ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 746

เพียงไม่นานเลขาผู้ช่วยก็เช็คเรียบร้อยแล้วรายงานให้กับเขา

วันนี้นาโนทำงาน เธอได้เริ่มถ่ายนิตยสารโปรเจคใหญ่เกี่ยวกับเพชร สถานที่ทิวทัศน์ที่เลือกคือสวนศรีอนงค์ วิวงดงาม มันสอดคล้องเหมาะเจาะอย่างที่สุด

ตอนนี้ปลายหนาว แต่สภาพอากาศที่เมืองSยังมีความเย็นมาก กลุ่มพนักงานให้สั่นกันไม่น้อย

นาโนมาทำงานไม่ได้เอาคังซีน้อยมาด้วย ราชาก็ไม่ได้มา เขาอยู่โรงแรมดูแลคังซีน้อย

ในขณะที่จะถ่ายภาพกลุ่มถัดไป เสียงเอะอะโวยวายก็ดังเข้ามา หลังจากนั้นก็มีรถสินค้าขนาดใหญ่ ข้างบนบรรจุของเต็มไปหมด

ทุกคนให้รู้สึกประหลาดใจ ในขณะที่กำลังจ้องมองกันต่อนั้น รถเบนลีย์คันสีดำที่ตามหลังมานั้นก็จอดลง ประตูรถถูกเปิดออก คนที่ลงมานั้นคือดนัย

นาโนกำลังเก็บเพรช ได้ยินเสียงดังขึ้น หางตาเธอก็เหลือบขึ้นมองอย่างผ่านก็ได้เห็นกับดนัย

แต่เธอก็ทำเหมือนกับไม่เห็น ก้มหน้าก้มตาต่อ ไม่สนใจแยแสทำเหมือนกับเป็นอากาศ

“สิ่งของเหล่านี้คือของช่วยสนับสนุนที่ท่านประธานดนัยเอามามอบให้กับนักออกแบบCYค่ะ ข้างในมีเครื่องดื่มอุ่นๆและแผ่นประคบให้ความอบอุ่นอยู่ไม่น้อย ทุกคนไปหยิบได้เลยนะคะ”

ผู้ช่วยเลขายิ้มและพูดทักทายกับทุกคน

แต่ตัวดนัยนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนาโน “หนาวมั้ย?”

“……”

ศรีษะไม่ได้เงยขึ้นมามอง นาโนเอาเพชรสีเขียวอ่อนวางไว้เรียบร้อยแล้ว แล้วหยิบเพชรสีแดงออกมา พูดต่อว่า “อ่ะนี่ ถ่ายเซ็ตต่อไปได้เลย”

“พวกเราไปคุยกันหน่อย”

เรียวขายาวของดนัยก้าวเข้ามาขวางทางที่เธอจะเดิน

เห็นดังนั้นนาโนก็เกิดความรำคาญใจ “ไม่มีลูกตาหรอ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังทำงานอยู่?”

“แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ไม่นานหรอก”

“ไม่มีเวลา!”

นาโนตอบปฏิเสธอย่างไม่แยแส หลังจากที่เดินใส่เพชรให้กับนางแบบเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มถ่ายกันอีกครั้ง

พนักงานทุกคนเหมือนยุ่งวุ่นวายกันมาก ขนาดเวลาจะดื่มน้ำอุ่นๆยังไม่มีเลย นางแบบที่ถ่ายหนักกว่าคือใส่ชุดราตรีกระโปรงยาวโชว์หลัง บ้างก็โชว์ไหล่ สีหน้าไม่มีเลือดดูซีดเซียวไปตามความหนาวเย็นที่มีอยู่

เห็นดังนั้นดนับก็ไม่ได้เข้าไปรบกวนอีก เขาไม่ได้เข้าไปนั่งในรถแต่ยืนพิงอยู่ที่ด้านข้างรถ สายตามองมาที่ร่างของเธอ

เนื่องจากอากาศหนาวเย็นจับใจ ดังนั้นเวลาที่ถ่ายทำก็ตัดสั้น ความรวดเร็วในการถ่ายก็มีมากขึ้น เพียงในชั่วพริบก็เหลือแค่เซ็ตสุดท้าย

ช่างถ่ายภาพก็ตามนาโนมาจากประเทศอังกฤษด้วย และก็เป็นนักถ่ายภาพที่มีชื่อเสียงที่สุดระดับอินเตอร์เนชั่นแนล ภาพที่ถ่ายออกมานั้นมีความรู้สึกที่สัมผัสได้จริงๆ

ไม่นานก็ถ่ายเสร็จ ช่างถ่ายภาพกับนาโนก็กอดกันอย่างสนิทสนม แล้วเขาก็จุ๊บบนใบหน้าของเธอ “ที่รัก การออกแบบของคุณนับวันยิ่งโหดขึ้นเรื่อยๆ ผมชอบ”

“เหมือนกันๆค่ะ เทคนิคการถ่ายภาพของคุณฉันนี่ให้อิจฉามานาน ไม่งั้นก็คงไม่ให้สปอร์ติดต่อคุณให้ฉันหรอกค่ะ คุณดูสิ ฉันรักคุณมากแค่ไหน!” นาโนคุย

ดนัยที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองเห็นคนทั้งสองที่ท่าทางสนิทสนมกันอย่างนั้นก็เกิดความไม่พอใจ ขณะที่เตรียมจะเดินเข้าไปเพื่อแยกคนทั้งสองออกเขาก็หยุดฝีเท้าลงด้วยอารมณ์โกรธเคือง

นาโนเอี้ยวตัว สายตากวาดมองมายังเขา แสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น

เขามาขวางที่ด้านหน้า “พวกเรามาคุยกันเดี๋ยวนี้!”

ที่มุมปากยังคงแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น เธอไม่ได้ให้ความสนใจเขาและเดินผ่านหน้าเขาไป

ดนัยยื่นมืออกมาเช็ดที่มุมปาก มุมปากของเขาบวมเล็กน้อย เป็นสิ่งที่ได้มาจากการชกต่อยเมื่อกี้นี้ ใบหน้ามีปากแผล เขาไม่ได้สนใจมันเลย เขาแค่แค้นที่ไม่สามารถจัดการกับผู้ชายที่เรียกเธอว่าผู้หญิงของผมได้สิ้นซาก!

เธอจะคุยกับเขาดีๆไม่ได้แม้สักครั้งนึงเลยหรอ?

ขนาดมองยังไม่ค่อยจะมองเลย นับประสาอะไรที่จะพูดคุยกับเขาอีก?

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป งั้นเขาคงทำได้แค่เลือกใช้จุดอ่อนมาบีบบังคับเธอ ใบหย่ายังไม่เซ็นไม่ใช่หรอ?

เธอก็น่าจะรู้เรื่องนี้สักที!

มีแค่วิธีการนี้ที่เธอจะสามารถพูดคุยกับเขาดีๆได้!

ไม่งั้นแล้วเธอก็จะไม่มีวันสนใจเขาอย่างเด็ดขาด!

คิดมาถึงตรงนี้ ดนัยเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปที่เบอร์ของนาโน ไม่ต้องคิดอะไรมาก เธอตัดสายทิ้ง ไม่รับสาย

เด็กตัวเล็กจะโตเร็ว คำพูดนี้ถูกต้องจริงๆ คังซีโตขึ้นและเปลี่ยนแปลงทุกวัน ท่าทางก็เปลี่ยนแปลงไปตามกัน

ราชาจ้องมองที่มุมปากที่อูมๆ แล้วเอ่ยปากพูดอย่างภาคภูมิ “คุณดูตาสิ ดูจมูกสิ แล้วดูปากสิ เหมือนแบบเดียวกับผมเป๊ะ!”

ท่าทาง สีหน้า บวกกับน้ำเสียงเวลาที่พูด ก็เหมือนว่าคังซีเป็นลูกที่เขาได้คลอดออกมา!

นาโนเอามือจับที่หน้าผาก สำหรับราชาเธอให้รู้สึกจนใจจริงๆ

“เอ้อ ในเมื่อตอนนี้เบบี๋ก็ได้คลอดออกมาแล้ว คุณจะบอกผมได้ยังว่าพ่อของเบบี๋เป็นใคร?”

คิดอยู่สักพักนาโนจึงเอ่ยปากพูดว่า “ก็ผู้ชายที่คุณลงไม้ลงมือด้วยวันนั้น แต่เขาไม่รู้เรื่องนี้นะและฉันก็ไม่มีความคิดที่จะบอกเขาด้วย”