ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 749

เห็นดังนั้นตำรวจชั้นผู้น้อยที่ลงบันทึกประจำวันให้รีบส่ายหน้า

เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเสียด้วยซ้ำ เขาจำได้ก็เลยเรียกหัวหน้าออกมาไง

“คุณดนับครับ นี่คุณไม่พอใจอะไรตรงไหนหรือเปล่าครับ?”

หัวหน้าพูดจาอย่างระมัดระวัง กลัวว่าถ้าไม่ระมัดระวังเขาอาจจะทำให้เขาไม่พอใจเอาได้

“ไม่มีนิ พอใจมาก ห้องขังอยู่ไหน? พาผมไปตอนนี้ ผมอยากอยู่สักคืน….” ดนัยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ถามขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน

หัวหน้านั้นแทบจะบ้า ตกลงว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น คุณดนัยบ้าไปแล้วหรือเปล่า?

ในเมืองSมีโรงแรมห้าดาวไม่น้อยที่เป็นของตระกูลเตชะโสภา แล้วก็มีห้องที่เป็นเพรสซิเดนท์สูทอีก แต่กลับอยากที่จะอยู่ในห้องขัง

ไม่มีทางเลือก เขาเลยทำได้แค่พาไปยังห้องที่หรูที่สุด

หลังจากที่ดนัยกวาดตามองห้องขังที่อยู่ตรงข้ามแล้วก็พูดสั้นๆว่า “เปลี่ยน…”

ห้องขังที่อยู่ตรงข้ามนั้นไม่มีเครื่องทำความอุ่น ผ้าห่มก็บาง หัวหน้ารู้สึกลำบากใจ ดนัยกลับเดินเข้าไป เขาไม่มีทางเลือกเลยทำได้แค่เปลี่ยน

สุดท้ายแล้วดนัยเลยเข้าไปอยู่ห้องขังที่อยู่ด้านตรงข้าม

และห้องขังด้านตรงข้ามกลับเป็นห้องขังหรูในนั้นมีคนนึงจ้องมองดนัยอยู่ รู้สึกว่าคนๆนี้ท่าจะบ้า!

กลางคืนในช่วงฤดูหนาวนั้นหนาวเหน็บ ไม่มีเครื่องปรับอากาศ ดนัยพิงอยู่กับกำแพงผนังก็ให้รู้สึกถึงความหนาวเหน็บที่เข้ามาสู่ร่างกายของเขา

เขาไม่ได้เอามือไปดึงผ้าห่ม ยังคงอยู่ในท่าพิงกำแพงผนังก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

จริงๆแล้ว เขากำลังคิดถึงคำพูดเหล่านั้นและเรื่องราวเหล่านั้นเมื่อสิบเดือนก่อนที่นาโนพูดกับเขาในร้านคาเฟ่ เขากำลังหวนคิดถึง

……

นีรดากลับมาถึงบ้านตระกูลเตชะโสภา ดนัยยังไม่กลับมา

เธอก็โทรหาที่บริษัทก็บอกว่าเขาไม่อยู่ที่บริษัทอีก โทรหาที่อพาร์ทเม้นต์ก็แล้วไม่มีคนรับ

เธอเลยโทรหาบาร์บี้ ถามว่า “ดนัยล่ะ?”

บาร์บี้ตอบว่า “ตอนบ่ายท่านประธานไม่ได้มาบริษัทค่ะ ส่วนตอนนี้อยู่ไหนนั้นหนูเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“ป้าให้หนูดูเขาไม่ใช่หรอ?” นีรดาพูดด้วยเสียงที่เข้มงวด “นี่หนูดูแลเขาอย่างนี้หรอ ป้าฝากความหวังไว้กับหนูแต่หนูกลับเห็น มันจะมีประโยชน์อะไร?”

บาร์บี้ไมได้โต้ตอย เหมือนจะคิดอะไรได้ เธอเลยพูดว่า “คุณป้าคะ หนูเช็คเจอที่อยู่โรงแรมของนาโนเจอแล้วนะคะ มีหมายเลขห้องด้วยค่ะ”

ได้ยินดังนั้นนีรดาเลยพูดว่า “ส่งมา”

หลังจากนั้นเธอให้คนขับรถพาเธอไปที่โรงแรม ไปหานาโน เธอกังวลว่าดนัยจะเข้าไปหานาโน

นาโนมีลูกไม่ได้ ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอ

มีลูกไม่ได้ การสืบสกุลของตระกูลก็เป็นต่อไปไม่ได้ เธอไม่มีหน้ามาสารภาพกับคุณพ่อดนัย!

เคาะประตูห้องเบาๆ นีรดาจัดแจงเสื้อผ้า

หลังจากนั้นประตูห้องได้ถูกเปิดออก

นาโนให้รู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นเธอ แต่ก็ไม่ได้แปลกใจถึงขนาดนั้นก็ถือว่าในความคาดการณ์ “เข้ามาสิ”

เธอสวมใส่ชุดคลุมสีแดงตัวใหญ่ทำให้ขับผิวของเธอขาวขึ้น

หลังจากที่นีรดาเข้าไปก็ให้พบว่าภายในห้องยังมีคนอยู่มาก

“ผู้อำนวยการนาโน ในเมื่อคุณมีแขก งั้นพวกเราไปก่อน นี่เป็นม้วนฟิล์มที่เราถ่ายกันเมื่อวานคุณดูนะคะ” พนักงานยื่นส่งมาให้

นาโนรับมาแล้วเสียบกับคอม แล้วเริ่มเปิดดูทีละหน้า ความรู้สึกที่ถ่ายออกมานั้นดีมาก สอดคล้องกับธีมของเธอในครั้งนี้

นีรดาคิดเงียบๆอยู่ในใจ ยังคงเหมือนกับแต่ก่อนไม่มีมารยาทเอาซะเลย

ไม่รู้จักทักทายถามไถ่ ไม่รู้จักการเอาน้ำมาเสิร์ฟ

หลังจากที่ผ่านไปไม่นาน เธอก็ถูกดึงดูดด้วยเครื่องเพชรที่สวยงามเหล่านั้น จ้องมองอย่างไม่ละสายตา “สวยจังเลย!”

“สวยก็ซื้อสักเซ็ทสิคะ” นาโนไม่ได้หันมามอง เธอพูดเสียงเรียบ

ดนัยพูด “ผมอยากสงบสติอารมณ์”

“มันไม่มีที่ให้แกสงบสติอารมณ์แล้วหรอ ถึงมาอยู่ในที่แบบนี้!” นีรดาสุดจะทน “เป็นเพราะนาโนทำแกให้สะเทือนใจอีกใช่มั้ย? เอ้อ มันบอกให้ฉันมาบอกแกว่าพรุ่งนี้ต้องเอาใบหย่าไปให้มัน ไม่งั้นมันจะฟ้อง!”

เขาขมวดคิ้ว หลังจากนั้นให้พูดขึ้นว่า “ไม่ต้องมาสนใจผม กลับไปเถอะ คืนนี้ผมจะไม่ออกไป”

นีรดาอยากจะเป็นลมไปจริงๆ

ไม่มีหนทางอื่น บาร์บี้เลยหยิบอาหารส่งให้กับเขา “คุณคงยังไม่ได้กินอาหารมื้อค่ำแน่ กินหน่อยเถอะ พวกเราจะไม่ฝืนคุณอีก”

ดนัยนั่งอยู่ตรงมุมด้านในไม่พูดว่าอะไร

นีรดาด่าเงียบๆอยู่ในใจว่า ไม่มีเครื่องปรับอากาศ หนาวตายข้างในจะสมน้ำหน้าให้!

ดูเหมือนว่าหลังจากกลับไปเธอคงต้องไปเชิญจิตแพทย์มาดูแลดนัย

เช้าตรู่ของวันถัดมา

ดนัยได้ออกจากห้องขัง เขาไม่สบาย ที่หน้าผากร้อนมาก

เขาหยิบโทรศัพท์โทรหานาโน เสียงหน่วงๆ บอกถึงความไม่สบายอย่างหนัก “อยากจะได้ใบหย่าไม่ใช่หรอ? เข้ามาเอาที่บริษัทสิ แล้วค่อยไปที่อำเภอ….”

บางทีก็ต้องเคารพซึ่งกันและกัน

ได้ยินดังนั้นนาโนก็พยักหน้า ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เธอกดวางสายเตรียมที่จะไปเตชะโสภากรุ๊ป

ที่อำเภอมีผู้คนต่อแถวกันยาวเหยียดอยู่ด้านหน้าจนมองไม่เห็นด้านหลัง ล้วนแต่เป็นคู่รักที่มาจดทะเบียนสมรสกัน

ดนัยมาที่อำเภอก่อน รถได้มาจอดลง เขานั่งอยู่ในรถมองไปยังภาพที่อยู่ด้านนอก

เขายังจำได้ในตอนนั้นเขากับนาโนได้แอบมาจดทะเบียนสมรสกัน

เธอไม่ได้บอกแม่ของเธอ และแน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้บอกแม่ของเขาเหมือนกัน

แต่ในใจก็มีความดีใจและตื้นตันไม่หยุด มันเต็มไปด้วยความสุขที่จะทะลักออกมา ภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นเหมือนยังคงชัดเจนอยู่ตรงหน้า……