ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 730

เพียงแต่ เขากลับไม่ได้พูดประโยคที่ว่าสุขสันต์วันเกิดกับเธอเลย นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอนอนไม่หลับ ความจริงแล้วรูปวันเกิดนั้นคือการแคร์ใส่ใจ ไม่ใช่ของขวัญ

คิดแล้วนั้น เธอก็ยังคงนอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นมานั่งจากผ้าห่ม หยิบโทรศัพท์ออกมา หาเบอร์เขาแล้วกดโทรออก

หลังจากนั้นเป็นเวลานาน ทางฝ่ายนั้นก็รับสาย ดนัยดูเหมือนกับจะหลับไปแล้ว เสียงของเขาทุ้มและต่ำมาก : “หืม?”

“คุณยังติดประโยคสุขสันต์วันเกิดฉันอยู่นะคะ”

บาร์บี้เอ่ยพูดออกมาอย่างใจกล้า เนื่องจากว่าผ่านทางโทรศัพท์ มองไม่เห็นอีกฝ่าย ดังนั้นเธอถึงได้กล้าขนาดนี้

“สุขสันต์วันเกิด.....”

ริมฝีปากบางของเขากระตุก พลางเอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ถ้าหากไม่มีเรื่องอื่นแล้วผมวางแล้วนะ ตอนนี้จะเช้ามืด....”

“ยังมีอีกค่ะ ตอนนี้ระหว่างเราเป็นความสัมพันธ์แบบคนรัก เราจะคบกันอย่างอิสระกว่านี้ไม่ได้เลยเหรอคะ?”

คำพูดที่ดูกล้าหาญแบบนี้ บาร์บี้กล้าพูดได้แค่ในโทรศัพท์เท่านั้น

“ทุกๆวันแม้แต่เวลาที่พวกเราจะได้ไปมาหาสู่กันก็ไม่มีแล้ว คุณเองก็ไม่โทรหาหรือว่าส่งข้อความมา แล้วก็ไม่มีแบบ.....สรุปแล้วฉันรู้สึกถึงระยะห่างแบบหนึ่ง”

เดิมทีเธออยากจะพูดว่า ไม่มีอากับกิริยาที่ใกล้ชิดกันแบบนั้นเหมือนที่เป็นระหว่างคู่รักทำกันเลย แต่ด้วยความที่หน้าบาง จึงไม่ได้เอ่ยพูดออกมา

“ต่อไปค่อยคุยกันนะ กลางดึกแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะมาคุยกันเรื่องนี้ ตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อน ฝันดีครับ”

ดนัยทำงานยุ่งอยู่ที่ร้านมาทั้งวัน ตอนค่ำก็ยังไปดูหนังที่น่าเบื่อและแสนจะยาวนานเป็นเพื่อนเธออีก ตอนนี้ก็หลับตาฟังโทรศัพท์แล้ว ส่วนในใจก็ยังเกิดความรู้สึกหงุดหงิดมากอีกด้วย

เขา เกลียดที่สุดก็คือการถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาจากการหลับสนิท โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่เหน็ดเหนื่อยเพลียมากขนาดนี้ ความโมโหก็ยิ่งมากขึ้นด้วย!

จากนั้น โทรศัพท์มือถือก็ถูกวางสายไป

บาร์บี้ได้ยินเสียงตู๊ดๆตัดสายไปแล้วนั้น ในใจของเธอก็อยู่ในภาวะขึ้นๆลงๆ ไม่อยากนอนอีกแล้ว

ประเทศอเมริกา

ประสิทธิภาพในการจัดการของตำรวจนั้นนับว่าใช้ได้ กระเป๋าเดินทางหาเจอแล้ว นาโนไปรับที่สถานีตำรวจ ราชาก็ตามไปด้วย

พาสปอร์ต บัตรธนาคาร บัตรประชาชนล้วนอยู่ในนั้น นาโนที่เพิ่งตรวจเช็คดูอย่างละเอียด รู้สึกว่าตัวเองโชคดี

เดินออกมาจากสถานีตำรวจ ราชาก้าวไปทางด้านหน้าสองก้าว แล้วดึงกระเป๋าเดินทางในมือเธอมา

เสื้อโค้ดถูกลมพัดพลิ้วไหว นาโนเดินอยู่ทางด้านหลัง ชุดกระโปรงยาวสีน้ำเงินขับให้เธอดูขาวและสวยเตะตา เธอเอ่ยขึ้น : “นี่ พวกเราแยกไปทางใครทางมันตรงนี้เถอะ!”

“คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหม?” ราชาเหลือบตามองไปด้วยสายตาที่แหลมคม : “รบกวนผมมาตั้งนานขนาดนี้ ตอนนี้หาของเจอแล้ว ก็คิดจะสะบัดหน้าหนีกันเลยเหรอ?”

“ไม่ใช่การสะบัดหน้าหนี แต่เป็นการสะบัดก้นหนีต่างหาก มาออกเสียงตามฉันนะ สะบัดก้นหนี!”

นาโนเหมือนกับคุณครู ดวงตาสีเอพริคอตที่สวยงามนั้นหรี่ลง

“คุณรบกวนผมมาตั้งนานขนาดนี้ กินก็กินของผม ดื่มก็ดื่มของผม ใช้ก็ใช้ของผม ตอนนี้พวกเรามาเปลี่ยนบทบาทกันบ้างสิ”

นาโนมองเขา แล้วเอ่ยพูดขึ้น : “ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปอิตาลี คุณจะตามฉันไปไหม?”

ราชาพยักเพยิดคางลงเล็กน้อย แล้วย้อนถาม : “ทำไมจะไม่ตามล่ะ?”

เห็นแบบนี้แล้ว นาโนเองก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรอีก

แล้วแต่เขาแล้วกัน บางทีช่วงเวลานี้มีเขาอยู่เป็นเพื่อน อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมามากแล้ว

ตอนกลางคืนที่โรงแรม นาโนอาบน้ำเสร็จ กำลังขยับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค ในนั้นมีภาพเครื่องประดับที่เธอออกแบบเอาไว้

เวลานี้ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา เธอคิดว่าเป็นราชา แล้วจึงเดินไปเปิดประตู และความจริงก็พิสูจน์ว่าเธอไม่ได้เดาผิด เป็นเขาจริงๆ