่ายปฏิเสธที่จะรับเงินแต่มีท่าทีหนักแน่นว่าจะให้เธอซ่อมรถให้ นาโนโทรหาบริษัทประกันภัยและขอให้ทางบริษัทหาคนมาจัดการเรื่อง

เมื่อเธอมาถึงบริษัทและทานอาหารกลางวันเสร็จ ในระหว่างที่นาโนกำลังจะจากไปดนัยก็เอ่ยกับเธอว่า "หลังจากนี้ไม่ต้องมาที่บริษัทและคอยส่งอาหารกลางวันอีกแล้ว"

"ทำไมหรือ?"

เธอถาม

"ยุ่งยาก ไหนจะต้องไปกลับอีก และยังสร้างภาพลักษณ์ไม่ดี ผู้คนในบริษัทต่างกำลังพูดถึงเรื่องนี้กันอยู่" ดนัยกล่าว

“ฉันอยากจะทำอะไรมันก็คืออิสระของฉัน เกี่ยวอะไรกับคนอื่น? ฉันยังไม่กลัวว่าตัวเองจะเหนื่อย แล้วคนอื่นจะยังกล้าพูดอะไรได้อีก?”นาโนกล่าว

ดนัยขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ภาพลักษณ์ไม่ค่อยดีจริงๆ"

“เอาล่ะ งั้นในทุกเที่ยงคุณออกไปทานอาหารกลางวันกับฉัน” นาโนถอยลงหนึ่งก้าวและเรียกร้องขอ

“ทุกวันไม่ได้หรอก บริษัทมีเอกสารให้ผมเซ็นเยอะมาก และยังมีโครงการใหม่ๆในช่วงเวลานี้อีก ผมยุ่งมาก”

และยังมีผู้ช่วยผู้หญิงอีกคนหนึ่งด้วย

นาโนหันหลังกลับไปมองและตะโกนออกไปว่า “ออกไปให้หมด!”

ร่างกายของบาร์บี้และผู้ช่วยหญิงอดไม่ได้ที่จะสั่นเบาๆและรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของดนัยขยับเล็กน้อย

"ที่นี่คือบริษัท ไม่ใช่ที่ที่จะมาระบายอารมณ์หลังคุณโกรธ"

“วันนี้ฉันจะใช้มันเป็นที่ระบายอารมณ์ จะทำไม?”

นาโนหัวเราะเยาะ ใช้เท้าเตะแจกันก็ตกลงมาบนพื้นแตกหักเป็นชิ้นๆ "ตราบใดที่นาโนคนนี้พอใจ บริษัททั้งบริษัทฉันก็นำมาเป็นที่ระบายอารมณ์ได้!"

ไม่พูดอะไรอีก ดนัยยืนนิ่งเงียบอยู่ที่เดิมโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

รอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากของนาโนยิ่งสวยงามมากขึ้น ดูท่าแล้วจะไม่เชื่อสินะ

เธอหันตัวและเผชิญหน้ากับโต๊ะคอมพิวเตอร์ของเขา ยกโน้ตบุ๊กของเขาขึ้นมาและขว้างลงกับพื้นโดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย