ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 720

“ร้านอาหารจะเปิดไม่ได้ถ้าไม่มีคนจัดสูตรวัตถุดิบ ร่างกายของแม่ก็ไม่ได้แข็งแรงพอที่ผมจะให้แม่ทำร้านอาหาร แต่ถ้าให้คนอื่น แม่ก็คงจะไม่ไว้วางใจ” ดนัยตอบ

นีรดาถอนหายใจเบาๆ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอพลันเป็นประกายเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ “ดนัย ลูกไง!”

ดนัยคิดว่าเธอพูดล้อเล่น “ตอนนี้ที่บริษัทยุ่งมาก อีกอย่างผมผู้ชายคนเดียว จะไปทำร้านอาหารได้ยังไง”

“ก็อย่างที่เคยบอกไปก่อนหน้านี้ ร้านนี้คุณปู่ของลูกทิ้งไว้ให้ ตอนส่งต่อให้แม่มันก็ช่วยให้แม่ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดมาได้นะ”

“แม่ไม่ได้พูดเล่น ร้านที่บริหารมาแล้วกว่าสิบปี มันเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของแม่ไปแล้ว ถ้าแม่ลุกขึ้นได้ คงนั่งคุกเข่าขอร้องแกไปแล้ว!”

นีรดากุมมือเขาแน่น “ทำไมลูกถึงไม่เข้าใจว่ามันมีความหมายกับแม่ขนาดไหน”

“ผมเข้าใจครับ แต่จะให้ผมไปทำร้านอาหารมันไม่เหมาะจริงๆ” ดนัยขมวดคิ้ว

“ไม่ได้จะให้ลูกไปอยู่คนเดียวสักหน่อย หมอบอกว่าอีกหนึ่งเดือนแม่ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ตอนนั้นแม่ก็จะกลับไปที่ร้านไง”

นีรดากำลังวางแผน

“ขนาดนาโนที่ทำอะไรไม่เป็น เธอยังอยู่ร้านได้เดือนกว่าๆ ลูกคงไม่เลวร้ายไม่กว่าเธอใช่ไหม หรือลูกอยากให้แม่คุกเข่าอ้อนวอน!”

ดนัยไม่เพียงหน้านิ่วคิ้วขมวด ตอนนี้เขายังรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกด้วย

แต่เมื่อเห็นท่าทีของนีรดา เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากกัดฟันแล้วพยักหน้ารับ

“จริงสิ ลูกยังมีเบอร์โทรของนาโนอยู่ไหม โทรไปบอกเธอหน่อยสิว่าแม่จะจดลิขสิทธิ์สูตรส่วนผสมลับของทางร้าน ถ้าหากเธอกล้าที่จะเอาไปใช้ในทางที่ผิดโดยไม่ได้รับอนุญาต แม่จะฟ้องเธอ เจอกันในศาลได้เลย”

นีรดายึดติดกับสูตรส่วนผสมลับเอามากๆ

คิ้วของดนัยขมวดยุ่ง เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกผลักเปิดออก

เป็นออกัสที่เดินเข้ามา และประโยคก่อนหน้านี้เขาได้ยินมันชัดเจนทั้งหมด

สีหน้านีรดาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “อากัสมาแล้วเหรอ มานั่งก่อนๆ”

“ได้ยินว่าคุณป้าฟื้นแล้ว ผมเลยมาเยี่ยมครับ”

สีหน้าของออกัสที่ไม่ค่อยแสดงออกอยู่เดิมที หลังจากได้ยินคำพูดนั้น ท่าทีของเขาที่มีต่อนีรดาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น

ดนัยหยิบตะกร้าผลไม้ออก กำลังจะจะเทน้ำ ออกัสเหลือบมองและยกมือขึ้นปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ยังมีประชุมที่บริษัทต่อ ไว้โอกาสหน้าละกัน”

ดนัยเดินไปส่งเขาหน้าห้องผู้ป่วย ออกัสเดินขึ้นรถเบนท์ลีย์สีดำ แต่แทนที่เขาจะเข้าบริษัทกลับมุ่งหน้าไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

ออกัสเอาคำพูดที่ได้ยินมาจากห้องผู้ป่วยเมื่อครู่ มาเล่าให้เชอร์รีนที่อยู่ในสวนดอกไม้ฟัง ความโกรธเดือดพล่านไปทั่วร่างกายเธอทันที ทั้งก่นด่าทั้งสาปแช่ง!

“บัดซบ! ยื่นหนังสือลิขสิทธิ์! เมื่อก่อนสิบนิ้วมือของนาโนไม่ได้เตะน้ำแร่ด้วยซ้ำ ขโมยสูตรงั้นเหรอ นาโนก็รังเกียจของสกปรกพรรค์นั้นเหมือนกัน!”

เธอด่าอยู่นาน หลังจากที่ความโกรธในใจได้ระบายออกเกือบหมด เธอก็อ้าปากกว้างค้าง “ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่านาโนเป็นไงบ้างแล้ว…”

เธอได้บาดแผลใหญ่แบบนี้ ตอนนี้จะปลอดภัยดีไหมนะ

อย่างไรระหว่างนาโนกับเธอก็มีบางอย่างแตกต่างกันอยู่ เธอไม่แปลกใจเลยที่ออกัสมีความคิดแบบนั้นตอนแรก

ตามจริงก่อนทั้งสองจะตกลงที่จะแต่งงานกัน เธอรู้ว่าเขามีคนในใจ

แต่นาโนไม่ใช่แบบนั้น เธอกับดนัยรักกันแล้วก็แต่งงานกัน

แต่สุดท้าย ดนัยกลับเอ่ยปากบอกว่ามีใจให้ผู้หญิงคนอื่น…

ความเจ็บนั้น มีเพียงผู้หญิงที่เคยได้สัมผัสกับตัวเองเท่านั้น ถึงจะเข้าใจว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน!

อีกด้านหนึ่ง

ปารีส ประเทศฝรั่งเศส