ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 746

เพียงไม่นานเลขาผู้ช่วยก็เช็คเรียบร้อยแล้วรายงานให้กับเขา

วันนี้นาโนทำงาน เธอได้เริ่มถ่ายนิตยสารโปรเจคใหญ่เกี่ยวกับเพชร สถานที่ทิวทัศน์ที่เลือกคือสวนศรีอนงค์ วิวงดงาม มันสอดคล้องเหมาะเจาะอย่างที่สุด

ตอนนี้ปลายหนาว แต่สภาพอากาศที่เมืองSยังมีความเย็นมาก กลุ่มพนักงานให้สั่นกันไม่น้อย

นาโนมาทำงานไม่ได้เอาคังซีน้อยมาด้วย ราชาก็ไม่ได้มา เขาอยู่โรงแรมดูแลคังซีน้อย

ในขณะที่จะถ่ายภาพกลุ่มถัดไป เสียงเอะอะโวยวายก็ดังเข้ามา หลังจากนั้นก็มีรถสินค้าขนาดใหญ่ ข้างบนบรรจุของเต็มไปหมด

ทุกคนให้รู้สึกประหลาดใจ ในขณะที่กำลังจ้องมองกันต่อนั้น รถเบนลีย์คันสีดำที่ตามหลังมานั้นก็จอดลง ประตูรถถูกเปิดออก คนที่ลงมานั้นคือดนัย

นาโนกำลังเก็บเพรช ได้ยินเสียงดังขึ้น หางตาเธอก็เหลือบขึ้นมองอย่างผ่านก็ได้เห็นกับดนัย

แต่เธอก็ทำเหมือนกับไม่เห็น ก้มหน้าก้มตาต่อ ไม่สนใจแยแสทำเหมือนกับเป็นอากาศ

“สิ่งของเหล่านี้คือของช่วยสนับสนุนที่ท่านประธานดนัยเอามามอบให้กับนักออกแบบCYค่ะ ข้างในมีเครื่องดื่มอุ่นๆและแผ่นประคบให้ความอบอุ่นอยู่ไม่น้อย ทุกคนไปหยิบได้เลยนะคะ”

ผู้ช่วยเลขายิ้มและพูดทักทายกับทุกคน

แต่ตัวดนัยนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนาโน “หนาวมั้ย?”

“……”

ศรีษะไม่ได้เงยขึ้นมามอง นาโนเอาเพชรสีเขียวอ่อนวางไว้เรียบร้อยแล้ว แล้วหยิบเพชรสีแดงออกมา พูดต่อว่า “อ่ะนี่ ถ่ายเซ็ตต่อไปได้เลย”

“พวกเราไปคุยกันหน่อย”

เรียวขายาวของดนัยก้าวเข้ามาขวางทางที่เธอจะเดิน

เห็นดังนั้นนาโนก็เกิดความรำคาญใจ “ไม่มีลูกตาหรอ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังทำงานอยู่?”

“แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ไม่นานหรอก”

“ไม่มีเวลา!”

นาโนตอบปฏิเสธอย่างไม่แยแส หลังจากที่เดินใส่เพชรให้กับนางแบบเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มถ่ายกันอีกครั้ง

พนักงานทุกคนเหมือนยุ่งวุ่นวายกันมาก ขนาดเวลาจะดื่มน้ำอุ่นๆยังไม่มีเลย นางแบบที่ถ่ายหนักกว่าคือใส่ชุดราตรีกระโปรงยาวโชว์หลัง บ้างก็โชว์ไหล่ สีหน้าไม่มีเลือดดูซีดเซียวไปตามความหนาวเย็นที่มีอยู่

เห็นดังนั้นดนับก็ไม่ได้เข้าไปรบกวนอีก เขาไม่ได้เข้าไปนั่งในรถแต่ยืนพิงอยู่ที่ด้านข้างรถ สายตามองมาที่ร่างของเธอ

เนื่องจากอากาศหนาวเย็นจับใจ ดังนั้นเวลาที่ถ่ายทำก็ตัดสั้น ความรวดเร็วในการถ่ายก็มีมากขึ้น เพียงในชั่วพริบก็เหลือแค่เซ็ตสุดท้าย

ช่างถ่ายภาพก็ตามนาโนมาจากประเทศอังกฤษด้วย และก็เป็นนักถ่ายภาพที่มีชื่อเสียงที่สุดระดับอินเตอร์เนชั่นแนล ภาพที่ถ่ายออกมานั้นมีความรู้สึกที่สัมผัสได้จริงๆ

ไม่นานก็ถ่ายเสร็จ ช่างถ่ายภาพกับนาโนก็กอดกันอย่างสนิทสนม แล้วเขาก็จุ๊บบนใบหน้าของเธอ “ที่รัก การออกแบบของคุณนับวันยิ่งโหดขึ้นเรื่อยๆ ผมชอบ”

“เหมือนกันๆค่ะ เทคนิคการถ่ายภาพของคุณฉันนี่ให้อิจฉามานาน ไม่งั้นก็คงไม่ให้สปอร์ติดต่อคุณให้ฉันหรอกค่ะ คุณดูสิ ฉันรักคุณมากแค่ไหน!” นาโนคุย

ดนัยที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองเห็นคนทั้งสองที่ท่าทางสนิทสนมกันอย่างนั้นก็เกิดความไม่พอใจ ขณะที่เตรียมจะเดินเข้าไปเพื่อแยกคนทั้งสองออกเขาก็หยุดฝีเท้าลงด้วยอารมณ์โกรธเคือง

นาโนเอี้ยวตัว สายตากวาดมองมายังเขา แสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น

เขามาขวางที่ด้านหน้า “พวกเรามาคุยกันเดี๋ยวนี้!”

ที่มุมปากยังคงแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น เธอไม่ได้ให้ความสนใจเขาและเดินผ่านหน้าเขาไป