ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 747

“แม่เจ้า!”

ราชาผุดตัวลุกขึ้นยืนจากโซฟา นัยน์ตาเปลงประกายด้วยความโกรธ

“วันนี้จัดการมันเบาไปหน่อย ถ้าผมรู้อยางนี้นะ ผมจะจัดการมาให้ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเลย แล้วก็คังซีก็เป็นเบบี๋ของผม คุณอย่าบอกเรื่องนี้กับมันนะ ผมจะไม่ให้มันรู้ว่าคังซีเป็นลูกชายของมันจนกระทั่งมันตาย!”

“รอให้คังซีโตขึ้นเรียกผมว่าแดดดี้ ผมจะไม่เพียงแต่ให้เบบี๋คังซีบอกว่ารักนะแดดดี้ต่อหน้ามัน แต่ผมจะสอนเทควันโด้ให้กับคังซีด้วย จะชกหน้ามันให้บวมไปเลย คิดดูแล้วก็สะใจดีเหมือนกัน!”

จ้องมองผู้ชายที่ได้เข้าสู่ห้วงจินตนาการที่ถอนตัวได้ยาก นาโนให้เลิกคิ้วขึ้น ส่ายหน้ารับไม่ได้

ในขณะนั้นเสียงข้อความก็ได้ดังขึ้นมา

นาโนเปิดดู คนที่ส่งข้อความมาเป็นดนัย “พวกเราคุยกันหน่อย!”

นาโนยิ้มอย่างเยือกเย็นยื่นมือออกไปที่จะกดลบข้อความ

อาจจะเป็นเพราะไม่ได้รับข้อความตอบกลับอยู่นาน ดนัยเลยส่งข้อความทักไปหาอีก

นาโนทีได้ยินเสียงข้อความติ๊ดๆเข้ามาในใจก็ให้รู้สึกเกิดความรำคาญ มือซ้ายถือโทรศัพท์ เธอเตรียมที่จะบล็อคเบอร์ของเขา

แต่มือกลับไปเปิดโดนข้อความอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ใบหย่าอยู่ที่ผมยังไม่ได้เซ็น แน่ใจนะว่าจะไม่มาคุยกัน?

เห็นดังนั้น มือของนาโนก็ค้างอยู่อย่างนั้น

จนมาถึงตอนนี้ใบหย่ายังไม่ได้เซ็น เขาหมายความว่าไง?

เธอลุกขึ้นยืนแล้วกดโทรหาทนาย ผ่านไปไม่นานก็ติดต่อได้ เธอเลยถามถึงใบหย่าวันมันเกิดอะไรขึ้น?

ทนายพูดด้วยความรู้สึกงงว่า “ตอนนั้นผมจะเอาใบหย่าให้กับท่านประทานดนัย แต่คุณหญิงเชอร์รีนบอกว่าจะเอาไปให้เอง เรื่องนี้ผมจึงยกให้คุณหญิงเชอร์รีนจัดการ ผมคิดว่าคุณนาโนรับรู้แล้ว”

“โอเคค่ะ เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจะถามเธอเอง” นาโนวางสายแล้วโทรไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

บังเอิญเชอร์รีนอยู่บ้านพอดี นาโนเลยถามเรื่องใบหย่า

“ตอนนั้นเธอถูกทำร้ายอย่างหนักแล้วไม่ยอมเอาเงินเขาแม้สตางค์แดงเดียว เธอเลยไปต่างประเทศแต่ฉันยอมไม่ได้ ก็เลยเอาใบหย่าไปให้ดนัย เบื้องหลังเธอทุ่มเทให้กับเขาไปเท่าไหร่ ทิ้งงานของตัวเอง วันๆทำอาหารอยู่กับบ้าน”

“สุดท้ายเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้น เขากลับเอาความรับผิดชอบทั้งหมดมาผลักไสให้เธอ เธอจัดเตรียมอาหารทุกวันตั้งแต่เช้าตรู่ วันไหนที่ยุ่งก็กลับบ้านดึกดื่น นี่ยังไม่เท่าไหร่ แล้วยังต้องมาเจอหน้าเขา มารับความเย็นชาของเขา ตอนที่เธออยู่เป็นเพื่อนผู้ป่วยเหล่านั้นเพื่อขอโทษเขาไปอยู่ที่ไหน?”

“เอ้อ เขากำลังสาละวนอยูกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ไง ทุกๆวันเธอเอาอาหารกลางวันไปให้เขาที่บริษัทโดยไม่ปริปากบ่นก็เพื่อที่จะมีเวลาใกล้ชิดกันมากขึ้น จนเกิดอุบัติเหตุทางรถ ดีที่ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ถ้าร้ายแรงกว่านี้อีกนิดเธอกคงไม่รอดหรอก!”

“แต่เขากลับไม่ให้เธอไปที่บริษัทอีก ฉันจะให้เขาทำแบบนี้กับเธอได้ไง ก็เลยเอาใบหย่าไปให้เขา ฉันตบเขาแล้วยังไม่พอ แล้วยังบอกความน้อยเนื้อต่ำใจที่เธอไม่ยอมพูดบอกกับเขาทั้งหมด….”

แม้ว่าเรื่องนี้จะผ่านไปสิบเดือนแล้ว แต่พอพูดขึ้นมา อารมณ์ของเชอร์รีนก็ยังคงมีความเซ็นซิทีฟอยู่มาก

เธอหยิบแก้วขึ้นมาจิบน้ำ แล้วพูดต่อว่า “แต่หลังจากที่ฉันพูดอย่างนั้นไป เขาไม่ยอมที่จะเซ็นหย่าอีก แต่มันก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เซ็นไม่ใช่หรอ?”

“หลังจากที่เธอไป เขาเหมือนจะตกลงคบหากับเลขาคนนั้นที่เขารู้สึกดีด้วย ฉันได้ยินหัสดินพูดว่ามีครั้งนึงเห็นคนทั้งสองไปดูหนังด้วยกันที่โรงหนัง ฉันก็นึกว่าเขาเซ็นแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าจนป่านนี้เขากลับยังไม่เซ็น!”

เชอร์เหลือบไปมองที่ห้องครัว อาหารกลางวันได้เตรียมไว้เสร็จแล้ว กินให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป

“วางใจเถอะที่รัก ฉันกินมาเรียบร้อยแล้วถึงได้มาหา วันนี้มีธุระจริงๆ ไว้เจอกัน”

สุดท้ายเชอร์รีนยังคงไม่สามารถทำให้นาโนอยู่ตอได้ เธอเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป

เธอให้ใจลอยตลอดทาง ความคิดเหมือนหมอกควันที่กำลังลอยไปมา

รถมาจอดที่หน้าร้านของบลูเบย์คาเฟ่ นาโนนำรถมาจอดที่ลานจอดรถ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายกดโทรออก เธอพูดรวบรัดที่สุดว่า “เจอกันที่บลูเบย์คาเฟ่ของถนนเจริญรักษ์ มีเวลาให้20นาทีเท่านั้น เกินกว่านี้ไม่รอ!”

พูดเสร็จเธอกดวางสาย แล้วเดินเข้าไปนั่งในร้านคาเฟ่

เธอนั่งตรงที่นั่งริมหน้าต่าง สั่งน้ำอุ่นมาดื่ม แล้วจิบระหว่างรอ

ไม่ทำให้เธอรอนาน หลังจากผ่านไปสิบห้านาที รถเบนลีย์สีดำก็มาจอดลง

ดนัยหยิบเสื้อคลุมที่วางเบาะข้างคนขับ แล้วสาวเท้าเดินเข้าไป

มองปราดเดียวเขาก็เห็นนาโนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง เลยเดินเข้าไปหา เลิกคิ้วขึ้นและถามด้วยเสียงอ่อนโยน “ทำไมไม่เลือกห้องด้านใน?”

ได้ยินดังนั้น สายตาของนาโนก็มาอยู่ที่หน้าของเขา

หลังจากที่จับจ้องอย่างเงียบๆชั่วครู่นั้น เธอเลยเอ่ยขึ้นว่า “ไม่จำเป็น ใบหย่าได้เอามาหรือเปล่า?”