ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 719

“อืม…”

เขาตอบกลับเพียงแค่นั้น ดนัยก้มหน้าเขียนเอกสารต่อโดยไม่พูดอะไร

บาร์บี้ใช้มือข้างซ้ายถือโทรศัพท์ ทำปากพะงาบๆ เหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไร

ผ่านไปนานสองนาน เสียงของดนัยก็ดังขึ้น “คุณป้าออกจากโรงพยาบาลเหรอ”

บาร์บี้พยักหน้า “คุณหมอบอกว่าร่างกายฟื้นตัวได้ดีมากแล้ว พรุ่งนี้เลยให้ออกจากโรงพยาบาลได้ค่ะ”

ตามจริงเธออยากถามว่า ‘คุณแม่ออกจากโรงพยาบาลพรุ่งนี้ คุณจะมาได้ไหม’ แต่กลับรู้สึกกล้ากลัวๆ

“ฝากคุณทักทายคุณป้าด้วยนะ”

เขาพูดตัดจบประโยคและวางสายไป

คำพูดที่บาร์บี้ไม่ได้พูดออกไป ยังคงติดอยู่ในคอ

เธอถือโทรศัพท์ไว้อยู่อย่างนั้น นั่งลงตรงขอบเตียง และคิดว่าตัวเองขี้ขลาดที่ไม่มีความกล้าพอ

“ท่านประธานพูดว่ายังไง”

เธอดึงสติกลับมาและบอกว่า “เขาฝากให้หนูทักทายแม่ด้วย”

“บาร์บี้ ท่านประธานของหนูแต่งงานหรือยัง” หญิงวัยกลางลุกขึ้นนั่งบนเตียงผู้ป่วย

“แต่งแล้ว แล้วก็หย่าแล้วค่ะ”

บาร์บี้ตอบคำถามแล้วลุกขึ้นหยิบน้ำอุ่นรินให้ผู้เป็นแม่

หญิงวัยกลางคนยกยิ้มและพูดต่อ “บาร์บี้ แม่คิดว่าท่านประธานก็ดูดีนะ ผู้ชายรูปร่างสูงสง่า ฐานะดีแถมยังสุภาพ เขาเป็นคนหายากเลยนะ”

บาร์บี้เพียงยิ้มรับแต่ไม่ได้พูดอะไร

หญิงวัยกลางคนยังพูดต่อ “ครอบครัว เรายากจน ตอนที่ลูกยังเด็กเคยถูกญาติๆ รังแก พวกเขาดูถูกเราทั้งคู่ ถ้าหากลูกปีนขึ้นไปตรงนี้ได้ ก็จะทำให้เรามีหน้ามีตา”

ภายในใจแม่กำลังคิดอะไรอยู่บาร์บี้รู้ดี เธอได้แต่ยิ้มไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างตัวเธอเองกับท่านประธานมีเพียงกระดาษแผ่นเดียวกั้นกลาง เธอรู้ว่าท่านประธานให้ความสนใจเธอ แต่ท่านประธานไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา

ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยิ้มชื่นชมในการทำอาหารของเธอแบบนั้น และคงไม่อาสามาส่งเธอวันคืนที่ฝนตกหนัก ไหนจะช่วยไปส่งคุณแม่ของเธอโรงพยาบาล กอดเธอและยังอยู่เป็นเพื่อนเธอ…

ท่านประธานเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาในเมืองs

หญิงสาวในบริษัทที่คอยถือเอกสารให้เขาทุกวัน รอบตัวมีสาวสวยเข้ามารายล้อม

เธอคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนสวยเด่นอะไร รูปร่างก็จัดว่าธรรมดา

แต่ท่านประธานก็ยังปฏิบัติแบบนั้นกับตัวเอง เธอแอบคิดว่าในสายตาของเขา เธอคงแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น…

เช้าวันรุ่งขึ้น

ดนัยกำลังเข้าร่วมการประชุมที่บริษัท สัญญากับสหรัฐอเมริกาได้เริ่มขึ้นแล้ว เขาจะมัวแต่เอ้อระเหยไม่ได้

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเกิดสั่นขึ้นมา เขาคิ้วขมวด ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แต่เขากลับกดวางแทนที่จะกดรับ

ขณะนี้ผู้รับผิดชอบงานจากสหรัฐอเมริกากำลังพูดอธิบายถึงแผนงานอย่างจริงจัง ในที่ประชุมค่อนข้างเงียบ เพราะทุกคนกำลังอยู่ในโหมดจริงจัง

เขาเพิ่งวางสายไปได้ไม่ถึงสองนาที ก็มีสายเข้ามาอีก เขาไม่รับสาย และกดวางไปอีกรอบ

แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมีความพยายามอย่างมาก ยังไม่หยุดโทรแม้ว่าจะโทรไปสักกี่รอบก็ไม่มีตอบรับ

เมื่อการประชุมเสร็จสิ้นลงเขาเดินกลับมาที่ห้องทำงาน ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถึงกดโทรกลับไปที่เบอร์นั้น

อีกฝ่ายเป็นผู้จัดการร้านอาหาร ร้านอาหารที่ปิดมาสี่ห้าวันแล้ว ลูกค้าหลายคนโทรเข้ามาถามว่าจะเปิดร้านวันไหน

“ปิดไปก่อน ผมจะแจ้งคุณที่หลัง”

ดนัยพูดเพียงสั้นๆ กระชับและเข้าใจง่าย จากนั้นก็วางสายไป

ทันทีที่กดวาง โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้สึกหงุดหงิด ก่อนจะหยิบขึ้นกดรับ “ฮัลโหล?”

รอบนี้เป็นสายจากพยาบาลของโรงพยาบาล เมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายที่ดูโกรธและหงุดหงิด เธอตกใจไปพักหนึ่ง

“คุณดนัย ฉันเองค่ะ ดูเหมือนคุณหญิงรุจาจะฟื้นแล้วนะคะ เมื่อครู่ฉันเพิ่งเห็นมือของเธอขยับค่ะ…”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ดวงตาของดนัยพลันเบิกกว้างราวกับลูกตาจะหลุดออกมาจากเบ้า “ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

หัวใจที่เต้นขึ้นๆ ลงๆ อย่างหนักหน่วง ตอนนี้กำลังตื่นเต้นอย่างบรรยายไม่ได้